Mijn elfde juli zal ik dit jaar vanaf ‘s morgens reeds volledig doorbrengen in lang durende parlementaire commissies van het Europees Parlement. Over economische zaken, meer bepaald de begroting 2018 en ook de introductie van een regeling die de overgang moet vergemakkelijken naar het IFRS9 gestandaardiseerd waarderingssysteem voor financiële producten. Er is ook een vergadering van schaduwrapporteurs inzake de eenmaking van een Europese kieswetgeving en ook nog een vergadering van zogeheten coördinators van de commissie Constitutionele Zaken.

Het wordt dus een drukke dag en aan niets zal te zien of te merken zijn dat Vlaanderen in de hoofdstad van de Europese Unie – die ook Vlaanderens hoofdstad is – gelijktijdig zijn nationale feestdag viert. Op het niveau van de Europese Unie is niets of nauwelijks iets zo ver af als de notie van Vlaanderen. Enkel regio’s die het lef hebben om over onafhankelijkheid te spreken, zoals Catalonië of Schotland, worden er met enig respect behandeld, omdat ze in hun politieke moed de kracht vertonen om de lidstatenkaart van de Europese Unie ooit te zullen willen aanpassen. Maar zo is het niet met Vlaanderen dat sinds 2014 braver dan braaf, saaier dan saai is teruggeplooid op de status van een ingedommelde regio van het Belgisch koninkrijk.

Het is dan ook niet meer dan normaal dat een lid van het Europees Parlement, hoezeer ook verknocht aan de droom van een onafhankelijk Vlaanderen, een doodnormale dagtaak voor de wielen krijgt geschoven op 11 juli. Anders zou het inmiddels gesteld moeten zijn met de Vlamingen zelf. Deze feestdag zou al lang een wettelijk betaalde feestdag moeten zijn, in het slechtste geval omgeruild tegen 21 juli, maar in hoofdzaak een dag waarop Vlamingen hun samenleving stilleggen om er een dag vol herdenking, feest en Vlaamse identiteit van te maken. Het zou een elementair teken zijn van zelfrespect. Respect voor de wereld: begin bij uzelf. En maak er een wettelijke feestdag van als een krachtig voorschot op een onafhankelijke staat.

Stop met dat braderijachtige elf-dagen-lang-gedoe dat toch vooral moet dienen om het hele concept onder te dompelen in de zomerfestivals zodat het wordt ontdaan van welke politieke bijklank ook. Elf juli dient niet voor groene politici die op het woord ‘transfers’ verkrampt neobelgicistische praat over ‘solidariteit’ beginnen uit te kramen, Laurette Onkelinx achterna. Elf juli is niet reactionair, maar bevrijdend. Niet terug naar het unitaire federale verleden, maar vooruit naar het onafhankelijke. En liefst zonder ellendig tijdverlies van een nutteloos en energieverslindend confederalisme.

Vlaanderen moet zichzelf bevrijden. En daarvoor is op deze elfde juli van 2017 méér nodig. Nu is het nauwelijks meer dan wat ik er morgen van zal zien, in de glazen kunststaat van de Europese Unie. Niks met andere woorden. Of nauwelijks meer. Het zijn wat holle woorden van de professionals van het regionalistische Vlaanderen. Wat retoriek van het bourgeois-gevlaams. Over ‘complexloos Vlaams zijn’ op een moment dat de complexen en de taboes nog nooit zo groot geweest zijn. Vlaanderen moet weer ontwaken. Verdorie!