Bange Blauwe Belg

‘Wij kiezen voor federalisme.’ Gwendolyn Rutten sprak het fors, bijna triomfalistisch uit op het Open VLD-toekomstcongres. Ze kon rekenen op een fors applaus van een geestdriftige zaal. Zelfs Mega Maggie De Block bleek enthousiast, hoewel die pas enkele weken eerder verklaarde dat de partij het confederalisme niet zou schrappen. Nu goed, van Maggie wordt deze dagen veel, zo niet alles aanvaard, ook het kortebochtenwerk.

Rutten, dat dient erkend, gebruikt het woord federalisme tenminste correct. Hoewel de Vlaamse Beweging zich jaren lang revolutionair waande met de eis ‘federalisme nu’, blijft het een formule die zwaar de klemtoon legt op de eenheid van de samenstellende delen, in ons geval op ‘België’ dus. Voor vele liberalen zullen de woorden van Rutten geklonken hebben als een soort thuiskomen. De kater van 2002 – de keuze voor het confederalisme – is daarmee doorgeslikt. Het is niet eens uit te sluiten dat Rutten daarmee een succesvolle snaar betokkelt die sluimerende, nooit verdwenen liberale gevoeligheden weer wakker maakt. De combinatie Blauw & Belg is doorheen onze politieke geschiedenis meer een twee-eenheid dan een tegenstelling geweest. Ooit boekte de PVV, voorganger van Open VLD, electorale successen met de Belgicistische campagne van Omer Vanaudenhove. De laatste politiek geïnspireerde francofonen uit Vlaanderen vonden een thuis in de liberale partij. Het is een berekende gok van Rutten, die er van uitgaat dat vele (diep)blauwen absoluut niet warm lopen voor meer Vlaanderen of zelfs ronduit heimwee hebben naar een heroplevend België.

Oud-minister Marino Keulen vertelde zondag aan de camera’s dat zijn partij voor het federalisme kiest omdat België nog een meerwaarde zou hebben. Welke meerwaarde, mochten we in die korte tussenkomst niet vernemen. We zouden van een liberaal wel graag horen wat de meerwaarde is van twee overheden (Vlaamse en Belgische) zo dicht tegen elkaar dat één ruimschoots kan volstaan. In de strook 6 miljoen – 11 miljoen inwoners bestaat nergens ter wereld zo’n dubbel-overheid. Dat liberalen voor extra overheidsniveaus pleiten, blijft vreemd klinken. Wat zou volgens hen de meerwaarde van Vlaanderen zijn om daar een volwaardige overheid voor uit te bouwen naast het onaantastbare België?

Met grote meerderheid werd ook het idee van de Belgische, federale kieskring goedgekeurd. Daarover werd al veel geschreven maar we wachten toch nog op antwoorden op de kritiek. Los van de inhoudelijke discussie blijft de vaststelling dat geen enkel federaal land zo’n ‘federale’, lees unitaire kieskring kent. Hoe valt dat pleidooi dan te rijmen met de keuze van Open VLD voor het federalisme?

Er is eigenlijk maar één rationeel argument voor zo’n kieskring. De politicologie raadt die aan om aan conflictbeheersing te doen. Zo’n kieskring zou de Belgische band versterken en de uiteendrijvende krachten moeten verslappen. Maar dan gaat het dus niet over een louter technische regeling van de verkiezingsorganisatie maar over een misbruik daarvan om een politieke agenda door te drukken. Er zijn alleen Belgicistische redenen om zo’n federale kieskring door te drukken en aangezien Open VLD zo geestdriftig is over het idee, wordt ons eerder besluit er alleen maar door bevestigd.

Open VLD gaat dus uitgesproken de Belgicistische toer op en heeft daar zelfs een extra overheidsniveau en een manipulerend kiessysteem voor over. Daaruit kunnen we opmaken dat die partij eerst Belg is en dan pas Blauw (mocht Blauw domineren, dan zou Open VLD uiteraard één overheid wegsaneren) maar voor alles Bang (want te laf om Vlaanderen dan consequent af te schaffen of toch tenminste sterk uit te kleden ten voordele van België).

Wat krijg je als een Bange Blauwe Belg institutionele voorstellen lanceert? Een inconsequent, anti-liberaal overheidszwaar gedrocht, dat de kool en de geit wil sparen.  

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>