Waarheen met de Vlaamse Beweging, nu en later?

Op een ogenblik dat de communautaire en institutionele onderdelen van het Nachtvlinderakkoord met de collaboratie van vier partijen uit Vlaanderen, tot grote tevredenheid van alle Franstalige partijen, in het parlement zullen gestemd worden en de Vlaamse meerderheid in dit landje, na de grendelgrondwet van 1970 al te hebben moeten ondergaan, nog meer en wellicht legaal onherroepelijk omgevormd wordt tot een politieke minderheid, slaagt de Vlaamse beweging er ogenschijnlijk niet in de, door de band, Vlaamse welvarende burgers wakker te schudden om hiertegen in opstand te komen.

Où sont les neiges d’antan? Marsen op Brussel, anti-Egmontkomitee, een volle weide op de Ijzerbedevaart,….
Maar ook internationale conflicten laten de Vlamingen als gemeenschap blijkbaar onberoerd: Syrië, Afghanistan, Irak, …

Is de Vlaamse beweging stil gevallen nu de Ijzerbedevaart er een punt achter zet?
We willen zeker niet zover gaan als Rik van Cauwelaert, maar moeten toch vaststellen dat deze brede niet-partijpolitieke beweging (een huis met vele kamers) de burger van de 21ste eeuw niet meer kan begeesteren, maar evenmin voldoende overtuigende druk kan uitoefenen op de politieke partijen uit Vlaanderen die het Nachtvlinderakkoord zullen goedkeuren.
‘De Grondwet is geen vodje papier’ is een uitspraak uit vervlogen tijden.

Schort er dan iets aan de burgers, aan de politieke partijen of aan de Vlaamse beweging?
Of is het een samenloop van tijdsgebonden omstandigheden waarbij men deze drie actoren gezamenlijk in vraag dient te stellen?
Die vragen beantwoorden, is uiteraard afhankelijk van het ‘schortende criterium’ dat men vooropstelt.

Als Vlaamse, nog steeds ‘strijdende’, vereniging koestert het VVO de gedachte van een bevolking die zich, uit eigen beweging, als gemeenschap identificeert en zich constant betrokken voelt, zeker als het er op aan komt de fundamentele rechten van die gemeenschap (een numerieke meerderheid in België, niet te vergeten) te vrijwaren.
Waarom kunnen Catalanen in Brussel voor zelfbestuur komen betogen, maar krijg je geen massa Vlamingen op straat om te reageren tegen betonerende en discriminerende maatregelen, ingevoerd door gesjoemel met de Grondwet, die de verdere uitbouw van Vlaams zelfbestuur onmogelijk maken?

Nochtans, in juni 2010, als individuen in het stemhokje, hebben ze behoorlijk laten blijken welke richting het moest uitgaan met dit land, ondanks de politiek correct schrijvende ‘kwaliteitskranten’. Eens benieuwd of die trend zich, onlogisch eigenlijk gelet op de theoretische inzet van lokaal niveau, zal doorzetten op 14 oktober 2012 bij de gemeenteraadsverkiezingen.
Zo’n discrepantie in optreden als individu of als gemeenschap zou eens mogen uitgevlooid worden door een universitaire multidisciplinaire onderzoeksgroep.
Maar het VVO is er van overtuigd dat het niet-ten-velde-kunnen/mogen-functioneren/beoefenen van hoe een normale democratie zou moeten werken, als één van de hoofdoorzaken van deze discrepantie zal aangewezen worden.

Daarmee komt meteen de tweeling-speler om de hoek kijken: de politieke partijen en hun bewindvoerders.
Zij die het resultaat zijn van een vertegenwoordigende democratie vergenoegen er zich ten onrechte mee democratie te fel gelijk te stellen met de regelmatig opduikende ‘bolletjeskermissen’, de verkiezingen. Er zijn zelfs partijen die het aantal van die ‘kermissen’ willen verminderd zien.
Het VVO wenst niet zo ver te gaan als sommige ‘post-modernen’ die hoger vermelde vertegenwoordigende democratie volledig willen vervangen door een directe democratie.
Wel ziet het VVO brood én in een wijziging van de verkiezingswetgeving met onder anderen meer ingebouwde consultatiemomenten binnen die vertegenwoordigende democratie én gemeenschapsvormende elementen van directe democratie, om te beginnen op gemeentelijk niveau (inspraak gevende democratie is in Vlaanderen nog een aan te leren ‘ambacht”).

Het VVO neemt zich voor deze zienswijze in een later standpunt concreter uit de doeken te doen.
De verzuiling van en in Vlaanderen is niet meer wat het was. Ook de hegemonie van wat vroeger de CVP heette, stamt uit vervlogen tijden. Ze heeft in haar geschiedenis, zichzelf promoverend als Vlaams speerpunt, vele kansen onbenut gelaten om de ontvoogding, in al haar aspecten, van het Vlaamse volk te realiseren.
Onze samenleving is complexer geworden. De grote ideologieën vallen niet langer meer samen met goed afgebakende kiezersgroepen. Echte socialistische idealen kunnen vele arbeiders niet meer beroeren: ze hebben nu ook hun eigen woning en spaarcentjes te verdedigen. Dat komt er van als men zich destijds, het begon ongeveer honderd jaar geleden, heeft laten inpalmen door het kapitalistisch establishment.

Een amalgaam dat zich een linkse multiculturele elite noemt, in se antiklerikaal, ziet het thans als zijn plicht de moraal van een godsdienst, zelf redelijk immuun voor enige anders-culturele empathie, te verdedigen binnen het kader van het asieldebat.

Nochtans zijn er thans redenen te over, kijk maar naar wat er in de Eurozone gebeurt, om die socialistische idealen opnieuw van onder het stof te halen.
Neen, bijna iedere hardwerkende Vlaming gaat door het leven als een liberaal.
Vreemd genoeg plukt het partijpolitieke liberalisme hiervan niet de vruchten.
En omdat je de burgers, de kiezers, niet meer in vakjes kan indelen, geraken ook burgerbewegingen niet echt van de grond. ‘DE Burger’ bestaat gewoonweg niet. Hij is een complexe zapper geworden die zich te fel laat inspireren door ‘charismatische’ publiekslievelingen. Hoe ga je deze burgers, vaten vol tegenstrijdigheden, als politieke partij beleidsmatig warm maken voor je programma?
Partijen halen nu punten met andere verhalen: ecologie, migranten of …. de ‘Vlaamse kwestie’.

Na het VB is het thans de beurt aan de N-VA om als Vlaams-nationale partij een nooit geziene parlementaire macht te vertegenwoordigen. Onverwacht, want voor het VVO is het nog niet duidelijk welke weg deze partij zal bewandelen om haar macht te verzilveren, na het mislukken van de onderhandelingspiste met de ‘overkant’.

Het succes van de N-VA – en niet enkel bij confederalisten of independisten – zou, volgens het VVO, één van de oorzaken kunnen zijn van het ontbreken van enig betekenisvolle aktie door niet-partijpolitiek Vlaams straatactivisme.
Waarom ons als burger moe maken als er een ‘machtige’ partij is die voor ons de Vlaamse kastanjes uit het Belgisch vuur haalt/zal halen/zou kunnen halen (naar keuze, in te vullen).
Mocht de N-VA de kwantumsprong wagen, het recht hoger inschatten dan de wet, dan zal de Vlaamse beweging die partij ‘eeuwig’ erkentelijk zijn. Ook een deel van hun huidige kiezers die, eens verlost van hun dilemma tussen ‘links’ en Vlaams, voortaan de echte socialistische toer zullen kunnen opgaan.

Door het succes van de V-partijen (eerst het VB, nu de N-VA) is de Vlaamse beweging mettertijd haar globale partij-politieke conflictzone grotendeels kwijtgeraakt: haar betrachting van een zo ruim mogelijke Vlaamse zelfbestuur ligt nu, door het stemgedrag van de kiezers, in handen van partij-politieke organisaties.
Neemt ze nu het voortouw, dan is/zijn meteen de partij-politieke tegenstander(s) bij name gekend; die voelen zich onterecht veroordeeld en betichten de in hun ogen ‘neutrale’ Vlaamse beweging van vooringenomenheid.
Trekt ze te fel van leer, dan schiet ze wellicht haar grootste partij-politieke evenknie in de voeten, met de kans dat die hierdoor aan politieke macht inboet.

Over een vierde speler, de media (onze kwaliteitskranten, de VRT,…) gaan we het hier niet hebben: ze hebben geen kaas gegeten van enig ontvoogdingsnationalisme, toch niet wanneer het hier te lande groeit.

De meeste uitdagingen waar de Vlaamse beweging voor staat zijn in se niet nieuw: een huis met vele kamers en met niet steeds congruerende doelstellingen, geen echte volksbeweging, te weinig (jong) voetvolk, te weinig impact op de media.
Een nieuwe factor is wel het succes van de V-partijen die voor een soort werkloosheid van het activisme zorgt.

Het VVO, zelf deel uitmakend van dat huis met vele kamers, veroorlooft zich enkele adviezen voor te leggen aan de Vlaamse beweging.

1. Verschiet uw kruit niet aan de verkeerde tegenstander(s). Niet de Franstalige partijen zijn het doelwit, wel de Vlaamse collaborateurs.

2. Zie (voorlopig) af van het op poten zetten van massamanifestaties.

3. Vermijd concurrerende activiteiten of pleeg ten minste toch vooraf overleg. De door het OVV (Overlegcentrum van Vlaamse Verenigingen) voor oktober 2012 geplande Staten-Generaal is nu wel afgevoerd en als een Symposium naar 2013 verlegd.
Maar in 2013 voorzien de Toekomstverkenningen Richard Celis een conferentie over natieontwikkeling en staatshuishouding. Voor deze Verkenningen tekenen VOS, VVB, Marnixring, de Beweging Vlaanderen-Europa en Pro Flandria.

4. Overtuigden hoeven niet meer overtuigd te worden (de anderen des te meer), maar speel hen praktische, verstaanbare en becijferde argumenten in de hand om met de nog-niet-overtuigden in dialoog te kunnen gaan.

5. Benut de schaarse financiële middelen, zowel van het OVV als van de deelverenigingen, of leg een Steunfonds aan,
– om informatie en argumentatie te laten doorstromen tot in iedere woning;
– om een deftige overkoepelende webstek uit te bouwen..

6. Behoud de eenheid in de verscheidenheid, maar zwengel toch het interne debat aan. Over de keuze tussen confederalisme en onafhankelijkheid als zelfbestuur, onder anderen te toetsen aan de regels van het Internationaal Publiekrecht.

7. Maar waarom uw pijlen niet veeleer richten op de oorzaken van de huidige impasse en de grendelgrondwet verbeurd laten verklaren?
Ijver er dan eerder voor dat de Vlaamse politieke klasse, in de Kamer (niet in het Vlaams parlement) een tweede Plakkaet van Verlaetinghe aanneemt die alle blokkeringmechanismen ongegrond verklaart.
In afwachting, stel zelf een dergelijke resolutie op, maakt er een petitielijst van en richt die petitie tot de Kamer.

8. Tracht een brug te slaan, synergie te bekomen tussen het OVV, de Warandegroep en de Gravensteengroep

9. Denk er aan dat een Vlaamse beweging zonder vakbonden nooit een voldragen volksbeweging kan zijn. Durf hen aan te spreken. Zeker het middenkader.

10. Verlaat ook regelmatig de platgetreden Vlaamse paden, verruim uw gezichtsveld en breng verschillende inzichten samen en debatteer. Over armoede, rechtvaardige belastingen, arbeidsethiek, Vlaamse interne staatsstructuur, welk Europa?, goed bestuur, transparante besluitvorming, onderwijs, NAVO, ….

11. Stimuleer gemeenschapsvorming in samenwerking met het middenveld. Niet enkel taal is hierbij belangrijk. Welke schoolverlater kan zijn nu-zijn in een historisch Vlaams verband situeren? En vergeet daarbij de Vlaamse nieuwkomers niet.

12. Probeer met enkele vrijwilligers fiscale ongehoorzaamheid uit. Maar laat die dan ook niet financieel in de kou staan als de fiscus hen voor de rechtbank daagt.

13. Ga internationaal. Het ‘Europees Deelgenootschap voor Onafhankelijkheid’ (European Partnership for Independence) , een initiatief van de Vlaamse Volksbeweging, is hiertoe al een goede aanzet.
Laat het buitenland weten hoe het er aan toegaat in het Belgisch “koninkrijk”. Leg aan de andere Europeanen uit hoe er hier regelmatig gesjoemeld wordt met de grondwet ten nadele van de Vlaamse gemeenschap, want wat vandaag gebeurt, is maar de zoveelste stap in een lange traditie van ondemocratische uitspattingen, gestart in 1830.
Polen, Tsjechië, Hongarije… gaan al eens onhandig om met de nieuw verworven democratie, maar hun gedrag vormt geen gevaar voor de Europese democratie.
België is de rotte appel die uiteindelijk de hele Europese mand zal besmetten.
Heb daarbij geen schuldgevoelens. Onze lieve “landgenoten” laten ook geen enkele gelegenheid onbenut om ons in een slecht daglicht te plaatsen