Antwoord aan Theo Francken

Geachte heer Francken, beste Theo

Met veel interesse las ik uw vrije tribune IS-kinderen terughalen?! op Doorbraak.be.

Normaal zou ik het niet in mijn hoofd halen om u aan te spreken. Omdat het nu over kinderen gaat zal ik het wel doen. Kinderen liggen me namelijk na aan het hart.

Enkel linkse media?

‘Uiteraard werd ik door de linkse media weer als onmenselijk en harteloos weggezet’, treurt u. Ik begrijp uw zielenpijn. U persoonlijk wordt geviseerd terwijl de ganse top van de N-VA uw denken deelt. Of uw standpunten uit electoraal opportunisme laat passeren. Eerlijk is eerlijk: u komt er tenminste voor uit. De rest houdt het bij besmuikte grapjes in de wandelgangen.

Zoals u stelde in de Zevende Dag: ‘Ik ben een van de stichtende leden van de N-VA. Ik ben N-VA, wij zijn N-VA’. Het sluit aan bij de woorden van Bart De Wever in De Ochtend van 27 mei (Radio 1). ‘Wij zijn een collectief verband hoor, de N-VA. Die top hangt bijzonder goed aan elkaar. Wij zijn zelfs vrienden. Bij ons zijn er geen nachten van de lange messen.’ Als u dus stelt dat het onbehoorlijk is dat enkel u als onmenselijk en harteloos wordt weggezet kan ik u enkel gelijk geven. Maar sleur er de ‘linkse media’ niet bij alstublieft. Ook ik noem u onmenselijk en harteloos, en niet enkel u maar de ganse N-VA-top die uw houding steunt.

Complex

U opent uw artikel met: ‘Er zijn weinig dingen zo complex als de vraag naar het actief terughalen van de Belgische kinderen uit het Kalifaat. Zelf ben ik eerder sceptisch.’

Dat vond ik een zeer veelbelovend begin, de aandacht voor nuance leek aanwezig.

Op 13 juni ’19 tweette u namelijk nog:

Minder genuanceerd is het blijven aanduiden van kinderen als ‘IS-kinderen’. Het ontmenselijkt deze kinderen, maakt duidelijk dat ze niet te vergelijken zijn met alle andere kinderen. Dit is een van de redenen waarom ik me bijzonder boos maak: kinderen in een ‘wij’ en ‘zij’ duwen om te verantwoorden dat je ze laat creperen in een kamp dat je zelf een ‘kalifaat’ noemt. Maar dat is blijkbaar niet erg, het zijn geen kinderen. Het zijn ‘IS-kinderen’.

Rechtenbenadering

Voor ik verder ga moet ik u wijzen op iets wat mij de evidentie zelve lijkt: als je niet-Belgen wil kunnen weren van Belgische bodem net omdat ze geen Belg zijn, dan heeft die medaille een keerzijde. Dat betekent dat Belg zijn een bepaalde waarde heeft. Ik vergelijk het graag met een woning. Iedereen die lid is van mijn gezin woont binnen de muren. Daar zorg ik voor én daar verwacht ik zaken van. In de muur zit een poort met sleutel: de voordeur. Daar bepaal ik wie wel en wie niet binnen mag.

Als iemand van mijn gezin een fout maakt, dan volgt uitleg, verantwoording, eventueel wordt een beloning overgeslagen. We lossen dat zelf op, duidelijk, liefdevol, met respect. Kinderen buiten de muren draag ik ook een warm hart toe. Maar die behoren in de eerste plaats een ander gezin toe. Als die zich misdragen is het aan hun ouders om maatregelen te nemen. Tot zo ver komen we overeen.

Als een kind van mijn gezin in de problemen raakt, dan rukken we met man en macht uit om ons kind te redden. Dat is ONZE verantwoordelijkheid, onze nationaliteit, ons kind. In goede en kwade dagen.

Volgens mij deelt u die logica. Niet-Belgen in onze gevangenissen wenst u te repatriëren. Belgen niet. Heb dan de moed om uw logica inclusief te maken: geen Belg = geen rechten, wél Belg = wél rechten! Anders klinkt ‘inclusief nationalisme’ bijzonder hol uit uw mond…

Uw argumenten

1/ ‘De administratieve toestand van deze kinderen is onduidelijk.’ Dus in plaats van de kinderen te redden en later te zien of er geen kind te veel gered is (God verhoede) zegt u: ‘laten zitten tot we administratieve duidelijkheid hebben’. Terwijl u er zelf aan toevoegt dat dit zeer lang lang kan duren en misschien onmogelijk is. Zou u dat doen met uw eigen kinderen? Ik denk het niet.

2/ ‘We riskeren dat er Belgen terug komen naar België.’ Lijkt me nogal een non-argument. Als we buitenlandse criminelen hier veroordelen en dan naar het land van herkomst brengen, moeten we binnenlandse criminelen kunnen berechten en in een Belgische gevangenis plaatsen. Het feit dat dit moeilijk is mag geen excuus zijn om kinderen aan hun lot over te laten. Eerder een stimulans om politie, justitie en strafuitvoering te versterken. Van een politicus mogen we oplossingen voor de lange termijn verwachten, niet het ontlopen van de verantwoordelijkheid ten koste van kinderen.

3/ ‘De regering mét N-VA had afgesproken onze Belgische kinderen te laten in die kampen, zelfs als het Belgische kinderen zonder ouders waren, ook kinderen van minder dan 10 jaar.’

Vervolgens lijkt u te erkennen dat deze zes terecht gerepatrieerd moeten worden, maar mogen we dat niet doen want: ‘anders zouden andere kinderen ook aanspraak op redding kunnen maken.’

Kijk, dat is dus totaal in tegenspraak met mijn idee over onze inclusieve Vlaamse identiteit. We offeren geen onschuldigen uit vrees om schuldigen aan te trekken. Laat staan dat we geen onschuldigen willen redden omdat er anders nog wat meer onschuldigen kunnen zeggen: ‘Ik ben ook minderjarig, Belg en bevind me in gevaar. Help me aub.’ Het feit dat de mensen die vandaag wel nog beleid voeren ondertussen hun dwaling ingezien hebben kan u bezwaarlijk inroepen als argument.

4/ ‘Waar zullen de kinderen terechtkomen?’ Dat is een zeer terechte bedenking en bekommernis. Maar absoluut géén argument om de kinderen niet in veiligheid te brengen. ‘Laat ze alstublieft in kampen waar ze in gevaar zijn, want als ze naar hier komen vinden ze het misschien niet leuk in het pleeggezin.’ Zoiets?

Tot slot

Als pleegvader van twee fantastische pleegkinderen kan ik u zeggen: als we willen hebben we hier uitstekende zorg, mensen en organisaties om getraumatiseerde kinderen te helpen. Als u als politicus vreest dat ze misschien niet op de goede plaats terechtkomen, richt daar uw pijlen op. Dat is een positieve keuze. Ik wil u absoluut de hand reiken in deze: we hebben in Vlaanderen meer dan genoeg bekwame en geëngageerde mensen om kinderen die absolute trauma’s te verwerken kregen te begeleiden naar herstel. Ons gezin staat alvast klaar.

‘We moeten met zeer veel factoren rekening houden’, besluit u. Neen, dat moeten we niet.

Het zijn kinderen. Daar houd je van en daar zorg je voor. Simpel, klaar en duidelijk.

Met de meeste achting

Hendrik Wallijn