Brief aan Anastasia

Beste Anastasia, liefste Anastasia, liefste Nastja,

In een hoekje van een krant, bij de laatste katernen, tussen alle andere antiquarische weetjes, heb ik dan toch jouw dood vernomen. Ik heb gelezen hoe jouw jonge hoofd van je lichaam werd gescheiden, je lichaam werd verbrand en je hoofd in het rond werd gezwaaid. Ik heb gezien hoe het nieuws van jouw einde tot het hoekje van de krant beperkt bleef, en hoe jouw verhaal, kort en abrupt afgebroken, enkel op sociale media circuleerde – als was je een tombola, verjaardagsfeest of borrelhap.

Waarom heeft jouw gruwelijk einde nooit de voorpagina’s van onze kwaliteitskranten gehaald? Hebben wij, met kleuter Aylan, niet bewezen dat het lijden van elke kwetsbare, van elk kind, een tragedie is die ons raakt? De massa’s van de oorlog zijn, helaas, maar statistiek, maar had jouw triest verhaal, jouw gruwelijke einde, ons hart niet mogen raken? Nastja en Aylan, een tragisch tweeluik?

Hebben eindelijk redacteurs, reporters, journalisten, in tijden van hysterie, de mate aangeleerd?

Heeft eindelijk de krant, met waarheid als haar doel, sensatiepers gemeden, nuance nagestreefd?

Waarom zijn kinderlijkjes niet gelijk?

Was Aylan beter materiaal om op emotionele maar ondoordachte wijze het Duits elan te spijzen waarmee het heel Europa tot rampgebied verklaart?

Was jouw dood niet goed te duiden, omdat je per abuis, met jouw Russische nationaliteit, in het kamp van de vijand, van de onmens was verzeild? Spreekt jouw dood in alle stilte ons Russisch sprookje tegen, dat Russen geen pijn voelen en altijd vijand zijn?

Waarom de eufemismen? Een vrouw ‘gekleed in het zwart’, zou ‘volgens de autoriteiten’ Allahu akbar hebben geroepen. Wordt nu jouw stille dood in alle pers gemeden omdat die, nog een keer, een ‘inconvenient truth’, iets incorrect vertelt? Dat een groeiende groep aanhangers van de religie van de vrede maar twee compromissen tussen de islam en Europa beoogt: met het voorhoofd op een mat naar het oosten gericht, of aan de punt van een bajonet?

Liefste Nastja, ik hoop dat je in vrede mag rusten. Jouw dood grieft me en de onverschilligheid van velen, de gelatenheid van ieder, verdiept dit diep verdriet.

Foto: (c) Reporters