Bijna Baron Reynebeau

‘België; De onmogelijke opdracht’ is een interessante, onderbouwde en actuele discussie over de ten gronde, en steeds maar groeiende, ondemocratische wending van België. Veertig jaar staatshervorming in zes golven heeft dit land voor zijn meerderheid verminkt tot politieke oplichterij. Dat een staat die niet goed in zijn vel zit graag smijt met benoemingen, medailles en eerbewijzen heeft de geschiedenis van de voorbije eeuw vaak bewezen. Die staatsziekte wordt genoemd: ornamentalisme. De vrije republiek Fiume van 1919, – waar flaminganten, internationale bohémiens, hoeren en beginnende fascisten op visite gingen -, onder leiding van de Italiaanse dichter, journalist, professionele decadent, vrouwengek en bloeddorstige romanticus Gabriele d’Annuzio smeet met de titels, lintjes en smuk. Even ornamentalistisch ageerden het fascistische Italië en het nationaal-socialistische Duitsland. Reeds jaren is een van de overlevingstrucs van België om brave Vlamingen adellijk te versieren om er lijfeigenen van het Belgisch-nationalisme van te maken. Marc Reynebeau mag zich verwachten aan de uitnodiging om een wapenspreuk te kiezen.

In De Standaard – u kent het dagblad dat zich laat voorstaan op zijn kwaliteit en hoge waarden – publiceert Marc Reynebeau op de opiniebladzijde een tekst die meer is dan een persoonlijke reflectie en die, wat in de lijn ligt van de verwachting, de mening vertolkt van de hoofdredactie. Die hoofdredactie heeft zelfs niet het fatsoen om Remi Vermeiren aan het woord te laten in een interview of een heuse boekbespreking. De DS-oekaze is: Remi Vermeiren minacht zijn volk, ziet het als lomp, onderdanig, onbekwaam, kruiperig. Wie zijn boek gelezen heeft kan enkel vaststellen dat de auteur uitblinkt in sereniteit. Op 99% van de bladzijden brengt hij rustig, feitelijke, politieke en economische gegevens aan. Vermeiren toont aan dat de Vlaamse politieke en economische bovenlaag zich in het land waarvan zij de getalmatige, economische en maatschappelijke meerderheid is, gedragen heeft en gedraagt als gekoloniseerden. Mensen die hun rechten inruilen voor de positie van knecht. Marc Reynebeau moet je als ex-bewoner van Congo niks leren over kolonialisme.

Wat Vermeiren in 1% van zijn boek betreurt, en dat minder sarcastisch en kwetsend doet dan Marc Reynebeau, is: dat de bovenlaag van Vlaanderen niet in het openbaar, wel in de veiligheid van een privé-gesprek of achter de muren van een club, durft debatteren over de voordelen én de nadelen (dit is ook een woord van Vermeiren) van een volkenrechtelijk normale en aanvaarde keuze: onafhankelijkheid. Reynebeau mag men niet verdenken van het lezen van ‘onbetamelijke’ bladen dus wat Remi Vermeiren daarover zegt in ‘t Pallieterke moet uiteraard aan zijn aandacht zijn ontsnapt.

Remi Vermeiren: ‘Binnenskamers wordt er door vele leden van die elite reeds jaren positief gereageerd op het Manifest van de Denkgroep in De Warande van 2005, maar hola, ook voor diegenen die daarbij niets moeten vrezen noch iets te verliezen hebben, daarmee naar buiten komen, dat is blijkbaar riskant. De vrees die velen het zwijgen oplegt, zegt natuurlijk iets én over de Vlaamse onderdanigheid én over de macht en onverdraagzaamheid van het Belgische establishment. De Vlaamse vooraanstaanden die door hun werk, hun contacten, hun ervaring sterk beseffen dat België door de zes staatshervormingen sedert 1970 een land werd dat Vlaanderen politiek ontmand heeft en economisch kapot maakt en trouwens Wallonië en Brussel evenmin de kans geeft om hun toekomst volwaardig en dynamische voor te bereiden, zouden de Belgische patstelling duidelijker moeten blootleggen en zelfstandigheid zo niet prediken, dan toch open als een waardig alternatief moeten erkennen.’

Elke discussie over Vlaamse onafhankelijkheid onder leden van de elite mondt uit op de argumenten tegen de onafhankelijkheid. Er wordt niet openlijk gedebatteerd over de pro’s en de contra’s, wel steeds vanuit de positie van underdogs, van ‘t zal en ‘t kan niet slagen?

Remi Vermeiren: ‘Ja, het gaat steeds meteen over de wetten in de weg en de praktische bezwaren. Mijn boek wil die scheeftrekking wegnemen en omdraaien naar een écht debat met het afwegen van de argumenten voor en de argumenten tegen, en met een redelijke houding ten overstaan van Wallonië en Brussel die beide in zekere mate slachtoffer zijn van de perfide Belgische structuur. Dan zal blijken dat er meer kan dan de bevreesden denken.’

De Vlaamse politici kiezen voor de veilige thuishaven, voor het prestige?

Remi Vermeiren: ‘Wat hoogstens een menselijke houding is maar waar de echt leidende politicus zou moeten boven staan omdat hij weet dat zijn rol is te dienen en enkel de belangen van zijn opdrachtgevers – zijn kiezers – te verdedigen. Een onafhankelijk Vlaanderen is slechts een beperkte schaalverkleining van het huidige België. Ik vergelijk het met Denemarken en dat land is een prachtig rolmodel. Wat het Bruto Binnenlands Product, de uitvoer, de internationale betrekkingen, de economische dynamiek, de betere arbeidsmarkt, enzovoort, betreft, kan een onafhankelijk Vlaanderen voor zijn zes miljoen burgers veel beter dan België een toekomst opbouwen. Vandaag is Vlaanderen de Belgische gemeenschap die reeds decennialang en structureel de zeer hoge schulden van Wallonië en in mindere mate Brussel draagt en als stank voor dank moet afrekenen met bijzondere meerderheden, overmatige transfers, pariteiten in het beleid en veto’s van de twee overige Belgische maatschappijen. Het unitaire model was niet langer geschikt voor België. Het federale model met zijn zes staatshervormingen sedert 1970 is een mislukking. Vlaanderen is stelselmatig door de schuld van de Vlaamse politici, politiek gevangen gezet en ondergaat vandaag grotendeels en lijdzaam wat Brussel en Wallonië voor hen beiden verkiezen.’ 

Slotbedenking, los van ‘t Pallieterke. Vlaanderen zal na 25 mei verder evolueren in de richting van zelfstandigheid. Dat toekomstige land kan journalisten als Marc Reynebeau gerust missen, maar het kan geen bankiers als Vermeiren missen. En… er zijn alternatieven voor De Standaard. Lees de veel betere NRC Handelsblad, waaruit De Standaard zijn beste artikelen overneemt, of, dan blijft het geld hier, abonneer u op De Tijd van de voortreffelijke Isabel Albers en haar ploeg.

Foto © reporters

Het boek ‘België; de onmogelijke opdracht’ bestellen? Lees hier hoe dat kan.