ACW en IMF: iedereen heeft gelijk

Zowel het ACW als N-VA zien hun gelijk bevestigd in de eindoordeel van de Bijzondere Belastingsinspectie. ACW heeft niet gefraudeerd, stelt die BBI vast. ACW moet zowat 10 miljoen euro extra belastingen betalen, stelt diezelfde BBI vast. Zie je wel, niet gefraudeerd, klinkt het bij ACW-kopman Patrick Develtere. Gelijk heeft hij. ‘Kreeg gelijk: volkomen onterecht dat #ACW jarenlang geen belastingen betaalde. Moeten 9,5 miljoen betalen voor de laatste drie jaar alleen’, twitter Peter Dedecker, klokkenluider van N-VA. Hij heeft ook gelijk.

ACW gaat niet in beroep en lijkt bijzonder opgelucht met het verdict. Blijkbaar vreesden ze daar erger. Het F-woord is niet gevallen en dat is een rondedansje waard. Dat er 9,5 miljoen boete moet betaald worden, wijst er anderzijds niet echt op dat alles volgens het boekje is gebeurd. Het ACW doet aan zogenaamde fiscale optimalisatie en zoekt daarbij de grenzen op, blijkbaar ook wel eens aan de verkeerde kant van die grens terechtkomend. Het ACW handelt dus zoals elke ondernemer doet: belastingen ontwijken waar het kan. ACW verliest nu elk moreel gezag om anderen te verwijten zo min mogelijk belastingen te willen betalen. En dat het onterecht was van Peter Dedecker om de ACW-kat de bel aan te binden, kan na dit oordeel van de BBI ook niet meer beweerd worden.

Het Internationaal Monetair Fonds smeet gisteren weer een kakelvers rapport over dit land op de tafels. ‘IMF tevreden met werk van regering-Di Rupo’, weet Gazet van Antwerpen. De Morgen is net iets genuanceerder: ‘IMF looft crisisaanpak België, al is die te duur’. Het Laatste Nieuws ziet vooral een opdracht: ‘België zal competitiever moeten worden’. De Tijd leert: ‘IMF vraagt van België echte besparingen’. Belang van Limburg zit met schrik: ‘Grootste risico is dat België niet hervormt’. De Standaard en Het Nieuwsblad houden van een lekkere paradox: ‘België vernietigt banen door ze te beschermen’.

De titels volstaan om in te zien dat ook hier iedereen zich tot winnaar kan uitroepen. De regering-Di Rupo heeft positief werk geleverd op een aantal terreinen maar het moet echt meer worden. De regeringspartijen zullen zich beperken tot het eerste deel van de vaststelling, de oppositie op het tweede. Logisch, ieder speelt z’n rol.

Die oppositie, waarin vooral N-VA focust op het sociaaleconomische beleid, zal het IMF zeker citeren als het gaat over besparingen (niet structureel genoeg), belastingen (teveel belastingsverhogingen), concurrentievermogen (moet sterker worden opgekrikt), arbeidsbeleid (nu meer aandacht voor jobbescherming dan het scheppen van nieuwe banen). Dit IMF-rapport past in de hoofdlijnen perfect in wat de OESO schrijft, wat de EU vaststelt, wat de gouverneur van de nationale bank zegt (al vinden de partijen van de regering-Di Rupo dat hij dat niet mag) en geeft aan waar zich de sociaaleconomische debatruimte bij de verkiezingen van 2014 situeert.

Al die rapporten zeggen dat zowel meerderheid als oppositie gelijk hebben, als we er bij beide de voorspelbare retoriek afsnijden. Volstaat de rustige aanpak, waarbij op de winkel wordt gepast gecombineerd met een voorzichtig begin van hervormingen en de meest pijnlijke ingrepen naar een onbepaalde toekomst worden verschoven in de hoop dat het dan niet meer moet? Druk op uw stemcomputer op een Di Rupo-partij. Vindt u dat deze pijnloze aanpak op termijn geen oplossing biedt en dat er heilige huisjes moeten sneuvelen om in de toekomst onze welvaart veilig te stellen? Druk op uw stemcomputer niet op een Di Rupo-partij.

Het IMF-rapport spreekt die voorstelling van feiten absoluut niet tegen.