‘Belgische democratie is rotte compromisvorming’

De corruptie is geen alleenrecht bij het werk van verkozenen en regeerders. De fratsen van het Gerecht zouden in elk land moeten aanleiding geven tot een zware crisis. Tijdens de tien jaar dat ik als gerechtsjournalist voor Belga heb gewerkt, heb ik ten overvloede geleerd hoe onze justitie een klassenjustitie is. Vandaag wordt het bijna dagelijks geïllustreerd: zware misdadigers en fraudeurs hebben voldoende middelen om gespecialiseerde advocaten flink te betalen. Deze kunnen er dan voor zorgen dat in de beginfase van het onderzoek een procedurefout wordt ingebouwd, zodat de brave rechter, die zich aan de letter van de wet moet houden, de bandieten en fraudeurs, moet vrij laten. Een ander sterk middel is de verjaring, en recent heeft men ook ontdekt dat het ontbreken van een toga een procedurefout mag zijn. Dit is met de mensen spotten…

De teloorgang van de democratie leidt dan, logischerwijze,tot de zozeer bejammerde ‘verzuring’, tot de ‘kloof tussen de burger en de politiek’, en tot het  succes van zogenaamd rechts.

De on-democratische staat wordt inderdaad voorbereid, niet door de gedemoniseerde flaminganten, maar door partijen die zichzelf democratisch noemen.

In België is tegenwoordig een andere definitie van democratie gangbaar: de democratie is de kunst van het sluiten van compromissen. Deze compromissen moeten dan liefst zowel eerbaar als evenwichtig en ingewikkeld zijn, zodat iedereen kan beweren dat zijn voorstellen het gehaald hebben. Wanneer zal men eindelijk de conclusie trekken uit onze decennialange ervaring met dergelijke rotte compromisvorming?

Ze hebben een nooit geziene hoeveelheid regeringen en parlementen gecreëerd. Doordat ze de Vlaamse parlementaire meerderheid neutraliseerden, werd ook  de Vlaamse bevolking tot een geridiculiseerde minderheid herleid. Ze hebben het land opgezadeld met een systeem van alarmbellen, grendels, veto’s, bevoegdheidsconflicten en van speciale meerderheden die elk parlementair initiatief blokkeren. Doordat zij het land hebben ingedeeld in drie grote volwaardige gewesten, hebben zij de Vlaamse bevolking zelfs een tweede keer tot structurele minderheid veroordeeld. Dit is het werk van een paar generaties van Franstalige en Vlaamse staatslui, die van compromis tot compromis geleidelijk elke democratische besluitvorming onmogelijk hebben gemaakt.

Die weg van ‘eerbare compromissen’ , zo geliefd bij onze onderhandelaars, moet verlaten worden. De volgende staatshervorming moet voorafgegaan worden door de, desnoods eenzijdige, verklaring van de zelfstandigheid van Vlaanderen.

Verenigde Naties

Ik citeer het Handvest van de Verenigde Naties, art.73:

Leden van de Verenigde Naties die verantwoordelijkheid dragen of aanvaarden voor het bestuur van gebieden waarvan de bevolking nog geen volledig zelfbestuur heeft verworven, erkennen het beginsel dat de belangen van de inwoners van deze gebieden op de eerste plaats komen, en aanvaarden, als heilige opdracht,de verplichting binnen het in dit Handvest vastgelegde stelsel van internationale vrede en veiligheid, het welzijn van de inwoners van deze gebieden naar beste krachten te bevorderen en, te dien einde (…) zelfbestuur te ontwikkelen, terdege rekening te houden met de politieke aspiraties van de volken en hen bij te staan bij de progressieve ontwikkeling van hun vrije politieke instellingen, overeenkomstig de bijzondere omstandigheden van elk gebied en zijn bevolking en hun verschillende stadia van ontwikkeling.

Deze tekst was weliswaar niet bedoeld voor  ondersteuning van de strijd voor onafhankelijkheid van Catalonië, Schotland, Baskenland  of Vlaanderen. Maar waarom zouden Vlaamse inboorlingen minder rechten hebben dan Kongolese burgers?

Links

Eigenaardig genoeg steunt de klassieke Belgische linkerzijde wel de onafhankelijkheid van de oude koloniale gebieden maar niet van Vlaanderen. Men kan gissen naar de redenen van deze bizarre tweedeling in het politieke denken.

Feit is dat de Vlaamse sociaaldemocratische linkerzijde zich goed voelt binnen de traditionele Belgische structuur, het België van het groot-kapitaal waar het Hof en vooral de financiële wereld het schone weer uitmaken. Zij hebben zich tevreden gesteld met een plaatsje aan de rijke tafelen en maken rijkelijk gebruik van de kansen die het medebeheer van het (rechtse) systeem bieden. Zij zijn als de dood voor een zelfstandig Vlaanderen, waarvan zij denken dat het een rechts Vlaanderen zal zijn waarin zij niet meer aan de bak kunnen komen. Dat zij op die manier, door afwezig te zijn in de strijd voor een zelfstandig Vlaanderen, het terrein overlaten aan de politieke rechterzijde, schijnt hen niet te deren.

Het behoud van de unitaire Belgische structuren heeft ook tot gevolg dat zij denken onder de paraplu van het Waals socialisme te kunnen blijven schuilen. Zij hebben dus geen vertrouwen in de mogelijkheden van het Vlaamse volk om een democratische, zelfstandige staat uit te bouwen. Gebrek aan vertrouwen in het eigen volk is de doodsteek van de socialisten, omdat hun historische rol precies berustte op het vertrouwen in de daadkracht van het volk. Het gevolg is dat zij onvoorwaardelijk de regering Di Rupo steunen en dat zij alles slikken wat tegen de Vlamingen gericht is, zoals in de laatste staatshervorming werd beslist. De Vlamingen zijn echter niet zo dom, en zij stemmen massaal tegen de verantwoordelijken van deze capitulatie.

En bovendien stemmen zij voor de zelfstandigheid van Vlaanderen, en maken zij de N.VA, die kiest voor Vlaamse autonomie, sterk.

Hier kom ik bij een erg betwistbaar en delicaat punt. Ik steun de N-VA nadrukkelijk in haar actie voor een zelfstandig Vlaanderen, maar ik wil dat dit Vlaanderen democratisch , sociaal en solidair is. Maar wat stel ik vast? Het Vlaanderen dat de N-VA wil opbouwen, is uitgeproken rechts. Het sociaal-economisch luik van het N-VA programma is louter liberaal, en er wordt beroep gedaan op de meest conservatieve Engelse en Amerikaanse filosofen. Erger nog: de N-VA is de enige politieke partij in dit land die een uitbreiding van de kernenergie-centrales bepleit.

Deze dubbele beweging: de noodzaak van een zelfstandig Vlaanderen en de wil voor een democratisch, sociaal en solidair Vlaanderen vind ik nergens verenigd terug. Vandaar mijn overtuiging: de scheidingslijn tussen links en rechts gaat niet langs de partijgrenzen, maar bestaat binnen elke partij. En het is dus nodig dat alle democraten binnen de partij die zij verkiezen, de strijd aangaan voor links en tegen rechts.

Voor mij betekent dit al dan niet steun voor een programma tegen de armoe, tegen de energie-maffia, tegen de wilde immigratie die vooral de volksbuurten treft, en tegen de werkloosheid.

(Dit is het tweede deel van de analyse. Morgen deel drie.)

De auteur was actief in de Kommunistische Partij van België, waarvan hij de Vlaamse voorzitter was. Hij is lid van de Gravensteengroep. Het boek van de Gravensteengroep ‘Land op de tweesprong’ is verkrijgbaar via onze webwinkel.

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>