Brandbrief tegen islamisering

Hij heeft het gedaan. Het is gebeurd. Sam Van Rooy heeft het boek geschreven.

Het boek zat klaar. In zijn hoofd. In zijn ongetwijfeld dikke documentatiemappen, al die jaren verzameld, in zijn duizenden tweetberichten en reacties op feiten en gebeurtenissen en het zat ook klaar in tientallen opiniestukken allerhande.

Op een intellectuele manier, maar journalistiek geschreven (dat gaat niet altijd, soms zelfs allerminst samen) neemt Sam u mee in een tocht naar een antwoord op de vraag die hij zelf als in een mantra aan zijn lezers nu al enkele jaren consequent voorhoudt aan het begin van ieder bericht over islamisering: ‘Maar wat is dat dan, die islamisering?’ Dit keer in één boek alles samengebracht. Een tocht als in een raft op een wildwaterrivier. Wervelend maar zo passioneel. Alleen: het boek is — ofschoon 250 bladzijden — op een wip uitgelezen (wegens goed geschreven) maar het is (uiteraard) niet opbeurend. Je voelt immers dat dit geen propagandistisch vlug geschreven flutboekje is, zoals er in verkiezingstijden nu helaas veel te veel zullen komen. Ook de fundamentele vraagstukken komen aan bod op een diepgaande en ook welhaast onweerlegbare manier.

En hoewel Sam van Rooy een werkelijk onnoemelijk (meer bepaald 939) aantal bronverwijzingen en (een ontelbaar aantal) controleerbare feiten aanhaalt, heeft zijn boek niet de muffe pretentie om wetenschappelijk te willen zijn. Sam van Rooy wil overtuigen en wel degelijk zijn mening naar voren brengen. Het is een politiek en maatschappelijk geëngageerd boek. Een brandbrief die de vorm heeft aangenomen van een jarenlang opgebouwd Opus Magnum dat er stáát en dat er niet alleen mag zijn: het moést er ook zijn.

Sam heeft niet gekozen voor een literaire of hapklare titel. Geen vondstje en geen doordenkertje. Maar niettemin ook een titel die bijblijft want hij bevat de hele boodschap van Sam Van Rooy. Voor vrijheid dus tegen islamisering. Van Rooy ziet geen tussenweg en legt ook uit waarom hij dat vindt. Wat hij wel heeft gedaan is een beeldende kaft bedacht en hij legt in zijn boek ook uitvoerig uit waarom hij net dié kaft koos en niet een of andere klassieker uit het genre (een minaret of boze baardige imam tijdens een betoging). Het is een van dé grote problemen van de islam geworden: de ongelijkheid van man en vrouw. Het Westen tegenover de islam. En tegelijk ook een van de grote graadmeters van de islamisering in het Westen. Ik heb het islamiseringsproces nog nergens zo vlot bereikbaar, stapsgewijs en overzichtelijk en ook niet zo volledig onder woorden zien brengen als bij Sam van Rooy.

Het heeft niet veel zin dat ik mijn vele onderstrepingen en in-de-marge-strepen hier met u ga doornemen want het zijn er uiteindelijk te veel geworden. Ik maak een uitzondering voor de onderstreping van de slotpassage omdat ze laat zien dat ook Sam Van Rooy wel weet dat hij zijn lezer aan het eind met een groot gevoel van machteloosheid dreigt achter te moeten laten. Dat er zou moeten ge-de-islamiseerd worden (en wel onmiddellijk en zelfs zonder verder nog één minuut te verliezen), staat tegenover een gigantische muur van feiten die Van Rooy zélf aanbrengt en die maar één conclusie toelaat: onze politieke en zeg maar ook alle andere elites staan in de weg. De islamisering zal gewoon doorgaan. Landen als Polen en Hongarije zijn nog te redden omdat ze niet één moslim binnenlieten en binnenlaten en daar ook openlijk voor uitkomen. Maar wij, hier, voor ons is het wellicht te laat en nog slechts een kwestie van tijd voor de islamisering onze westerse vrijheden sluipend maar effectief een voor een zal uitvegen. En Sam van Rooy eindigt: ‘Met mijn verstand (n.v.G.A. : ook met zijn boek) ben ik pessimistisch. Maar ik blijf optimistisch met de wil.’

Conclusie: een wervelend boek dat ook zeer goed leesbaar is als vakantieliteratuur maar niettemin door zijn karakter van een omvangrijk overzicht in feite door iedereen zou moeten gelezen worden. Snel recta linea naar de boekhandel of klik op deze link. U zal het zich niet beklagen.