Assyrische christenen: de waarheid heeft haar rechten

David Dessin ontmoette vele van de christenen uit Aleppo die in 2015 naar ons land kwamen, inclusief vele andere vluchtelingen, waaronder Melikam Kucam. Over hun verhaal en dat van vele andere christelijke vluchtelingen schreef hij het bekroonde boek God is een vluchteling (Polis 2017).

Als adviseur op de N-VA studiedienst en in zekere zin betrokken partij heb ik me tot nu toe uit het debat rond humanitaire visa gehouden. Er wordt echter zoveel onzin over de christenen uit het Midden-Oosten geschreven, inclusief leugens vanuit twijfelachtige hoek, dat ik me wel verplicht voel nu te reageren.

Geslaagde, soms moeizame, integratie

Voor ik voor de politiek ging werken heb ik verschillende van de 244 christenen die toen net uit Aleppo gered waren ontmoet, naast vele andere vluchtelingen, inclusief Melikam Kucam. Hun verhalen en hun geschiedenis kan men vinden in mijn God is een vluchteling. Een leestip voor journalisten die zich liever bezighouden met het terugscrollen van facebook-profielen dan met het lezen van boeken.

Daarin vertel ik over Kucam, die me vriendelijk in zijn huis verwelkomde en me zijn verhaal vertelde. Na de genocide in 1915 trok zijn familie — zoals zovele christenen — zich terug in de bergen in Zuid-Turkije, waar ze stil vreesden de laatste christenen op aarde te zijn. In de jaren ’70 en ’80 kwamen vele van deze mensen naar Europa, op de vlucht voor de strijd tussen Turken en Koerden. De aanpassing liep niet over rozen. Ouders hadden er moeite mee dat hun dochters in korte mouwen rondliepen en trouwden met lokale mannen, maar desondanks (of net daarom) slaagde de integratie. In Mechelen zijn ze een geliefde en gerespecteerde gemeenschap.

De 244 van Aleppo

Ik sprak ook met enkele van de 244 vluchtelingen uit Aleppo. Ze vertelden me over de situatie in de stad, hoe wanhopig ze waren. Velen onder hen waren hun huis kwijt geraakt, hadden familieleden verloren. Dit waren mensen wier grootouders de Armeense genocide nog hadden meegemaakt en die in Aleppo in vrede met de lokale bevolking samenleefden. Ze toonden me foto’s van hun kerken, sommige verwoest, verbrand en met zwarte IS-vlaggen erop geplant.

Wie hun verhalen gehoord heeft kan de suggestie van Ludo de Brabander op Apache over het ’tellen van doden’ alleen maar cynisch noemen. Hun verhalen tonen ook de moeilijke situatie aan: in een belegerde stad kun je niet zomaar even een bureau openen. Elke selectie (gruwelijk woord) zal selectief zijn, dat is eigen aan het systeem: ‘soeverein is wie de uitzondering bepaalt’. Dat is verschrikkelijk zwaar op menselijk vlak, maar het biedt de burger de mogelijkheid om voor of tegen een beleid te stemmen. Ik begrijp dat links het daar moeilijk mee heeft.

Wat ook uit hun verhalen blijkt, is dat de christenen als kwetsbare groep in het midden van het conflict zaten. Het is een motief dat constant terugkomt in de vele verhalen die ik verzamelde. Verschillenden van hen hadden en hebben nog steeds familie en vrienden in oorlogsgebied. Onder andere daarom ben ik zeer voorzichtig geweest in het gebruik van hun namen (Het zou de Sherlocks in de media sieren hier rekening mee te houden.) Dat velen onder hen recent hun steun betuigden aan Theo Francken mét foto en soms onder eigen naam is écht geen vanzelfsprekendheid en toont hun enorme dankbaarheid. Zo ken ik de Syriërs ook.

Geen enkele zat stil

Ik was ook bij de reünie van deze mensen in Scherpenheuvel vorig jaar. Het was een van de meest hartelijke en kleurrijke vieringen die ik ooit meemaakte. Ik sprak er met mensen van allerlei achtergronden: Grieks-orthodox, rooms-katholiek, Armeens… Wat Apache beweert, dat het voornamelijk maronitische christenen betreft is onzin. Velen onder hen hadden in die korte periode vloeiend Nederlands geleerd, sommigen hadden al werk gevonden, anderen waren actief als vrijwilliger, geen enkele zat stil. Ook dat zijn de Syriërs.

Zeker, er zijn spanningen tussen hun vaak conservatieve waarden en onze samenleving, maar de rode draad die steeds terugkwam in mijn ontmoetingen was: deze mensen passen zich aan. Ik weet niet op welke studie Koert Debeuf in Apache zijn beweringen over de ideologische achtergrond van deze mensen baseert, laat staan zijn opmerking over de ideologische selectie van vluchtelingen. Kan hij dit met cijfers staven?

Het Britse Aid to the Church in Need  legde in die periode vast dat christenen en andere minderheden nauwelijks in de VN-vluchtelingenkampen durfden komen, de oorlog hield immers niet op aan de ingang van zo’n kamp. Je kunt via de VN werken, maar énkel via de VN werken, zoals Maggie De Block voorstelde, komt de facto neer op selectie op basis van religie.

Rechtstaat voor christenen en N-VA’ers

Over de misdrijven waar Melikam Kucam van wordt beschuldigd spreek ik me niet uit. Dat is de taak van de rechter, of geldt de rechtstaat niet voor christenen of N-VA’ers? Wel wil ik melden, dat wat zijn advocaat recent liet weten, over de vertaling van de stem van Kucam in de Pano-reportage (het enige directe bewijs in die reportage, die noch Kucam, noch zijn advocaat verder aan het woord liet), mij door verschillende mensen — die deze taal als moedertaal hebben — is bevestigd [volgens de vertaling zou er niet over geld maar personen gesproken worden, nvdr]. Zonder de context van dit geluidsfragment is het onmogelijk te bepalen wie er gelijk heeft.

Eén ding staat als een paal boven water: het was absoluut de juiste keuze om deze mensen te helpen. In de jaren ’70 en ’80, met de eerste generatie, en in 2015 en daarna. De Pano-reportage verandert daar niets aan.

Dat net de linkerzijde en de liberalen, die altijd zo hoog oplopen met de meerwaarde van migranten en diversiteit, zoveel moeite hebben met christenen is geen toeval. Zij passen immers niet in hun ideale samenleving, waarin we ons geheel losmaken van onze westerse beschaving, inclusief onze christelijke erfenis. Hoe anders valt hun selectieve afkeer van christelijke migranten en vluchtelingen te verklaren? Het wordt langzaamaan tijd dat links kleur bekent.

Deze tekst verscheen eerder op de Facebook-pagina van de auteur.