Wegkijken van migratie

Anno 2024 kijkt men nog altijd weg van de problemen rond migratie. Zelfs nu uit de peiling van De Stemming (we blijven ondanks alle kritiek in dit land veel geld uitgeven aan peilingen) bleek dat de kiezer meer wakker ligt van migratie dan van klimaat, suggereren intelligentsia nog steeds dat die bezorgdheid niet gebaseerd is op feiten.

Als jaarlijks meer dan 170.000 mensen (buiten Oekraïne) aankomen in een land van onze omvang zou het nochtans kunnen dat migratie wel ontwrichtende potentie heeft. Zeker als blijkt dat bij de groepen met herkomst van buiten de EU de werkzaamheidsgraad nauwelijks de 40 procent overstijgt. De gewone man begrijpt ook wel dat in ons land de rekening van de welvaartsstaat alleen klopt als voldoende mensen aan de slag zijn. Gezinshereniging is nog altijd een groot immigratiekanaal en in meer dan de helft van de gevallen gaat het om mensen van buiten de EU.

Perceptie

Sinds lang heeft men het in traditionele media vooral over perceptie; alsof wat de bevolking ervaart, niet verbonden is met de realiteit. Maar kan dat dan weer te maken hebben met het feit dat veel intelligentsia zich niet kunnen voorstellen wat buiten hun beperkte leefwereld plaatsvindt? Of is het louter een gevolg van politieke correctheid en verstikkend eenheidsdenken?

Het Vlaams Belang stelde recent de studie voor van dr. Jan van de Beek over de kosten en baten van migratie. Onze pers ging weinig in op de inhoud zelf, maar opmerkelijk genoeg was er wel ruimte voor een intentieproces tegen de auteur. Als wiskundige, gedoctoreerd met een proefschrift over dit thema, is Van de Beek nochtans heel goed geplaatst om een zogenaamde generatierekening te maken over de Belgische migratie. Dat is een internationaal gestandaardiseerde methode om de kosten en baten van migratiestromen te berekenen.

Dat die voor ons land een negatief saldo oplevert kon iedereen verwachten. Dat ontstaat door de lage werkzaamheidsgraad van vooral de groep migranten van buiten de EU en de herverdelende werking van de verzorgingsstaat. Iedereen kon dit dus verwachten, maar natuurlijk net daarom wilden velen niet dat er zo’n generatierekening voor de Belgische migratie werd gemaakt. De Amerikaanse grondleggers van deze methode legden van meet af aan de link met de betaalbaarheid van de pensioenen en de welvaartsstaat. Voor iedereen die daar groot belang aan hecht, is het van groot belang om het maatschappelijk taboe in deze discussie te overstijgen.

Nederland

Terwijl velen in eigen land blijven wegkijken, sneuvelen er in sommige andere landen wel taboes. In Nederland heeft een staatscommissie een stevige steen in de kikkerpoel gegooid. De Commissie Demografische Ontwikkelingen 2050  kant zich duidelijk tegen de mythe dat buitenlandse werkkrachten nodig zijn om de gevolgen van de vergrijzing op te vangen. Een mythe die ik exact twintig jaar geleden al ontkrachtte.

De Nederlandse commissie stelt dat in onze landen laaggeschoolde immigratie veel kosten met zich meebrengt en weinig baten. Ze pleit tegen het kortetermijnopportunisme van lobby’s en voor ‘robuuste keuzes’ met een helikopterblik.

Uit die analyse volgt niet noodzakelijk een ongenuanceerd betoog tegen arbeidsmigratie. Er wordt duidelijk aangetoond dat hoogopgeleide kenniswerkers voor Nederland waardevol zijn, net zoals buitenlandse arbeidskrachten die in cruciale sectoren zoals de zorg aan de slag willen. Hoewel de vraag kan worden  gesteld of het land van herkomst die mensen niet meer nodig heeft.

Al 20 jaar betoog ik dat we over migratie moeten leren spreken als over gelijk welk ander beleidsonderwerp. Dat geldt zowel voor journalisten als voor wetenschappers. Maar zover zijn we hier nog niet.