Brusselse hoofddoekensoap tekenend voor vastlopend beleid

Vlaams Belang verzet zich tegen de recente Brusselse beslissing in het hoofddoekendebat. Brussels Parlementslid Dominiek Lootens-Stael (Vlaams Belang) stelt vast hoe de groene partijen er in zijn geslaagd om onder het groene banier van de moslimbroeders hun concurrent de PS de duvel aan te doen. 

De politieke soap rond het beroep tegen het hoofddoekenvonnis ten nadele van de MIVB kreeg deze week een onverwachte ontknoping door de mededeling van de regering dat ze niet in beroep gaat tegen de veroordeling voor discriminatie. Nochtans had DéFI er mee gedreigd uit de regering te stappen. Ook anderen vonden het niet meer dan normaal tegen het onlogische en activistische vonnis in beroep te gaan.

Veroordeling ‘uitermate problematisch’

Ecolo en Groen gijzelen sinds enkele weken de Brusselse Hoofdstedelijke regering. Vandaag volgde een vreemde ontknoping van dit droevige schouwspel. De grootste werkgever in Brussel kan niet in beroep gaan tegen een volgens velen onterechte veroordeling wegens discriminatie. De MIVB vreesde terecht de mogelijke volgende eisen: gebedsruimtes, aparte ruimtes voor mannen en vrouwen.. enzovoort. Het hek zou daarmee volledig van de dam zijn en de islamisering van Brussel een flink stuk vooruit helpen. Als doekje voor het bloeden belooft de Brusselse regering nu een wetgeving ‘om bekeringsijver tegen te gaan’.

Met deze spijtige beslissing laat men de MIVB gewoonweg in de steek. Haar advocaat, notoir PS-lid Marc Uyttendaele, had duidelijk gesteld dat de veroordeling van de MIVB uitermate problematisch was. Bovendien waren de groene partijen met hun démarche ingegaan tegen het regeerakkoord, waar niets pleitte voor het verlaten van de neutraliteitspiste. Voor dat gedrag gaat deze regering plat op de buik. Dat net deze houding wordt beloond, toont de zwakte van de PS en regeringsleider minister-president Rudi Vervoort (PS).

‘Enige Vlaamse partij voor absolute neutraliteit’

Mijn partij, Vlaams Belang, blijft de enige Vlaamse partij die de absolute neutraliteit van werknemers in overheidsdiensten verdedigt. Ook bij een aantal Franstalige partijen die zich inspireren op de Franse traditie van de ‘laïcité’, de absolute neutraliteit in religieuze zaken van de overheid, is dat zo. De MR wil het principe in de wet verankeren en ook DéFI, regeringspartij in Brussel, huldigde dit principe. DéFI wilde dat de regering de MIVB toeliet in beroep te gaan, zo niet werd het vertrouwen in de regering opgezegd. Toen de PS had aangekondigd haar principiële verdediging van de ‘laïcité’ te verlaten ten gunste van de ‘Antwerpse piste’ dachten de meeste waarnemers de contouren van een compromis in de maak te zien opduiken.

De regering zou tegen het ‘activistische vonnis’ in beroep gaan zodat het gezicht van DéFI kon gered worden. Tegelijkertijd zou men een aanpassing van het arbeidsreglement mogelijk maken. Ook Guy Vanhengel (Open Vld), had zich in een commissievergadering uitgesproken voor een beroep tegen het vonnis. Van hun standpunt blijft nu niets overeind.

Tussen hamer en aambeeld

De groene partijen zijn er in geslaagd onder het groene banier van de moslimbroeders hun concurrent de PS de duvel aan te doen. De PS voelt zich reeds lang gevangen tussen hamer en aambeeld en moet vechten op twee flanken. Door de communistische PTB in de oppositie wordt ze aangevallen omwille van asociale groene maatregelen. Binnen de regering moet ze de vaak irreële dadendrang van de groene concurrent Ecolo dulden. Beide links-extremistische partijen mikken op de kwetsbare onderbuik van de PS, de islamitische kiezer. Hoewel de PS afhankelijk is van de allochtone kiezers en ze deze ook al jarenlang pampert met een laks veiligheidsbeleid en sociale verwennerijen, is een deel van de partij toch trouw gebleven aan enkele principes van de Franstalige ‘laicité’. Hoofddoeken toelaten zou de neutraliteit schaden. Deze strekking heeft nu een zware nederlaag moeten incasseren.

Onder druk van de omstandigheden heeft de partij een bocht moeten maken en is ze de ‘Antwerpse lijn’ gaan volgen. Dat nota bene het partijstandpunt van N-VA, toegepast in Antwerpse stadsdiensten, namelijk hoofddoeken toelaten in functies waarbij de drager niet in contact komt met het personeel of geen gezagsfunctie heeft, hiervoor als inspiratie diende, is uiterst cynisch te noemen.

De hoofddoek is meer dan een politiek of religieus symbool. Het is de veruitwendiging van een samenlevingsmodel waarbij de vrouw wordt gesommeerd zich te bedekken zodat ze de lusten van de man niet opwekt. In tijden van #metoo toch een onhoudbaar argument zou je denken.

‘Wat met het onverdoofd slachten?’

Maar er ligt meteen een tweede, zeer gelijkaardig dossier klaar, dat van een verbod op onverdoofd slachten. Vlaanderen en Wallonië hebben onverdoofd slachten verboden, en dat verbod houdt stand voor het Europees Hof. In september moet het Belgische Grondwettelijk Hof zich daarover uitspreken. En in dit dossier spelen net dezelfde Brusselse gevoeligheden. Minister van Dierenwelzijn, Bernard Clerfayt (Défi) heeft tot nu toe zijn uiterste best gedaan om het vakkundig voor zich uit te schuiven.

En ook de bespreking van een Vlaams Belang-voorstel van ordonnantie, ingediend herfst 2019, wordt sindsdien in het parlement voor bespreking steeds geblokkeerd. Kan de meerderheid dit blijven voor zich uitschuiven? Hoe zit het trouwens met de dierenlievende achterban van de groene partijen? Is het nu niet eens tijd om de groene partijen kleur te laten bekennen?

‘Brussel politiek failliet’

Deze Brusselse meerderheid zit gevangen in haar interne tegenstellingen en sukkelt van conflict naar conflict. Het lot van de Brusselse burger wordt opgeofferd in de strijd om de macht: wie wordt de grootste Franstalige partij in Brussel? Wat doen ondertussen de Vlaamse partijen? Zij zorgen er met een evenwichtspolitiek voor dat de scherpe kantjes van de Brusselse politiek er wat afgevijld worden. Proberen de boeken op orde te houden terwijl het noodlijdende economische model volledig onderuit gehaald dreigt te worden door de maatschappelijke veranderingen ten gevolge van de coronacrisis en Brussel virtueel failliet is. Ze zorgen er voor dat er fietspaden bij komen maar laten het tweetalig gezondheidsbeleid over aan Franstalige collega’s. Maar de Vlaamse ministers in de tweetalige regering van een tweetalig hoofdstedelijk gebied vergeten vooral dat de grootste discriminatie die van de Vlamingen is. In het tweetalig hoofdstedelijk gebied moet de Nederlandstaligen zich inpassen in een ‘meertalige realiteit’.

Deze ganse politieke soap is slechts de zoveelste episode in het Brusselse drama. Een Brussels drama dat pas zal eindigen wanneer de Brusselaars de realiteit onder ogen zien en afstappen van hun eilandmentaliteit. Een verdere evolutie waarbij de Brusselse regio wordt versterkt en verder afstapt van haar hoofdstedelijk roeping en daarbij ontkent dat ze ingebed ligt in Vlaanderen, moet ten allen prijze worden voorkomen!