Wetenschap hulpje van de ideologie

De oproep van onderwijsminister Hilde Crevits (CD&V) tot de allochtone ouders om meer betrokkenheid te tonen en Nederlands te spreken werd onthaald op verontwaardigde reacties van professoren en onderzoekers. Piet Van Avermaet, directeur van het steunpunt Diversiteit & Leren (UGent), opende de aanval en noemde Crevits’ uitspraken ‘ronduit triest’. Daarmee was de toon gezet. Volgden nog allerlei deskundigen in De Standaard en De Morgen, waaronder querulanten als Michel Vandenbroeck, hoofddocent gezinspedagogiek (UGent) en Orhan Agirdag, professor aan het Laboratorium voor educatie en samenleving (KU Leuven). Maar het leitmotiv voor de klaagzang werd geleverd door professor Van Avermaet: Crevits’ uitspraken waren op geen enkel empirisch onderzoek gebaseerd. Wil je nog een mening verkondigen, controleer dan even of de UGent daar al empirisch onderzoek naar heeft verricht.

‘Onwetenschappelijk’, ‘niet gebaseerd op empirisch onderzoek’ … Achter al die verwijten aan het adres van de minister schuilt een wereld van hypocrisie. In de sociale wetenschappen, waartoe ook de pedagogie en de onderwijskunde behoort, is ‘wetenschap’ al decennialang het hulpje van de ideologie. Research wordt ideologisch gestuurd en dient ter bevestiging van vooropgestelde politiek welgevallige conclusies. Zo’n conclusie is dat ons onderwijs ongelijkheid produceert en allochtonen discrimineert. Dat politiek correcte fantasma is door de journalisten van onze kwaliteitspers tot algemeen geldende wijsheid verheven. Op de opiniepagina’s van De Standaard en De Morgen leveren activistische wetenschappers de ammunitie voor activistische journalisten. Kritische vragen bij de wetenschappelijkheid van al dat onderzoek worden niet gesteld.

In een interview dat Sietske Bergsma van ThePost Online afnam met Ruud Koopmans, hoogleraar sociologie aan de Humboldt Universiteit in Berlijn, zei die erg behartenswaardige dingen over het activisme in de sociale wetenschappen:

‘Dat is het probleem binnen de sociale wetenschappen, dat een deel van de docenten en studenten daar niet zit uit wetenschappelijke nieuwsgierigheid, maar wetenschap beschouwt als politiek met andere middelen. Ze profileren zichzelf als “kritische wetenschapper”, maar als ik dat lees weet ik meestal hoe laat het is. Men denkt dat het geven van meningen en het kritiseren van anderen, dat dat wetenschap is. Terwijl een “kritische” wetenschappelijke houding bestaat uit met open vizier onderzoek doen, feiten verzamelen en kritisch staan tegenover je eigen aannames.’

Geen wonder dat Ruud Koopmans in onze activistische media het etiket ‘controversieel’ krijgt opgeplakt.

Foto: (c) Reporters