Wat denken moslims nu echt?

In The Sunday Times van 10 april verscheen een interessant artikel van de hand van Trevor Phillips: What do British Muslims really think? Phillips was lange tijd voorzitter van de Equality and Human Rights Commission, het Britse equivalent van ons Centrum voor gelijke kansen en racismebestrijding, ondertussen omgedoopt tot Interfederaal Gelijkekansencentrum (Unia). Je zou dus kunnen stellen dat Trevor Phillips onze Jozef De Witte is, vóór die bij het Nationaal Orkest ging werken – wat intussen ook alweer verleden tijd is – maar dan wel met een opmerkelijk verschil: Trevor Phillips is een zwarte man, geboren in Londen als zoon van ouders afkomstig uit Brits-Guyana. In het bewuste artikel levert Phillips commentaar bij een enquête die het onderzoeksbureau ICM Unlimited verrichtte in opdracht van Channel 4. Onderwerp: wat denken Britse moslims nu echt?

Er leven ongeveer 3 miljoen moslims in Groot-Brittannië vandaag, een aantal dat volgens betrouwbare voorspellingen minstens zal verdubbelen tegen 2050. Het is dus belangrijk te weten wat die denken. De enquête reveleerde het bestaan van een kloof tussen moslims en niet-moslims. Wat essentiële zaken betreft zoals het huwelijk, de relatie tussen man en vrouw, het onderwijs, de vrije meningsuiting, en zelfs geweld in geloofszaken, denken moslims en niet-moslims fundamenteel anders. In Groot-Brittannië is er een natie binnen de natie ontstaan, met een eigen geografie, eigen waarden en een eigen visie op de toekomst.

Enkele opmerkelijke cijfers uit het ICM-onderzoek:

– 39 % van de ondervraagden denkt dat een vrouw altijd moet gehoorzamen aan haar man

– 31 % vindt het aanvaardbaar dat een Britse moslim meer dan één vrouw heeft, al druist dat in tegen de Britse wetgeving

– 23 % wil de Britse wetten vervangen door de sharia

– 52 % is van oordeel dat homoseksualiteit moet verboden worden

Zelfs voor Trevor Phillips kwamen die cijfers als een verrassing. ‘Ik heb lange tijd geloofd dat moslims, zoals eerdere migranten, geleidelijk hun voorouderlijke gewoonten zouden opgeven, hun culturele en religieuze bagage zouden uitdunnen, en opgaan in het diverse Britse landschap. Ik had beter moeten weten. […] Some of my journalist friends imagine that, with time, the Muslims will grow out of it. They won’t. Sommige van mijn vrienden-journalisten beelden zich in dat, na verloop, moslims dit alles zullen ontgroeien. Dat zullen ze niet’

Wat hem nog het meest verontrust is de verachting van moslimmannen voor blanke meisjes, wat het grootschalig seksueel misbruik in Rotherham, Oxford, Rochdale en andere steden verklaart. Het seksisme in de moslimgemeenschap is diepgeworteld. Duizenden jonge meisjes worden naar het buitenland verscheept om seksueel verminkt te worden, en nog veel meer worden het slachtoffer van een gedwongen huwelijk. ‘De politieke elite en de media weigeren de waarheid te erkennen. Ongewenst gedrag wordt toegeschreven aan armoede en vervreemding. Steun voor gewelddadig extremisme, dat is de schuld van de Amerikanen. Vrouwenverdrukking zal gaandeweg verdwijnen en heeft niets met de islam te maken.’

Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de Belgische situatie fundamenteel verschilt van die in Groot-Brittannië. Ook onze politici en journalisten blijven wegkijken, zelfs na de bloedige aanslagen in Brussel. Lees maar in De Standaard de artikels van Ruben Mooijman, de zelfverklaarde correspondent moslims in België. Zijn piëteitsvolle ‘constructieve journalistiek’ wil alleen maar een good news show brengen na de terreur. Dat is voor de lezer al even boeiend als wat destijds in de Pravda te lezen viel.

Foto © reporters