België blijft immigratieland

De bevindingen die uit de ‘Foto van Vlaanderen’ naar voor kwamen, verbazen geenszins. Ze liggen in het verlengde van de wetenschappelijk studie die het Vlaams Belang eind vorig jaar liet uitvoeren.

In die optiek hoeft de groots opgezette pr-campagne rond de persoon van Maggie De Block niet te verbazen. Als we de staatssecretaris mogen geloven, is de immigratiecrisis in dit land bezworen. Wie de feiten op  een rijtje zet, komt echter al snel tot de conclusie dat de zegeberichten niet alleen voorbarig, maar ook misplaatst zijn.

België in de Europese top

Het eerste wapenfeit waar deze regering mee uitpakt, is de daling van het aantal asielaanvragen. Vorig jaar werden 15.840 asielaanvragen ingediend die betrekking hadden op 21.225 personen. Dat zijn er minder dan de voorgaande jaren, toen het aantal asielzoekers ten gevolge van de tweede collectieve regularisatieronde historisch piekte. Maar daar houdt het goede nieuws meteen ook op. Met 15.840 asielaanvragen is zeker geen historisch diepterecord gevestigd zoals sommigen willen doen uitschijnen, maar bevinden we ons nog steeds boven het niveau van de jaren 2006-2008, toen het jaarlijkse aantal asielaanvragen tussen de 11.000 en de 12.500 schommelde. Met bijna 16.000 asielaanvragen bekleedt dit land bovendien onverminderd de vijfde plaats in het Europese koppeloton. Per duizend inwoners ontvangt België nog altijd dubbel zoveel asielaanvragen als Nederland en drie keer zoveel als het Europees gemiddelde, zoals onlangs nog door de VRT-‘Factcheck’ werd bevestigd.

Middelgrote stad

De resultaten van de nieuwe wet op de gezinshereniging ogen evenmin spectaculair. Het systeem van de gezinshereniging blijft overigens het immigratiekanaal bij uitstek. Jaarlijks komen nog altijd zo’n 30.000 ‘gezinsherenigers’ het land binnen. Dat alleen betekent een jaarlijkse instroom van de bevolking van een middelgrote stad.

Van ‘Snel Belg’-wet naar ‘Soepel Belg’-wet

Ook de hervorming van de beruchte ‘Snel Belg’-wet bleef grotendeels beperkt tot gerommel in de marge. De gewijzigde nationaliteitswetgeving loopt nog altijd ver achter bij wat in veel andere Europese landen gangbaar is. Tekenend in dat verband is dat een vreemdeling die in Vlaanderen woont nog altijd ‘Belg’ kan worden zonder één woord Nederlands te kennen. Het is dan ook geenszins overdreven te stellen dat de ‘Snel Belg’-wet hooguit werd vervangen door een ‘Soepel Belg’-wet. Ook vandaag stelt een identiteitskaart in dit land weinig meer voor dan een voordeelkaart voor de ‘nv België’. De daling van het aantal ‘Belgwordingen’ waarmee de regering uitpakt, is niet meer dan gezichtsbedrog. De verlenging van de termijn (van drie naar vijf jaar) waarna een aanvraag kan worden ingediend om op de meest soepele manier ‘Belg’ te worden, zorgt vandaag immers voor een daling, maar zal vanaf 2015 leiden tot nieuwe pieken. Het handige is natuurlijk dat de verkiezingen dan al even achter de rug liggen.

Vodje papier

Een andere zwakke schakel blijft uiteraard het uitwijzingsbeleid, nochtans het sluitstuk van elke geloofwaardige asiel- en immigratiepolitiek. Slechts van 12,4 procent van de 74.497 uitwijzingsbevelen die in 2012 werden uitgevaardigd, kan met zekerheid worden gezegd dat ze effectief werden uitgevoerd. Minder dan 1 op 7. Dat is zelfs minder dan in 2011 – toen dat percentage nog op 14,3 lag – en hoeft eigenlijk niet te verbazen vermits de capaciteit van de gesloten centra onder De Block verder werd afgebouwd. Het gevolg is dat een uitwijzingsbevel meer dan ooit als een ‘vodje papier’ wordt beschouwd, het aantal illegalen verder aangroeit en een nieuwe regularisatiecampagne in de sterren staat geschreven.

Geen natuurramp

Slotsom: het gegoochel met cijfers van deze regering tovert de feiten niet weg. Feit is dat de immigratiekranen in dit land blijven openstaan. Jaarlijks stromen meer dan 100.000 vreemdelingen dit land binnen (in 2012 zelfs 110.000!). Nog nooit was de immigratie zo groot, ook niet in de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, toen actief gastarbeiders werden geworven. In die optiek is het beleid van Maggie De Block te vergelijken met de zandzakjes die worden gelegd waar stevige dijken nodig zijn.

Hoe men het ook draait of keert: de immigratiedruk blijft vele malen te groot en zal de sociale ontwrichting in onze steden verder in de hand werken. Alleen al op het vlak van (sociale) huisvesting en onderwijs worden we nu reeds geconfronteerd met enorme problemen. En dan hebben we het nog niet over maatschappelijke vraagstukken zoals werkloosheid en armoede, de toenemende druk op de open ruimte en de sociale zekerheid, en verder escalerende samenlevingsproblemen.

Als immigratie-kritische partij delen wij de grote zorg van de Vlamingen en wijzen we erop dat massa-immigratie geen onvermijdelijkheid is die we als een natuurramp moeten ondergaan. Maar dan zal méér nodig zijn dan de huidige politiek van ‘window dressing’ en moet eindelijk écht werk worden gemaakt van een kordaat immigratiebeleid. Op alle niveaus.

Vlamingen die willen dat het tij keert, moeten op 25 mei aan de noodrem trekken.

Foto: (c) Reporters