Wat een maand

Opmerkelijk zijn de verschillende conclusies. Volgens De Standaard doet Di Rupo het heel goed in Vlaanderen, hij heeft meer steun dan de regering Leterme. Terwijl De Morgen enkele dagen vroeger een grafiek afdrukte waarin duidelijk te zien was dat Di Rupo in Vlaanderen geen meerderheid kan overtuigen, maar in Wallonië duidelijk wel. Daarnaast ‘hebben de regeringspartijen nog geen vruchten geplukt van hun regeringsdeelname’. Daarmee bedoelt de journalist dat ze niet gestegen zijn in de peilingen. Wat had hij verwacht? Als op het einde van de rit de rekening gemaakt zal worden, zou die stijging wel eens helemaal uit kunnen blijven. Althans dat hoop ik. Een hoop die is ingegeven door een sterk geloof in de volwassenheid van de democratie. In de volwassen democratie Zwitserland is deze week een referendum voor meer vakantie, een vraag van de vakbonden, gekelderd door het volk. Gezond verstand heet zoiets. Ook in ons land heeft het volk genoeg gezond verstand om te beseffen dat de pensioenleeftijd omhoog moet. Ook dat is gemeten in de peilingen. Wat hebben we dus geleerd? Ten eerste, de trend naar winst voor de N-VA is er onmiskenbaar. Ten tweede, oriënteer je bij de commentaar steeds op het ijkpunt van de journalist. Neem het juiste ijkpunt en je kan alles bewijzen. Ten derde de mensen zijn heus niet zo dom als de politici denken. Drama We kunnen deze maand ook niet voorbij aan het drama dat ons land op 14 maart de adem benam. Een zwaar ongeval met als dramatische afloop 22 dode kinderen. We zijn allemaal wel broer of zus, vader of moeder, tante of oom, opa of oma … het was zo’nn herkenbare situatie, het kwam zo dichtbij. Hoe sommige media zich op zo’n moment als een onbarmhartige voyeur durven te gedragen is in feite onverdraaglijk. Het ongevraagd afdrukken van foto’s van omgekomen kinderen, in paparazzistijl huizen besluipen, ontroostbare ouders fotograferen en paginagroot uitsmeren … Dat heeft niets te maken met deontologie of respect. Het heeft te maken met pure medemenselijkheid. Jammer genoeg schijnt er een publiek te zijn dat er pap van lust. Daar gaat mijn geloof in de volwassen democratie. De golf van medeleven in de samenleving cumuleerde in een stil medeleven op vrijdag 16 maart. Een nationale minuut stilte, het gebeurt niet veel in ons land. Laat ons hopen dat het niet te snel opnieuw hoeft. Ook de politiek was er als de kippen bij om de ouders de nodige troost te bieden. Koning, en ministers struikelde over elkaar in Melsbroek en in Zwitserland. De politici in de Kamer wilden een signaal sturen. Dus werd uit piëteit het vragenuurtje geschrapt. Ze vonden wel de tijd rijp om op die donderdag 15 maart de eerste stap te zetten in het verkrachten van de grondwet. Zoveel piëteit om ook dat niet te stemmen was er nu ook weer niet. Wat staat er te gebeuren? Heel eenvoudig. Artikel 195 moet aangepast worden om ook de grondwet aan te passen waar dat door het vorige parlement niet voorzien is. Eens alle Franstalige eisen en verworvenheden in de grondwet gebetonneerd zijn, wordt art 195 weer zo aangepast dat je twee legislaturen nodig hebt om iets te veranderen. De meerderheid zet bij het eind van de legislatuur art. 195 niet voor herziening vatbaar en de volgende regering heeft een heel beperkte bewegingsruimte. Een extra grendel zeg maar. Laat de V-partijen maar veel zetels halen, ze kunnen er toch niets mee doen. Oké, puur juridisch is er niets aan de hand. Maar ook dit heeft niets met deontologie of fatsoen vandoen, het is antidemocratisch. Het is een regelrechte schande. Ik vraag me af waar de verontwaardiging daarover blijft in Vlaanderen. En ik hoop dat CD&V, Open Vld, sp.a en Groen, die medeplichtig zijn, hiervoor de electorale afstraffing krijgen die ze verdienen. Vanaf nu trekken we de grens tussen de ‘democratische’ en ‘niet-democratische partijen’ anders, puur op basis van de feiten en hun omgang met de basis van onze democratie: de grondwet. Dit parlement is samengesteld door onwettige en ongrondwettelijke verkiezingen en verkracht de grondwet daar nog bij. Allemaal om het voortbestaan van België te garanderen. Hoe laag kan je als democratie nog vallen?