Als de vos de passie preekt…

Openingsnoot: Dat er te weinig ‘rechtse journalisten’ op de krantenredacties zijn, beseft zelfs Tom Naegels. Dit werd wederom geïllustreerd: ‘Andere keuzes’, ‘Groot aanbod’, ‘Veel aanbod van niveau’, … De opinieredactie van De Standaard heeft telkens wel weer een uitvlucht om een (‘rechtse’) niet politiek-correcte opinie niet te plaatsen, zeker wanneer die handelt over een van de grote controversiële thema’s van deze tijd, zoals de EU, de islam en immigratie; en zeker wanneer die uit de koker van het Vlaams Belang komt. Ook onderstaand opiniestuk werd door De Standaard om onduidelijke redenen geweigerd.

Op het moment dat Guy Verhofstadt onbesuisd en onliberaal verder wil razen richting een ‘Verenigde Staten van Europa’ en hij dus begrijpelijkerwijs steeds meer medeliberalen in het harnas jaagt, lijkt het voor de N-VA een koud kunstje om zich daar tegen af te zetten. N-VA-Europarlementslid Mark Demesmaeker valt in De Standaard Verhofstadts ‘sturm und drang’ aan en pleit voor ‘haalbare en realistische oplossingen, geen utopieën (…), omdat Europa een hedendaags confederalisme is van lidstaten die vrijwillig iets willen opbouwen’. Ook in haar congresteksten spreekt de N-VA over de EU als een ‘een hedendaagse confederatie’ waar volgens de N-VA België een voorbeeld aan zou moeten nemen. Ook geeft de N-VA aan dat de Europese instellingen moeten blijven bestaan want dat ‘de Europese instellingen en mechanismen hun werkbaarheid hebben bewezen’. Sterker nog: de N-VA verklaart ‘een sterkere rol voor de Europese Commissie (i.p.v. de Europese Raad) en een krachtiger Europees Parlement’ te willen. In het licht van de eurocrisis, die juist mee veroorzaakt is en erger is gemaakt door de EU-instellingen, is dat wel erg wereldvreemd.

Bovendien blijft de N-VA (bewust) zeer vaag over de (toekomst van de) euro, terwijl die hoe dan ook dé steunpilaar is van de huidige, federaliserende EU. Voormalig topman van de Amerikaanse centrale bank Alan Greenspan heeft, net zoals Verhofstadt, immers gelijk als hij zegt dat de euro enkel te redden is met een politieke unie, een ‘Verenigde Staten van Europa’. Wie, zoals steeds meer Europeanen, zo’n EU-monster niet wil en, zoals ook Demesmaeker beweert te willen, de soevereiniteit van de lidstaten wil verdedigen, moet zich dus in de eerste plaats keihard uitspreken tegen het kunstmatig boven water houden van de politieke Europese eenheidsmunt. Maar dat doet de N-VA niet, wel integendeel: volgens de N-VA horen bevoegdheden als ‘de munt, defensie, migratie, interne markt, energie, enz.’ thuis op EU-niveau. Die logica impliceert de huidige evolutie naar de federale EU-superstaat van Guy Verhofstadt, waarbinnen Vlaanderen nog amper iets betekent. De euro is dus anti-Vlaams. Het door de N-VA zowel op Europees, federaal als Vlaams niveau mee in stand houden van de euro, is fundamenteel anti-Vlaams(-nationalistisch) en een vorm van euro- of EU-nationalisme.

Die EU-nationalistische strategie mag niet verbazen, daar in het N-VA-verkiezingsprogramma van 2009 de euro en de EU an sich helemaal niet in vraag werden gesteld, integendeel: ze werden, zeer Verhofstadtiaans, naar voren geschoven als enige oplossing voor de crisis. Zo stond er: ‘Het Belgische dak lekt en moet vervangen worden door een stevig Europees dak boven ons hoofd. (…) Men kan niet om de vaststelling heen dat een gemeenschappelijke Europese aanpak een aantal voordelen heeft die van belang zijn nu het Belgische dak boven ons hoofd het laat afweten. (…) De Vlaamse economie heeft alle belang bij een Europese scheidsrechter. (…) Maar de N-VA wil dat Europa meer doet en zelf maatregelen neemt in het kader van een globaal Europees relanceplan. (…) De nationale dotaties moeten worden vervangen door een Europese belasting.’ Zo’n Europese belasting is de natte droom van Verhofstadt, omdat het de deur verder opent naar de EU-superstaat waarvan de N-VA nu beweert niets te moeten weten. De N-VA heeft in 2009 eigenlijk aangekondigd België steeds meer te willen vervangen door een België in het groot, de EU, en ze heeft de voorbije jaren de daad bij het woord gevoegd. In lijn met haar eurofiele verkiezingsprogramma, heeft de N-VA er mee voor gezorgd dat de euro in stand werd gehouden en dus dat de federaliserende tendens van de EU-moloch werd versterkt.

Dat werd in de zomer van 2012 pijnlijk duidelijk, toen de N-VA zich niet verzette tegen het ESM (Europees Stabiliteitsmechanisme), een permanent Europees noodfonds dat van Europa een Noord-Zuid-transferunie maakt naar Belgisch model, en Vlaanderen miljarden euro’s doet verliezen aan Zuid-Europa. Het ESM zorgt er mede voor dat een onafhankelijke Vlaamse staat bij voorbaat wordt gedegradeerd tot een deelstaat of een veredelde provincie van een EU-superstaat. Eind 2012 stemde de N-VA bijvoorbeeld ook voor de verhoging van het EU-budget, terwijl de Vlamingen nu al bij de grootste nettobetalers van de EU horen en terwijl recent wederom bekend werd dat voor het zoveelste jaar op rij vele miljarden van dat EU-budget worden verspild of in rook opgaan. Bovendien heeft Bart De Wever herhaaldelijk (recent nog bij de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen) verklaard dat hij voorstander is van een ‘Europese sociale zekerheid’. Dat impliceert een zeer verregaande Europese integratie, waarbij het Belgische niveau uiterst belangrijke bevoegdheden afstaat aan de EU; bevoegdheden die dus al zeker niet in Vlaamse handen komen. Het is dan ook veelzeggend dat ‘Vlaanderen’ in het betoog van Demesmaeker niet eens voorkomt en hij alleen ‘lidstaten’ hekelt die worden ‘kaltgestellt’.

Het parcours van de N-VA inzake de EU is op zijn minst dubieus te noemen, en dat blijkt ook uit het feit dat de N-VA stelt dat ‘de EU een politieke unie moet worden, zonder uit te groeien tot één superstaat’. Dat is een contradictie die zich de voorbije jaren heeft vertaald in het eurofiele en anti-Vlaams-nationalistische stemgedrag van de N-VA. Tijdens de voorbije cruciale (crisis)jaren versterkte de N-VA de euro en de EU in de hoop België te verzwakken, maar daarmee heeft de N-VA ook Vlaanderen verzwakt. ‘Europees president’ Herman Van Rompuy omschreef de EU niet voor niets als ‘een dam tegen Vlaamse autonomie’, en de N-VA staat de facto de traditionele partijen bij in het opwerpen van die dam. Dat de N-VA zich nu uitspreekt tegen de ‘Verenigde Staten van Europa’ van Verhofstadt, terwijl ze de stappen in die richting juist steunt, is hypocriet. De halfslachtigheid en hypocrisie die de N-VA typeren op Belgisch niveau, kenmerken haar dus evenzeer op Europees niveau: pleiten voor confederalisme, maar het federale spel meespelen en dus de facto de federatie in stand houden en de EU-federatie zelfs mee helpen gestalte geven. De N-VA bouwt dus in feite gewoon mee aan de ‘Verenigde Staten van Europa’ van Verhofstadt en co.

De auteur is voorzitter van het Vlaams Belang.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>