Wat schrijven mij leerde

Beste Doorbraak-lezer,

Bijna een jaar lang heb ik maandelijks een stukje mogen schrijven voor jullie. Vanaf 2021 neemt iemand anders de fakkel over. Wat ons nu hier brengt: mijn laatste column van 2020, en bij Doorbraak. Een ideaal moment om even terug te blikken op een bijzonder en intens jaar. 2020 legde bij mij heel veel kwetsbaarheden bloot. Het was het jaar van de pandemie die ons allen trof. Maar ook het jaar dat ik in Gent brutaal overvallen werd, het jaar dat ik met 15 stemmen de voorzittersverkiezing van JONGCD&V verloor. Een jaar waarin ik meermaals met mezelf en m’n eigen kwetsbaarheid werd geconfronteerd. Niet verwonderlijk dus dat mijn eerste column dan ook ging over af en toe imperfect durven zijn. Ik schreef:

‘Het vraagt immers moed en veerkracht om imperfect te zijn. Het is jezelf accepteren: al je littekens, vooroordelen en gebreken. Die durven zien en daarmee worstelen. Daar aan de slag mee gaan en jezelf verwonderen. Het is beseffen dat je net als ieder ander mens getekend wordt door het leven en er toch van blijft houden. Het is leren omgaan met littekens op je huid, maar vooral beseffen dat er nog zo veel ongeschonden huid is om van te houden.’

Kritiek en stigma

Dat het inderdaad moed vraag om imperfect te zijn en het vaak worstelen is, heb ik vlug ontdekt. Want na mijn eerste twee stukken op Doorbraak kwam er al vlug kritiek en bagger over misschien wel mijn grootste imperfectie (zeker als schrijver): dyslexie. Ook in deze columns slopen al eens spellingsfouten en dat was de kritische lezer niet ontgaan: Columniste, auteur, … ‘maar kan nog niet eens een paar woorden schrijven zonder fouten.’

Dus kroop ik weer in de pen. Ik schreef over het stigma dat vaak hing aan een leerstoornis. Het idee dat mensen die dat hebben onbekwaam of dom zijn. Dat ze geen aanleg of talent hebben voor taal. Dat stuk schrijven was voor mij al bevrijdend op zich. Omdat opinies schrijven misschien wel juist datgene doen is wat mij altijd gezegd werd dat ik het niet kon: spelen met taal.

Loslaten

Maandelijks een column schrijven heeft me ook iets geleerd over loslaten. Op een bepaald moment voelde ik de drang om de ‘perfecte opinie’ te schrijven. Een opinie waar iedereen zich in vond, waar ik op niemands tenen trapte en toch nog iets relevant vertelde. Wanneer je dat probeert, dan verlies je jezelf in het schrijven en blijven er enkel holle woorden over.

Zo geschrokken van de vaak felle kritiek, had ik schrik gekregen om een verkeerde mening te geven. Dat er altijd kritiek zal zijn, wat je ook doet, dat heb ik ook in dit schrijfproces leren loslaten. Sterker nog: om debat in gang te zetten, mag, nee moet je misschien wel controverse durven opzoeken. En de reacties die daar dan op komen, los van persoonlijke aanvallen, moet je misschien niet altijd ervaren als kritiek, maar als andere meningen die het debat enkel kunnen verrijken.

Intolerantie

Ruimte laten voor elkaars mening, dat bleek van in het begin al niet evident. Nog voor er maar één letter op papier stond, had ik met de keuze om te schrijven voor Doorbraak me al heel wat op de nek gehaald. Mensen online waren verontwaardigd dat ik durfde schrijven voor dat Vlaams-nationalistisch blad. In hun ogen kon je dat gelijkstellen met het legitimeren van haat en racisme. En zo zag ik hoe zij die het vaakst hadden gepleit voor tolerantie en begrip zelf het meest intolerant waren.

Die polarisatie van het debat, het met messen tegenover elkaar getrokken staan, het verdelen van de samenleving in wij en zij, dat heb ik sterk gemerkt dit jaar. Dat was ook de reden dat het mij persoonlijk boeide om als eerder linkse feministische vrouw eens in debat te gaan met een lezerspubliek dat me niet automatisch gelijk zou geven. Uit je eigen comfortabele hokje stappen, verruimt je blik op de samenleving.

Ik heb er echt van genoten om maandelijks stil te staan bij wat er leeft in de samenleving. Om te schrijven en jullie mening te lezen. Jullie hebben me geïnspireerd. Sommige lezers stuurden me hun eigen reflecties door, tips met artikels en boeken die ik zeker moest lezen. Ze stuurden me wat hen raakte of inspireerde of waar ze wakker van lagen. Dat was voor mij het leukste aan columns schrijven: de dialoog met de lezer. Ik hoop dat we elkaar in 2021 misschien al eens tegenkomen op café, wanneer het weer mag. Dat we dan samen met een goed glas erbij mogen filosoferen over de toekomst, de samenleving, de politiek. Voor nu wil ik jullie bedanken. U was een fijn publiek.

Lore

Herlees hier alle columns van Lore Baeten. Haar boek Ve(e)rkracht is te koop in de online boekhandel van Doorbraak. U leest er meer over in het interview dat Tara Boutaleb met haar had in oktober.