Wat ons verbindt: Melig maar toch goed uitgangspunt

Youssef Kobo van Kifkif reageert vandaag op Doorbraak op een eerder opiniestuk van Liesbeth Homans (N-VA) die reageerde op een eerder opiniestuk van Samira Azabar, die zelf reageerde op een open brief van Riadh Bahrien op Kifkif nog eens reageert op Liesbeth Homans.

De meningenindustrie draait op hoge toeren wanneer het over racisme, samenleven, multicultuur gaat. In dat debat zijn de allochtone stemmen nadrukkelijker dan ooit aanwezig. Mooi is dat, want zij zijn natuurlijke medebetrokkenen. De open brief van Riadh Bahri leert ook dat ‘de’ allochtonen geen homogene groep vormen, die over deze problematiek een eensgezind standpunt zouden delen, net zo min als dat het geval is bij de autochtonen. Het debat over gekleurd Vlaanderen loopt niet langs zwart/wit-lijnen.

Kobo’s opiniestuk richt zich via Homans natuurlijk eigenlijk naar alle ‘witten’. Hij herhaalt wat elders al veelvuldig werd aangehaald. Zijn ervaringen met discriminatie zijn al veel beschreven en toch blijven ze stuitend. Als leerkracht sta ik overigens stom verbaasd bij zijn schoolverhaal. Zo’n situaties zullen uiteraard wel bestaan maar ik ken ze niet en het blijft mijn overtuiging dat ze een uitzondering vormen. Of is het eerder een ‘hoop’ dan een ‘overtuiging’, eerder ‘wensen’ dan ‘weten’? Het is belangrijk dat stukken zoals dat van Kobo het eigen denkkader weer eens uitdaagt voor wie ook nog onbevooroordeeld kan lezen.  Zo is het ook belangrijk dat meer allochtonen zich eens zouden verplaatsen naar de situatie van die autochtonen (en allochtonen!) die hun stuitende verhalen kunnen vertellen over onaanvaardbaar gedrag van allochtonen. Riadh Bahri’s verhaal is ook gegroeid uit concrete ervaringen.

Cruciaal in Kobo’s tekst is de slotparagraaf. Het debat verzandt steeds weer in ‘dezelfde oeverloze discussie’, stelt hij vast. De botsende Waarheden botsen weliswaar maar worden toch elk met grote overtuiging met een hoofdletter geschreven. Maar ‘wat ons verbindt, is de toekomst’, voegt Kobo daar aan toe. Hij wijst er op dat vele nieuwe Vlamingen ‘hun verantwoordelijkheid opnemen en zich inzetten voor de samenleving’. Ik wil er aan toevoegen dat vele ‘oude Vlamingen’ gruwelen van discriminatie en iedereen alle kansen willen geven maar het niet erg op prijs stellen om als ‘racist’ weggezet te worden.

Daarmee is het debat niet afgesloten. Wat is de rol van de godsdienst in onze samenleving? Welk gedrag is storend, welke reacties zijn verkrampt? Wordt Vlaanderen een lappendeken van taalminderheden of blijft het Nederlands erkend als dé verbindende taal bij ons? Hoeveel vrijheid houdt elke burger om keuzes te maken en waar begint laakbare discriminatie? Met wat melig klinkende verwijzingen naar ‘wat ons bindt’ zijn die problemen niet van de baan. Maar die ‘wat ons bindt’-vraag biedt wel een uitstekend uitgangspunt om constructief te worden en de wederzijdse verwijtencultuur te doorbreken.

Lees ook van Peter De Roover: ‘Ik heb een nachtmerrie’

FOTO: © Reporters