Wallonië doet wat Vlaanderen niet kan

Crisis. Ongetwijfeld het woord dat de jongste jaren het meest gebruikt werd in kranten en journaals. Interessante tijden dus waarin momentum gecreëerd wordt om moeilijke en voordien onmogelijk geachte beslissingen door te duwen. Het maatschappelijk weefsel in een andere plooi leggen, zoals momenteel in de Verenigde Staten gebeurt. Of komaf proberen maken met het op almaar grotere winstmarges gerichte kapitalistische systeem. Misschien heeft uiterst links wel gelijk, en is dat systeem tot mislukken gedoemd wegens kil en hardvochtig. Een uitspraak die op dit schitterende forum allicht klinkt als sociale zelfmoord, maar foert. Wie zich wentelt in het eigen grote gelijk, vaart blind. Een uitspraak die boven het bed van elke beleidsmaker moet hangen.

De hervorming wordt voorbereid zonder noodzakelijke info

Onderwijs. Even vaak aan bod gekomen in combinatie met het woord ‘crisis’. Dalende kwaliteit, desastreuze cijfers in internationale rankings, motivatie van leerlingen en leraars die de kelder induikt. Om te zwijgen van discussies tussen koepels en minister die gevoerd worden over de hoofden van lesgevende simpele zielen. Met de moed der wanhoop bereiden scholen en leerkrachten de hervorming voor die volgend jaar bij leven en welzijn de tweede graad bereikt.

Zonder de noodzakelijke info, omdat niemand precies weet wat de toekomst brengen zal. Zonder enig gevoel van inspraak gehad te hebben, omdat onderwijsverstrekkers en departement al te vaak met getrokken messen tegenover elkaar gestaan hebben. Zonder zicht op enige visie op lange termijn. Het aanscherpen van de eindtermen moet voor minister Weyts namelijk volstaan om het boeltje op te krikken. Dat bekt lekker en eenvoudig ziet u, met het zicht op de volgende verkiezingen. Duidelijkheid troef om daarna volop te gaan voor een zwaardere en meer zichtbare ministerportefeuille.

Het onderwijs lust Weyts niet

Hoe hard minister Weyts ook probeert, het onderwijs lust hem niet. Dat heeft zowel te maken met zijn eigen hobbelige parcours als student — leerkrachten zijn nu eenmaal puntenbijters — als met zijn achtergrond en communicatiestijl. Een vlotte overstap maken van pakweg mobiliteit naar een moeilijke sector als onderwijs zonder enige voeling met de stiel: het is sowieso weinigen gegeven. Maar Weyts’ houterige en weinig empathische manier van communiceren zorgt voor een gevaarlijke cocktail van onbehagen en demotivatie.

De intussen in onderwijskringen beruchte digisprong, om maar iets te zeggen, werd rijkelijk laat en te weinig concreet uitgewerkt. Resultaat is alweer kunst- en vliegwerk van directieteams om het boeltje te laten pakken. Na de stuntelige reactie op de infame paaspauze en het ondoordacht sluiten van de scholen vorig schooljaar, blijft het beeld hangen van een Vlaamse regering als tandeloze tijger. Wie gelooft die mensen nog, minister Weyts op kop?

Waalse minister van Onderwijs chargeert wél

Zijn Waalse evenknie, Caroline Désir (PS), weet wél te chargeren. Elke zichzelf respecterende onderwijskundige weet dat de zomervakantie te lang duurt. Wie al een tijdje lesgeeft, weet dat ook. De eerste weken van september gaan op aan herhaling van vorig schooljaar. Onthutsend hoeveel leerstof verdampt tijdens dat schier eindeloze reces, dat ooit in het leven geroepen is om jonge boerenzonen en -dochters de kans te geven hun ouders te helpen met het binnenhalen van de oogst. Inkorten, die boel. Dat beamen ook ouders, de vakantiesector en andere maatschappelijke actoren. Niet nu, zegt onze minister. Eerst de volgende verkiezingen afwachten, waarschijnlijk.

Het woord crisis komt, u raadt het al, uit het Grieks. Het betekent ‘oordeel’, gebaseerd op feitelijke en inhoudelijke argumenten. Nog wel wat werk aan de winkel met andere woorden.