Bij de beesten af in filmland

De bioscoop lijkt dezer dagen wel een beestenboel met films over de wolf, een varken en een beer. Maar eerst moeten we het even over Anima hebben, het animatiefilmfestival in Brussel en over het Amerikaanse en Belgische leger.

Rekruten

Inspection (***, momenteel in de bioscoop) vertelt het waargebeurde verhaal van de maker, Elegance Bratton, zwart en homo. Om die reden werd Ellis door zijn moeder verstoten. Door bij de mariniers te willen gaan – een commandant bezweert de rekruten die hij hartsgrondig haat: ‘Als je volhoudt, word je net zo’n grote klootzak als ik!’ – wil hij opnieuw in de gratie van zijn moeder komen en als dakloze een nieuw leven beginnen. Maar dan moet hij wel heel veel kunnen verdragen en overwinnen te midden dat dat nietsontziend machowereldje.

Van kamp tot camp

Echo, de derde film van Ruben Desiere (***, momenteel in de bioscoop) vat in een notendop de basisopleiding van jonge rekruten bij het Belgische leger (in Leopoldsburg) samen.

Walter Van Dijck, de commandant van dienst hier, is een man met humor en relativeringsvermogen: streng maar rechtvaardig. Maar In vergelijking met Inspection zijn de nieuwkomers alias toekomstige soldaten in Echo veeleer op scoutskamp.

Voor de filmpersbond UBFP was de ook elders veel gelauwerde antipestfilm Las Bestias de beste film van 2022 terwijl het ophefmakende Congo-document L’ Empire du silence van Thierry Michel goed was voor de Humanum Prijs.

Zowel in Parijs als in Berlijn werden het voorbije weekend Belgen gelauwerd.

De Belgische actrice Virginie Efira werd in Parijs bij de uitreiking van de Cesars uitgeroepen tot beste actrice in Revoir Paris, een fictiefilm waarin zij gestalte geeft aan een overlevende van een terreuraanslag in een Parijse bistro. In Frankrijk goed voor 508.000 kijkers.

Een andere landgenoot, regisseur en acteur, Bouli Lanners – Cesar voor beste bijrol in La nuit du 12 – schoof mee aan de feesttafel want La nuit du 12 van Dominik Moll was grote winnaar van deze editie van de Cesars, de Franse filmprijzen.

Het uitstekende vissersdrama Zeevonk van broer en zus Huyghe kreeg in het jeugdprogramma van de Berlinale een speciale vermelding. En Hier van Bas Devos mocht de prijs van de (nieuwe) competitie Encounters en de prijs van de internationale filmkritiek ontvangen. De Gouden Beer – de oppergaai zeg maar – was voor de documentaire Sur l’adamant van Nicholas Philibert (binnenkort hier in de bioscoop)

Van de Gouden Beer naar de zwarte been. Cocaïne Bear is zogezegd op ware feiten gebaseerd. Niks van. De beer had op 23 december 1985 van het witte poeder gesnoept dat vanuit een vliegtuigje in National Parc was gedropt en een dag later gestorven. In de horrorkomedie Cocaïne Bear heeft de maakster Elisabeth Banks van de beer een psychotische seriemoordenaar gemaakt. Pure camp dus: zo slecht dat het uiteindelijk cult wordt.

Van de wolf en het biggetje

Wolf van natuurfilmer Cees van Kempen (***, van deze week af in de bioscoop) is een pracht van een documentaire over de wolf die na 150 jaar opnieuw in het land is. Met tal van wetenswaardigheden: een wolf die elke dag drie kilogram vlees nodig heeft, houdt de hertenpopulatie – herten knabbelen jonge boompjes weg – in bedwang. Sinds zijn terugkeer zijn in Duitsland alleen al al meer dan 600 wolven door het verkeer gesneuveld.

gf

Knor.

Nu over naar het schattig varkentje Knor (***, momenteel in de bioscoop) van autodidact Mischa Halberstad, de eerste langspeelfilm aan de hand van de stop motion techniek gemaakt bij onze Noorderburen. In Knor, goed voor het Gouden Kalf voor beste film in 2022, krijgt de 9-jarige Babs een biggetje cadeau van haar grootvader. Zindelijk is het diertje geenszins. Een en ander loopt uit de hand wanneer opa een geheim plan met Knor blijkt te hebben. Knor is technisch perfecte animatie, een sympathiek, spannend en soms al te gek verhaal op kindermaat. Een kniesoor die de ontwikkelingen voorspelbaar en de humor plat vindt. Dus lachen geblazen.

Anima 42ste editie

Knor won op deze editie van Anima, de jaarlijkse hoogmis van de animatiefilm, zowel de juryprijs als de publieksprijs. Aldus onze medewerker Luk Menten die nog het volgende verslag schreef. Niet alleen voor Knor liep het storm op het festival. Liefst 40 vertoningen uit het overvollle programma waren uitverkocht. ‘We wisten niet wat ons overkwam’, vertelde co-directeur Karin Vanderydt op de slotavond in Flagey. Er werden bijna 30000 tickets verkocht, even veel als in het recordjaar 3020.

Murakami in animatie

gf

Blind Willow, Sleeping Woman.

Blind Willow, Sleeping Woman van de Amerikaans-Franse componist en filmer Pierre Foldes kreeg de Prijs voor Beste lange speelfilm. De film is veel meer dan gebaseerd op zes korte verhalen van de Japanse schrijver Haruki Murakami. Het is een knap ineen gevlochten filmische onderdompeling in Murakami’s bizarre wereld. Binnenkort hier in de bioscoop.

De Publieksprijs ging naar Interdit aux chiens et aux Italiens van Alain Ughetto. De in klei-animatie gemaakte film vertelt met poëzie en humor hoe een arm gezin wegtrekt uit het Noord-Italiaanse Piemonte kort na 1900 om in Frankrijk een nieuw leven te beginnen.

Nieuw Belgisch werk

In de competitie voor Belgische korte animatiefilms staken dit jaar vooral de films van Franstalige makers er bovenuit.

De 40-jarige Brusselse tekenares Noemie Marsily is eigenlijk meer bekend voor haar tekenstrips en illustraties. Maar geregeld maakt ze ook een korte tekenfilm, telkens in een andere stijl. Haar nieuwste Ce qui bouge est vivant kreeg de prijs van de jury als Beste Belgische Korte Animatiefilm (en wordt door Canvas aangekocht). In soms tot in het abstracte uiteenvallende tekeningen mijmert de artieste filosofisch over de band tussen moeder en baby, de relaties met anderen en met ‘alles wat beweegt’, tot en met naaktslakken die slijmsporen trekken op de keukenvloer.

Celia Hardy, pas afgestudeerd aan de Brusselse filmschool La Cambre won met Passagers de Prijs voor Beste Studentenkortfilm. Ze liet haar talent en potten verf en spuitbussen los op buiten- en binnenkanten van leegstaande gebouwen. Zo ontstaat er leven op de muren: bewegende graffiti’s. Soms komen de figuurtjes ook los van de muur en stappen als driedimensionele objecten de omgeving in.

In de eindgeneriek is in versnelde opnamen ook te zien hoe de maakster te werk is gegaan.

Ironisch toch dat een beginneling ons eraan komt herinneren dat met animatie alles mogelijk is, ook zonder computer.