Waar zijn die politici mee bezig?

Het is crisis in de Wetstraat. Ze kunnen er niet over zwijgen, maar kan je het nog zien of horen? Buiten de Wetstraat vraagt iedereen zich af hoe lang die ruziemakende politici hun absurd toneel nog volhouden. Waar zijn die mensen mee bezig?

Je moet eens naar het vragenuurtje in de kamer van volksvertegenwoordigers kijken en de kranten lezen. Daar is te zien hoe de bubbel bezig is met de grote problemen van de Wetstraat. De bedoeling is niet problemen op te lossen, wel om zichzelf te profileren. Met vragen aan de premier en antwoorden die volledig de vraag negeren. Absurd toneel. De conversaties hebben niets met elkaar te maken. Maar wat is de boodschap van dat absurd theater? Eigenlijk is de boodschap ‘zie eens hoe belangrijk het allemaal is, hoe belangrijk wij zijn’ of ook ‘zie eens hoe goed ik ben’. En ja, politiek is belangrijk. Maar niet die navelstarende politiek. Wie overtuig je daarmee? De overtuigden, de anderen jaag je weg.

Van de antidemocraat en de dictator

Dan is Pascal Smet (Vooruit) nog het eerlijkst. In de stad waar de Franstalige partijen het ‘Charter voor de Democratie’ strikt toepassen en de Vlaamse partijen daarin slaafs volgen. De zogenaamde antidemocratische partijen moeten dan zelfs verhinderd worden om te betogen. Uiteraard weigeren ze ook elk debat met die partijen. Maar diezelfde democraten rollen wel de rode loper uit voor aangebrande figuren uit een bloederige dictatuur, inclusief een heel gevolg én op onze kosten. Zoveel schizofrenie… dat was inderdaad onhoudbaar.

Daarna begon dat absurd theater rond de minister van Buitenlandse Zaken Hadja Lahbib (MR). Heeft iemand nog enig idee waarover dat precies gaat? Wie ligt er wakker van? De essentie is dat ze gelogen heeft in de kamer. Dat zeggen zelfs de partijen van de meerderheid. Iedereen weet dat liegen niet kan. Je moet als burger maar eens liegen tegen de overheid. Maar dat is enkel nog een aanleiding voor de heisa. MR-voorzitter Georges-Louis Bouchez blijft zijn Buitenlandminister Lahbib steunen. En dat lokt het favoriete spel uit in de Wetstraat: het machtsspel.

Het politieke machtsspel

De Wetstraat is in volle form nu met dat politieke machtsspel. Een strategisch manoeuvre daar, een goed gerichte uitspraak hier. Een journalist spreekt al eens met een hooggeplaatste bron in de regering. Een ander weet dat het een afrekening is voor het vorige machtsspel. Dat alles wordt druk becommentarieerd in de gespecialiseerde media. Dat soort politieke navelstaarderij vervreemdt de burger van de politiek. De bereidheid om te gaan stemmen neemt af per dag dat zo een absurd politiek toneel duurt, met of zonder stemplicht. Want het gaat nergens over.

Nochtans zijn er problemen genoeg. We kunnen die hier tot in den treure herhalen: de betaalbaarheid van de pensioenen en de kost van de vergrijzing, de betaalbaarheid van de sociale zekerheid, te weinig plaatsen in crèches, kwaliteit in de rusthuizen, stijgende kosten door inflatie, scholen die kampen met meer en meer onbetaalde rekeningen, de ontsporende begroting, de sputterende economie en de groene klimaatverdwazing die verdere groei drastisch dreigt te remmen.

Welke vlag?

De regering(en) slagen er niet in om de problemen op te lossen. Politici komen in het nieuws met een debat over een vlag en over zichzelf. Of twee ministers die in een handgemeen terechtkomen. Mocht de regering nu vallen over een belangrijk strijdpunt van een van de partijen: een begroting op orde, een fiscale hervorming of een partij die de verarming van de burger voor het klimaat wil stoppen. Maar neen.

Het is soms moeilijk om niet cynisch te worden. Want maakt dit hele debat enig verschil? De regering De Croo is nooit een slagkrachtige regering geweest. Ze zal nooit één probleem structureel oplossen. Heel dat gedoe over de positie van Lahbib zal daar niets aan veranderen. Zij blijven doen alsof ze grote akkoorden kunnen sluiten en wij weten dat het er niet van zal komen.

Vallen of niet?

Maar komt het tot een crisis? Zullen ze de Belgische regering laten vallen over de burgemeester van Teheran? Echt?

En dan nog, welk verschil maakt dat? Dan komt er een overgangsregering in lopende zaken tot de volgende verkiezingen. Daarna een Vivaldi II. Je hoort het ze nu al zeggen de (Vlaamse) partijen die in die regering stappen: verantwoordelijkheid opnemen in crisistijd, het land niet onbestuurbaar laten, staatsmanschap tonen op moeilijke momenten, de problemen aanpakken, niet aan de zijlijn blijven staan. Enfin, iedereen kent dat liedje. Om vervolgens vijf jaar lang de toestand van hopeloos naar hopelozer te laten evolueren met ‘het hoogst haalbare’ beleid.

We zullen nog veel absurd theater te zien krijgen in de Wetstraat.