Voorbeschouwing bij een eredoctoraat

Academici leven in een ideologische schijnwereld, in een reusachtige echokamer die hun politiek correcte fraseneindeloos weerkaatst, in een safeplace waar ze ongestoord de ‘juiste gevoelens’ en de ‘juiste meningen’ kunnen cultiveren. Met de realiteit buiten hun universitaire cocon hoeven academici geen rekening te houden, daar toren ze hoog bovenuit. Het uitreiken van een eredoctoraat aan Angela Merkel door de universiteiten van Leuven en Gent past perfect in dat plaatje. Officieel luidt het dat de Duitse kanselier een eredoctoraat ontvangt vanwege haar diplomatieke en politieke inspanningen om de politieke sterkte van Europa uit te bouwen en de waarden te verdedigen die ons continent toelaten om in verscheidenheid toch eenheid tevinden. Tja …

Mij komt het beeld voor ogen van Angela Merkel – het was nog 2015 – die haar landgenoten toesprak en hen de boodschap meegaf dat de vele vluchtelingen Duitsland onherkenbaar zouden veranderen. Zij sprak die woorden uit met die bevreemdende afstandelijkheid die haar kenmerkt, als sprak ze over een land ergens ver weg. Of ze die in het vooruitzicht gestelde onherkenbaarheid een goede of een slechte zaak vond, kon je nergens uit afleiden. Het klonk alsof ze het had over de onafwendbare gang van de geschiedenis, over het onomkeerbare gevolg van de Globalisierung waar ze zo graag naar verwijst. Zoals de DDR – waar ze opgroeide en voor het eerst politiek actief was – op weg was naar het socialisme, zo was Duitsland nu op weg naar de globalisering. De geschiedenis, gaf de Duitse kanselier te kennen, wordt voortgedreven door onpersoonlijke krachten. De machtigste vrouw van Europa stond erbij en keek ernaar.

De Leuvense rector Rik Torfsverstuurde volgende tweet: Eredoctoraat KU Leuven en UGent voor Angela Merkel. Zij staat voor de democratische rechtsstaat. En het beste van onze westerse traditie.

Foto: (c) Reporters