Briefje vol hoop

Dag Lore,

Vandaag is het 18 augustus 2045, je 50e verjaardag. Ik schreef je dit kleine briefje 25 jaar geleden, toen je dacht al oud en wijs genoeg te zijn en het leven had ontrafeld. Toen de dagen heet en warm waren en we allen in soms uitzichtloze bubbels zaten. Ik hoop dat je met meer dan vijf vieren mag dan en wat langer op de zwier kan, een concertje mag meepikken van een weer bruisende cultuursector. Dat je veilig en gezond bent. Dat er over corona enkel in verleden tijd wordt gepraat en de volledige familie aan de kleinkinderen in geuren en kleuren vertelt wat voor tijden het wel niet zijn geweest. Ik hoop dat er tegen dan al een regering is gevormd, wat die lijkt maar niet te komen. Dat je afgestudeerd bent en toch maar eens je rijbewijs hebt gehaald. Je kan je tante niet nog 25 jaar elke Kerstfeest met hetzelfde smoesje afwimpelen. Misschien rijden de auto’s tegen dan wel zelf, dan is dat probleem van dat rijbewijs ook van de baan. Of ga je gewoon lekker met je fiets naar het werk en is dat in 2045 ook geen schandaal meer. Ik hoop dat je veel liefde en warmte mag geven en al wie je het liefste ziet. Dat je leerde relativeren en omgaan met kritiek. Dat je tienerpubers je wijze raad ondertussen wel allemaal al hebben gehoord. Dat ze zichzelf mogen zijn en zich kunnen uiten, zonder zich te schamen. Dat je met de liefde van je leven samen bent en je man vandaag toch weer niet eens  je verjaardag is vergeten.

Maar bovenal wens ik je dat er nog heel wat hoop mag zijn. Want die lijkt voor velen vandaag vaak zoek. Wanneer ik luister naar verhalen is er maar weinig goed nieuws bij. Velen weten niet meer waar naar toe. De toekomst is onzeker en uitzichtloos. Velen hebben twijfels aan zichzelf en aan elkaar. De kansen zijn schaars en de moed pril in een gepolariseerde, verharde en vaak oneerlijke wereld. Het is ook niet makkelijk de moed erin te houden als rondom je de onzekerheid zo groot is. Heel wat mensen die hun inkomen verloren zijn, die zich depressief of uitgeblust voelen. Heel wat miserie en verdriet. Veel armoede en geweld. Een samenleving die ruziemakend en het altijd oneens lijkt te zijn. Is dit wat ik je wens binnen 25 jaar: een samenleving die weer samen leeft.

Waar meningsverschillen niet met messen, maar uitgestrekte handen worden ontvangen. Waar we de gelijkenissen doorheen de verschillen terug leren zien. Waar we ons niet schamen, maar fier durven zijn. Waar we elkaar niet cancelen, maar opnieuw leren kennen. Waar we de muren slopen, niet enkel tussen, maar vooral in de hoofden van mensen. Waar het positieve het van het negatieve haalt. Waar niet enkel het slechte, maar ook het mooie nieuws wordt verspreid. Waar onduidelijkheid niet met angst, maar met moed wordt beantwoord. Waar oud niet passé is en grijs niet meer saai. Waar jong niet naïef hoeft te zijn, maar eerlijk en bekwaam. Waar het onbekende niet onbemind hoeft te zijn, maar een bron van nieuw vertrouwen. Waar woorden mogen helen en niet enkel raken. Waar haat niet de norm is, maar empathie herleeft. Waar jaloezie zich omzet in elkaar leren steunen. Waar geduld met elkaar weer wat ruimte krijgt en tranen geen taboe meer zijn. Waar verdriet mag en we elkaar gewoon weer mooi en wel degelijk deugende mensen laten zijn.

Dus hef vandaag je glaasje bubbels en vier vol leven, enthousiasme en positivisme dat extra jaar: er komen zoveel mooie zomers weer aan!