Zyklon B als snoepgoed

Negationisten zijn mensen die met behulp van wetenschappelijk klinkend wolvengehuil de wereld pogen wijs te maken dat de nazi’s en hun collaborateurs de Joden helemaal niet systematisch hebben vermoord. Er zijn wel een paar smouzen gestorven, maar in de verste verte geen zes miljoen, en de oorzaken waren banaal: executietje hier, gevalletje van dysenterie ginder…
Gretig verspreiden de negationisten hun fantastische bombast; en terwijl de tijd doet wat hij altijd doet, namelijk verstrijken, raakt datgene wat werkelijk gebeurd is door het zwakke geheugen van de mensheid steeds meer in nevelen gehuld.

Wat drijft de negationist?

Staat u mij toe dat ik een psychologisch portret van de soort schets.

Je zou je de negationist kunnen voorstellen als een dorre tak, gevallen uit de boom van de kennis van goed en kwaad. Dezelfde beeldspraak is van toepassing op mensen die geloven dat de aarde plat is, de evolutietheorie een links complot, de maanlanding een leugen van het Pentagon en de aanval op de Twin Towers een rotstreek van de Mossad om de moslims een slechte naam te bezorgen, iets waar die arme mensen zelf niet toe in staat zijn.

In principe zijn samenzweringstheorieën eindeloos uitbreidbaar. Je kunt bijvoorbeeld vrij historisch onderzoek verrichten op basis van de werkhypothese dat de Tweede Wereldoorlog nooit heeft plaatsgevonden: de nazi’s hebben eigenhandig de Duitse steden opgeblazen, conform Hitlers grandioze plan om de architectonische school van Albert Speer alle ruimte te bieden. Op vergelijkbare wijze liet Churchill delen van Londen die hem niet bevielen dynamiteren, met de bedoeling Edwin Lutyens nieuwe straten te laten ontwerpen. De invasie van Europa was een vorm van werkbezoek, dat door vijandige historici valselijk wordt voorgesteld als agressie. Ooggetuigen zijn leugenaars. Bewijzen zijn verdraaiingen.
Sommige samenzweringsfantasten zijn hoogopgeleid, maar om een of andere reden is hun brein immuun voor bepaalde wetenschappelijke feiten. Zijn ze gek? Misschien wel; misschien lijden ze aan paranoïde schizofrenie, een geestesziekte die immers gepaard gaat met waanvoorstellingen. Maar platte-aarders en maanlandingontkenners zijn gewoonlijk ongevaarlijk.

Negationisten daarentegen, schizofreen of niet, zijn kwaadaardig. Neem de Palestijnse president Abu Mazen, nom de guerre van Mahmoud Abbas, van wie de meeste brave Palestinavrienden niet eens weten dat hij een proefschrift aan de ontkenning van de Holocaust heeft gewijd. Ik citeer een toespraak van hem: ‘Zes miljoen Joden vermoord tijdens de Holocaust? Kom nou. Dat is een leugen van de zionisten om de bezetting van Palestina te rechtvaardigen en de Palestijnen etnisch weg te zuiveren. Dat weet toch iedereen?’

De wolfsklem

Roemruchte negationisten zijn de Franse literatuurprofessor Robert Faurisson (1929-2018), die onder meer verklaarde dat Hitler nooit had toegestaan dat iemand om zijn ras of religie werd vermoord (Ahmadinejad promoveerde Faurisson tot held van het Iraanse regime); Fred Arthur Leuchter Jr. (1943), een Amerikaan die als technicus vertrouwd was met de gaskamers in gevangenissen; Ernst Zündel (1939-2017), een Duitse uitgever van neonazistische pamfletten; David Irving (1938), een Engelse schrijver van historische werken; en Germar Rudolf (1964), een Duitse scheikundige.

Ook Vlaanderen mag zich verheugen in zijn eigen exemplaar: Siegfried Verbeke (1941).
Verbeke heeft negationistische pamfletten bezorgd aan mensen met een Joodse naam; hij verspreidde tapes met toespraken van Hitler, Goebbels en Göring; hij schreef samen met Faurisson een brochure waarin de authenticiteit van het dagboek van Anne Frank wordt betwist; hij heeft een paar keer in de bak gezeten wegens negationisme… Ja, deze man is uitgever en martelaar!

En hij kletst over Zyklon B alsof het om een snoepje gaat.
Ik heb recent een paar keer met Verbeke gedebatteerd, omringd door imaginaire witte jassen. Hij schold mij voor ‘zionfascist’ uit, want zijn haat tegen Israël is grondeloos. Opvallend genoeg nam hij niet de moeite de beschuldiging van neonazisme en antisemitisme tegen te spreken. Wel meldde hij een paar keer dat de politie 15 ton revisionistische lectuur bij hem in beslag had genomen, en dat hij niet te ver mocht gaan of anders vatte het Belgische gerecht hem weer bij de kraag. Hij beschuldigde mij ervan een klacht tegen hem te willen indienen. Herhaaldelijk begon hij over ‘jullie’ wanneer hij mij bedoelde (‘waarom hebben jullie politiemethoden nodig om jullie waarheid op te dringen?’). En mijn woorden waren volgens hem ‘Gestapo-gebral’.

Siegfriedje, Siegfriedje, wat ben je toch een dankbaar slachtoffer van de intellectuele wolfsklem: spot die dichtklapt op harde feiten, met het been van een geminachte sukkel ertussen.

Scheikunde

Maar laat ik me verdiepen in het belangrijkste geloofsartikel van de negationisten – er zouden geen Joden in gaskamers zijn vermoord, want met Zyklon B kun je geen mensen vergassen – en de weerlegging daarvan.

Bij lezing van negationistische geschriften is het alsof een oude knokige hand met een draaiende beweging je hersens uit je hoofd schroeft. 15 ton, de gedachte alleen al! En die schaduwrijke bibliotheek was vast niet compleet.
Het gemiddelde boek weegt bij benadering 250 gram, dat zijn vier boeken per kilo = 4000 boeken per ton… ergo, bij Verbeke zijn er ongeveer 60.000 boeken in beslag genomen. Werkelijk? Op dat punt ben ik dan weer een negationist: ik geloof er geen barst van.

Veel negationistische geschriften zijn er beslist, want het mensdom deinst nergens voor terug, en al helemaal niet voor liegen op grote schaal, conform het welbekende advies van Joseph Goebbels omtrent het afmattende herhalen van dezelfde leugen.
Maar als je je hand uitstrekt om een afzonderlijke muur of balk van dat papieren bouwsel op zijn deugdelijkheid te beproeven, fladderen er speelkaarten op de grond…

In het gekkenhuis dat het reactieforum van Doorbraak is, noemde ik Faurisson en Leuchter. ‘Faurisson, Leuchter. U loopt wel 20 à 30 jaar achter,’ zei Verbeke toen.
Wat een wonderlijke reactie! Deugden de bejaarde en overleden kameraden opeens niet meer?

Actueel is voor Verbeke The chemistry of Auschwitz. The technology of Zyklon B and the gas chambers. A crime scene investigation van Germar Rudolf (3de herziene uitgave uit 2017, Castle Hill Publishers in Uckfield). Dat kende ik volgens hem niet. Maar het staat hier naast de wetenschappelijke editie van Mein Kampf, de nodige pamfletten van Faurisson en het zogeheten Leuchter-rapport. Samen toch gauw 0,003 ton.

Het Leuchter-rapport is waarschijnlijk de bekendste uitwaseming van het revisionistische monster. De essentie van Rudolfs beweringen verschilt niet van dat rapport, ook al is de ene auteur scheikundige en de andere niet. Mijn eigen kennis van de chemie is elementair (net als die van Verbeke trouwens), maar ik geniet het voorrecht met een paar scheikundigen bevriend te zijn. Een van hen (naam bij de redactie bekend) nam de moeite de zaak in ogenschouw te nemen en de vergelijking te maken. Zij schreef mij onder meer dit: ‘Zyklon B is het gas HCN of waterstofcyanide (hydrogencyanide) geadsorbeerd op pellets. Dat goedje zit in een afgesloten metalen bus. Bij openen komt het dodelijke gas onmiddellijk vrij. Het kwam op de markt als pesticide en werd onder meer gebruikt voor het ontluizen van kledij. Hetzelfde Zyklon B werd voor mensen gebruikt. De concentratie van HCN was hoog genoeg om mensen te doden.’ Waar ze aan toevoegde dat iedere poging de gaskamers op chemische gronden te ontkennen in dit artikel onomstotelijk weerlegd werd: https://en.m.wikipedia.org/wiki/Leuchter_report.

‘Intellectueel normaal’

Maar als het pseudo-academische gezwatel van de negationisten zowel door de geschiedwetenschap als door de chemie al talloze malen is gefalsifieerd, waarom blijft iemand als Siegfried Verbeke dan toch in zijn pose van stompzinnige ezel volharden?

Er zijn miljoenen Joden verdwenen. Verbeke heeft het nooit over die verdwenen Joden, maar leunend tegen de olifant gaat hij tekeer tegen de historici in de kamer. Hij zoekt zich te verdedigen en zwetst zich almaar dieper het verderf in.
Zelfs al waren de gaskamers een verzinsel, wie zou ze dan in hemelsnaam waarom verzonnen hebben? Amerikanen noch Britten hadden enig belang bij gefantaseerde misdaden: een heropgebouwd Duitsland was als toekomstige bondgenoot tegen de communisten veel te waardevol. Maar er zijn geen gaskamers verzonnen: er bestaan talloze ooggetuigeverslagen van het gebruik van de gaskamers en de crematoria; en die ooggetuigen waren zowel Joden als nazi’s. Maar de bekentenissen van SS’ers zijn volgens de negationisten onder tortuur afgelegd. En de Jood die als lid van een Sonderkommando gedwongen werd de lijken van de gaskamers naar de crematoria te slepen… nu ja, dat is een liegende Jood.

Rudolf Höß, de kampcommandant van Auschwitz, van wie schriftelijke bekentenissen en getuigeverslagen bestaan, werd door de Amerikaanse militair psycholoog Gustave Gilbert omschreven als ‘intellectueel normaal, maar met een schizoïde apathie, gevoelloosheid en gebrek aan inlevingsvermogen die in een regelrechte psychoot nauwelijks extremer konden zijn’.
Dat doet me aan iemand denken.

Het waarom

Wat zou nu de ware drijfveer van de negationisten kunnen zijn? Waarom zou je in hemelsnaam met een religieus fanatisme de nazi’s helpen vergassen door het vergassen te ontkennen? Waarom zou je in godsnaam talloze mensen op hun ziel willen stampen?
Waarom?
Ik kan me ook afvragen wat de drijfveer van Ahmadinejad is. Of die van Jim Fetzer, nog zo’n perverse casus uit negationistische kring, stichter van Scholars for 9/11 Truth, die ervan overtuigd is dat de twintig kinderen in Sandy Hook in 2012 door agenten van de Mossad zijn doodgeschoten.

Los van mogelijke schizofrenie of schizoïde gevoelloosheid en dergelijke kwalen meer, is de enige steekhoudende verklaring de meest voor de hand liggende, namelijk antisemitisme. Vuig, smerig, primair antisemitisme. Als naoorlogse nazi haat Siegfried Verbeke alles wat Joods is – en dus haat hij bovenal Israël, die manifestatie van Joods succes.

Ik ben, waarschijnlijk tot uw verbazing, geen voorstander van de negationismewet: ik wil het schuim op die lippen kunnen zien. Maar het gaat me niet om Verbeke. Of hij nu wegrot in een cel of de rest van zijn treurige leven zit te beschimmelen tussen stapels lankmoedig papier, bedrukt met pseudowetenschap, is me uiteindelijk onverschillig.
Zijn toxische kletspraat tegenspreken, daarentegen, is voor een kind van Immanuel Kant een vervelende maar onontkoombare opdracht.