Wilmès II, Vlaamse meerderheid niet nodig

‘De toestand is heel ernstig.’ En het beste is daarvoor de regering volmachten te geven. Daarover zijn de parlementsleden het eens. Maar dat is ook ongeveer het enige waarover ze het eens zijn. In het Kamerdebat werden geen loopgraven verlaten en geen bruggen gebouwd. De regering-Wilmès II krijgt het vertrouwen. Dat geeft de politiek minstens zes maanden afkoeling. Al kan oververhitting ook.

Lof

Lof voor wie dit land doet draaien en wie in de zorgsector werkt. Die was algemeen in het Kamerdebat over het vertrouwen in de regering. Aandacht ook voor wie het slachtoffer dreigt te worden van de coronacrisis. Wie ziek is, wie een dierbare verliest aan het virus, maar ook werkloos wordt of moet vrezen voor een faillissement. Daarbij viel Catherine Fonck (cdH) op, die even vocht tegen de tranen.

Minder mooi is dat de politici daarna deze mensen poitiek recuperen. Ze worden argumenten om wel of niet het vertrouwen te geven aan deze regering. Het cynisme is de voorbije dagen niet verdwenen in de politiek.

Wat voor Kristof Calvo (Groen/Ecolo) een daad is van verantwoordelijkheid — ‘wij willen in deze tijden een regering steunen waarin we geen ministers hebben’ — is voor Jean-Marie Dedecker ‘hypocriet. Samenwerken en verbinden, net dat is het niet. We hebben een macaber spel gezien de afgelopen week. Het is een gemiste kans. In deze tijd van oorlog hadden we een noodregering nodig met z’n allen. De veto’s door jullie, door Ecolo aan wiens (sic) handje Groen loopt, maken dat onmogelijk. Je spreekt over verbinden maar bent de eerste om uit te sluiten.’

Twitter

Eigenlijk zag je in het parlement dezelfde discussie als op Twitter. Vanuit dezelfde loopgraven. Wie voor een partij is die deze regering steunt of radicaal tegen de N-VA is, prijst de daadkracht en verbinding om in moeilijke omstandigheden moeilijke beslissingen te nemen. Wie voor de N-VA is, blijft herhalen dat N-VA de hand heeft uitgestoken. Zoals ook fractieleider Peter De Roover (N-VA) in het Kamerdebat zei.

Wie aan de N-VA-kant staat, blijft benadrukken dat Paul Magnette (PS) een veto uitsprak of geen leiderschap toonde. Wie het daar niet mee eens is, herhaalt dat het voorstel van Bart De Wever om premier te worden en Theo Francken als vicepremier voor te dragen, een provocatie was, die bewijst dat ze veel vijanden gemaakt hebben.

Zelfs Tegenbos

Daarbovenop komen de harde evaluaties van onder anderen politicoloog Carl Devos in De Morgen en oud-journalist Guy Tegenbos in De Standaard. Tegenbos is ongemeen hard: ‘In de veertig jaar dat ik professioneel de politiek bekijk, heb ik veel lelijke dingen gezien, maar het federale schouwspel van de afgelopen week overtreft alles.’ ‘Nog nooit heb ik zoveel leugens, bedrog, postjesjagerij en politiek gekonkel gezien in één week tijd.’

Maar ook hun pijnlijke evaluaties wordt in partijpolitieke kaders geperst, tot het een nuttig te gebruiken argumentatie oplevert. De kern van de zaak is dat deze generatie politici het voor zichzelf verknoeid heeft. Ze slagen er niet eens in de politiek verdeeldheid te overstijgen in tijden van nood. Als het volk de leiders heeft die het verdient, dan zijn we er slecht aan toe.

Wilmès II

Wilmès II is nu een feit. ‘Deze regering wordt gesteund door 4 miljoen kiezers,’ wist Calvo aan het debat toe te voegen. Met PS, MR, Ecolo, cdH en Défi aan Franstalige kant en Open Vld, CD&V en sp.a aan Vlaamse kant. De Franstalige oppositie bestaat uit één partij: de PTB. De Vlaamse uit N-VA, Vlaams Belang en PVDA.

We kunnen Calvo zelfs meer zeggen. De regering heeft 4.168.746 kiezers achter zich. Dat zijn 95 zetels. Nu we toch tellen: dat zijn 2.117.590 Franstalige stemmen en 54 zetels en 2.051.156 Vlaamse stemmen en 41 zetels. De Franstalige oppositie vertegenwoordigt 347.729 stemmen en 9 zetels, de Vlaamse oppositie telt 2.133.856 stemmen en 46 zetels. Een regering zonder meerderheid in Vlaanderen en dan hebben we het niet over die eigenaardigheid van die zetelverdeling.

En na zes maanden?

Dé vraag blijft of deze regering meer is dan een noodregering. Blijft deze coalitie ook na de volmachten en de coronacrisis overeind? Dat lijkt bij een aantal deelnemers aan deze coalitie duidelijk het plan.

Egbert Lachaert (Open Vld) bracht het standpunt van zijn fractie heel duidelijk in zijn toespraak: ‘Deze regering is geen voorafname van deze of gene volgende regering.’ Hij hoopt dat er binnen zes maanden een constructieve sfeer is om tot een akkoord te komen. Dedecker dacht daar anders over. ‘Als binnen zes maanden de mondmaskers afvallen zal niet de Vier Seizoenen maar het Gloria van Vivaldi klinken.’

Volmachten

Over volmachten is ook het laatste woord nog niet gezegd. Bij het Kamerdebat over het vertrouwen voor de regering waren er nog geen teksten om de volmachten te regelen. Daar kan dus niets over gezegd worden.

Er was toch even discussie over de manier waarop dat zal verlopen. Tom Van Grieken (Vlaams Belang) en Raoul Hedebouw (PTB/PVDA) vragen om een permanente commissie om die volmachten op te volgen. Kamervoorzitter Patrick Dewael kwam tussen om te zeggen dat die afwikkeling deel moet uitmaken van het voorstel tot volmachten. Afwachten dus hoe dat zal verlopen.

Conclusie

En zo krijgt Wilmès II het vertrouwen. Als een Franstalige regering geleid door de Franstalige liberalen, gesteund door de Franstalige partijen op één na. Een minderheidsregering met gedoogsteun of een volwaardige regering, noem het zoals u wil. De verkiezingen van 26 mei zijn uitgedraaid op een regering zonder de twee grootste partijen van het land, N-VA en Vlaams Belang. Exact waar de Franstalige partijen voor ijverden.

De conclusie is duidelijk. De samenstelling van de federale regering is door Franstaligen bepaald. Geloof niets van moed in bange tijden, noch van grote woorden over ‘samenhorigheid’ en ‘verbinden’. Hier is enkel gebruik gemaakt van een crisis om politiek iets te forceren. Het doel heiligt de middelen. Dat is politiek, maar heb dan ook de moed om dat toe te geven. Al is dat niet toegeven óók politiek.

Maar als het zo gespeeld wordt, kom dan niet klagen als de mensen een afkeer krijgen van politiek.