Onze hoofdredacteur is even verontwaardigd als de voorzitter van het Vlaams
parlement Jan Peumans (N-VA) over de politieke gevangenen in Catalonië.
‘Peumans’ verontwaardiging over Catalonië is terecht. Het zwijgen van anderen is
onbegrijpelijk.’
Aangeboden door de abonnees van Doorbraak
Dit gratis artikel wordt u aangeboden door onze betalende abonnees. Als abonnee kan u ook alle plus-artikelen lezen. Doorbreek de bubbel vanaf €4.99/maand.
Waarom roept Peumans de Spaanse furie over Vlaanderen af door zijn herhaalde steun aan politici in de cel in Catalonië? Wat verklaart de verontwaardiging van Peumans, maar ook van Marc Demesmaeker, Peter Luyckx en Jan van Esbroeck en andere N-VA’ers. En waarom zwijgen andere Vlaamse politici, op Hendrik Bogaert (CD&V) na, over Catalonië?
Wat is er aan de hand?
Eigenlijk is die laatste vraag, waarom zwijgen andere Vlaamse politici, volgens mij de juiste vraag. Voor wie het niet allemaal volgt: Er zitten negen Catalanen in de gevangenis. Zeven politici en de twee voorzitters van de organisaties die onafhankelijkheidsacties organiseren: Jordi Cuixart en Jordi Sanchez. Die laatste twee zitten sinds 16 september precies één jaar in voorhechtenis, zonder te weten wanneer hun proces begint.
De ‘Jordi’s’ worden beschuldigd van rebellie en opstand. Concreet wordt hen aangewreven dat ze deel hebben genomen aan de betoging op 20 september 2017 en opgeroepen hebben tot betogen, toen de Guardia Civil huiszoekingen verrichtte in verschillende Catalaanse ministeries na het referendum van 1 oktober. Hoewel er geen gewelddadige incidenten waren die dag, worden de ‘Jordis’ net daarvan beschuldigd: volgens het Spaanse strafwetboek houden rebellie en opstand een expliciet gewelddadig karakter in.
Daarnaast zijn er ook zeven politici die het land ontvlucht zijn. De bekendste in Carles Puigdemont die in België verblijft. Maar vergeet ook niet dat duizenden gewone Catalaanse burgers vervolgd worden omdat ze acties hebben ondernomen om hun politieke overtuiging kracht bij te zetten.
Reporters
‘Vrijheid voor de politieke gevangenen’ Een betoging voor de vrijlating van de twee Jordi’s.
Verontwaardigd?
Waarom zouden meer Europeanen verbolgen moeten zijn over die gevangenen en ballingen? De Spaanse staat juridiseert een politiek conflict. Het gerecht wordt ingezet om politieke tegenstanders het zwijgen op te leggen en een politieke beweging, die door de Spaanse machthebbers als ongewenst wordt gezien, te criminaliseren. Politieke tegenstanders worden opgesloten als misdadigers. Daartoe worden containerbegrippen boven gehaald zoals ‘rebellie’ en ‘opstand’.
Dat er iets niet klopt blijkt als het conflict de Spaanse grenzen verlaat. De beschuldigingen van rebellie en opstand kunnen dan niet hard gemaakt worden. België, noch Duitsland wilden Puigdemont voor die aanklachten uitleveren aan Spanje en ook Groot-Brittannië dacht er niet aan Carla Ponsati uit te leveren. Tot woede en onbegrip van de Spaanse politieke klasse.
Separatisten
Maar, die mensen willen de Spaanse staat opdelen en Catalonië afscheuren. Spanje mag zich daartegen toch verzetten? Ja dat mag. Maar niet door dat separatisme te criminaliseren. Separatisme is een toegelaten politieke overtuiging. Niet ik zeg dat, maar wel het Europees Hof voor de Rechten van de Mens (EHRM). Het hof oordeelt (in het Arrest Refah Partisi) dat staatskundige verandering nastreven als politiek project toegelaten is. Er zijn twee voorwaarden: ten eerste moet men democratische middelen gebruiken, dus geen geweld, ten tweede moet het maatschappijmodel dat men nastreeft democratisch zijn. Beide voorwaarden zijn in Catalonië vervuld.
Spanje weet dus op voorhand dat een veroordeling door een rechtbank van de negen politici en de twee Jordi’s door het EHRM zal verbroken worden. Maar voor dat kan, moeten alle rechtsmiddelen in Spanje uitgeput zijn (als hoger beroep in het land niet meer mogelijk is). Eer het zover is, zijn we vlot tien jaar verder. Voor de meeste Europese politici en voor de Europese leiders is dat blijkbaar geen probleem. Spreekt u eens met de familieleden van die gevangenen en de politici die in ballingschap leven.
Daarbovenop komt dat Spanje zich zeer provocerend opstelde toen het tijdelijk het zelfbestuur van Catalonië schorste. Of dat op die manier kon werd al door juristen in vraag gesteld, de manier waarop was onthutsend. 200 ambtenaren werden uit hun functie ontzet, leerkrachten die in de les aandacht hadden voor het referendum werden vervolgd, ambtenaren mochten geen Catalaans meer spreken tijdens hun ambt of aan het loket. Het was een poging tot decatalanisering, een provocatie.
EVP/EPP
Op al deze feiten reageerde Europa niet. Officieel heette het dat de EU niet tussenkomt in ‘interne aangelegenheden’. Waarom treedt Europa op tegen Hongarije en Polen en niet tegen Spanje? In tegenstelling tot Hongarije en Polen heeft Spanje geweld gebruikt tegen vreedzame betogers, tegen burgers die stemmen in een referendum. Laat het dan nog een illegaal referendum zijn, in een rechtstaat sla je zoiets niet met geweld uit elkaar. En ook in Spanje is kritiek op de politieke beïnvloeding van de rechters en de rechtspraak.
Waarom onderneemt de Europese politiek geen actie tegen Spanje? Europese politiek is in de woorden een verhaal van waarden en in de daden een verhaal van macht. In Europa is dat heel concreet christendemocratische macht. Daarom wordt Spanje met rust gelaten. De Europese Volkspartij (EVP of EPP in het Engels) regeert Europa, de koepel waartoe de PP van Rajoy behoort en ook de Vlaamse CD&V en belangrijke Europese leiders zoals Merkel. Dat de regering in Spanje nu socialistisch is en geen PP, verandert niets aan die situatie. De PP zal geen millimeter toegeven op het dogma dat Spanje een is en onverdeeld. Geen corruptiezaak, geen politiegeweld geen politieke gevangene kan de EVP ertoe brengen de politieke lijn van de PP over Catalonië te verlaten.
En maak u geen illusies, andere Spaanse partijen zitten op dezelfde golflengte. Ook Verhofstadt schuift zijn grote principes graag opzij om Ciudadanos ter wille te zijn. De PSOE, de Spaanse socialisten zullen ook niet echt iets veranderen. In Spanje en dus in Europa zitten de posities even vast als de politieke gevangen in Catalonië.
Als Europese waarden echt iets betekenen voor de CD&V, dan kan de partij niet anders dan Jan Peumans en Hendrik Bogaert van de CD&V volgen.
Please release the Catalan political leaders immediately and start negotiations with mutual concessions. EU is an economic union and also a union of values. Not acceptable to emprison someone for his political beliefs. EU please intervene, is no internal affair. #Catalunya
De Belgische leden van het Europees parlement Ivo Belet en Marianne Thyssen, maar ook Guy Verhofstadt, Kathleen Van Brempt en Bart Staes kunnen zich aansluiten bij de verontwaardiging over zoveel schendingen van rechten van Europese burgers, schendingen van mensenrechten in een Europees land. Het zou de acties tegen Polen en Hongarije ook geloofwaardiger maken. Het zou de reprimandes van Europa naar wereldwijde schendingen van politieke- en mensenrechten geloofwaardiger maken.
Ondertussen zitten zeven Catalaanse politici in ballingschap in Europa, zitten negen politici en twee leiders van het Catalaanse middenveld in de cel. Al een volledig jaar. Slaapt u ondertussen zacht, politici, Wouter Beke, Donald Tusk en Jean-Claude Juncker.
Pieter Bauwens is sinds 2010 hoofdredacteur van Doorbraak. Journalistiek heeft hij oog voor communautaire politiek, Vlaamse beweging, vervolgde christenen en religie.
‘Afgrond’ verhaalt de waargebeurde verhouding tussen Venetia Stanley en de veel
oudere Britse premier Henry Asquith, die leidde tot een kabinetscrisis.
Reporters
