Bij de zoveelste wende

Uiteindelijk ben ik eind november aan À la recherche du temps perdu het literair geweld van Marcel Proust begonnen. Traag, heel traag vorder ik nu in Du côté de chez Swann. De nobele schuldige aan mijn vergrijp is het aanstekelijk enthousiasme van mijn charmante vriend Bart Stouten. Hij is zowat de enige die ik ken die in de diepste vezels van Proust heeft rond gedwaald en in zich heeft opgezogen. Het moest er dus van komen.

En wat betreurt monsieur Swann?:’Ce que je reproche aux journaux c’est de nous faire faire attention tous les jours à des choses insignifiants…’ We schrijven 1913.

Nihil novi sub sole ?

‘Movement X van Abou Jahjah protesteert aan kabinet Francken’

Op 8 december, een stakingsdag nota bene verscheen deze iconische foto van een failliete berichtgeving op de webstek van Deredactie.be. Meer politie dan manifestanten, relevantie en conflictbeheersing zoek. De Bekkentrekkers, een vzw uit Zichen-Zussen-Bolder heeft waarschijnlijk meer leden. Waarom geen verslag van hun teerfeest? Telkens als je denkt dat dergelijke fluimen uiteindelijk zijn opgedroogd komen ze uit een mesthoop gelopen. Ik stel me vragen over de agenda van deze nieuwsmakers, deze van De Standaard incluis.

En neen, de steekvlam van Zwarte Piet, nog wel een witte ocharme rakel ik niet op. Ik gun het de verontwaardigden, inclusief de morele superieuren van dit klaagland niet. Overigens heb ik het stilaan gehad met dat racistisch vaatje waaruit men vooral te onpas blijft tappen, met woorden als ‘beroepsallochtoon’ of ‘excuustruus’ het vocabularium van een aangekoekte wc-pot, een versleten tranchée met zandbakretoriek ‘Meester, Jantje en Montasser willen met mij niet spelen!’ Nog meer van dit bloedarmoedig geleuter en ‘links’ heeft geen stoelen meer om op te zitten. ‘Deze mensen leven in het systeem van de sociologische totale smoes.’ stelt Peter Sloterdijk.

En wat ik hen en iedereen ontzeg is het recept uit:‘ Over d’onacht der maetschappelycken nootwendygheden ‘. A.D.2014 : ‘Men neme eenen edelen pryncype. Men zoeke dan het sprekende. In den herberghen ende markten roepe men voldoende naergelangs den nodighen maete. Men vinde eenen meute zelooten. Men slaet, kluppellen ende kloppen op die herthorygen. Men maeke den wetten. Men lenge aen met bestraffinghe. Nogmaels ten schudde voor het gebruyke’

O quaerens quem devoret…

Slechts in de marge krijgen verzoenende stemmen zoals die van Montasser AlDe’emeh, een jonge Vlaamse onderzoeker van Palestijnse komaf enige ruimte. Waarom? Niet sexy genoeg ? Niet polariserend? Niet passend in een bevriende agenda?

Nu het licht minuut voor minuut het duister zal inhalen, draag ik deze winterwende op aan Montasser AlDe’emeh, een Vlaming die stelt zijn ‘leven te willen wijden aan het verspreiden van verzoening in plaats van haat.’ Deze stem heeft het verrukkelijk timbre van PLO-ambassadeur, Naïm Khader die werd gesmoord in 1981. In 1979 had ik de eer om deze bijzondere man te ontmoeten.

Gisteren was het niet beter, morgen zal het niet beter zijn: mentale vervuiling, elke kleur zijn populistische onzin, goed voor het nodige gepook , voer voor opgefokte roedels. Ook dit tribalisme zal 2015 overleven. Ondertussen verdoven we ons weerom met de allerbeste wensen voor het zoveelste jaar… Panta rei kai ouden menei, Heraclitus.