Calvo onverdoofd geslacht

‘Als het aankomt op macht is Groen een partij als een ander’ twitterde Rik Van Cauwelaert, doelend op de manier hoe Kristof Calvo bij de Vlaamse Groenen de ministerpost aan zich zag voorbijgaan. Eigenhandig kaltgestellt door voorzitster Meyrem Almaci die hem al jaren haat en de complete partijdemocratie chanteerde (‘Als hij minister wordt, vertrek ik!’). Dat het een blanke, mannelijke hetero betrof, met een -godbetert- Catalaanse vader, maakte het nog iets gemakkelijker.

De beeldspraak liegt er verder niet om en, straffer nog, ze komt uit bronnen binnen de partij zelf: Calvo werd ‘een mes in de rug gestoken’, ‘naar de slachtbank geleid’… we vullen aan: hij werd onverdoofd geslacht, met het slachtritueel en de onderliggende ideologie zelf als inzet.

Het leverde zelfs een eerbetoon van Theo Francken op (‘U bent een groot politicus’) aan de gezworen vijand van het Vlaams nationalisme. De beste groene is een dode groene, moet Theo gedacht hebben. Verder neuzend in het slachtafval ontdekken we flarden van strategisch denken en electoraal opportunisme waarover binnen Groen zeker géén eenstemmigheid bestond. Nog altijd niet. Fasten seatbelts, want dit gaat weer over religie. En waarom het ‘offer’ van zondebok Kristof Calvo méér is dan beeldspraak.

Van geitenwollen sokken naar moslimpartij

Eerst even het geheugen opfrissen. Na de desastreuze verkiezingsnederlaag van 2003 vroeg het toenmalige Agalev zich vertwijfeld af welk electoraat de partij eigenlijk nog kon aanboren. Het segment van groenlinkse bobo’s bleek te dun om een politieke machtsbasis in Vlaanderen uit te bouwen.  En voor klassiek-links was de markt sowieso tamelijk beperkt. De naam werd veranderd in Groen!. Ze zocht toenadering tot de Franstalige Ecolo-partij, met Brussel als epicentrum.  Dat had ook ideologische gevolgen: Ecolo was toen al in een hevige concurrentiestrijd met de PS gewikkeld om de allochtone stem.

Groen stelde zich op als antipode van extreemrechts (en het bijbehorend Vlaams-nationalisme). Zo kregen de Vlaamse groenen de moslimpopulatie, vooral op de as Antwerpen-Mechelen-Vilvoorde, verder in het vizier. Een groep die er demografisch veelbelovend uitzag, en via migratie nog enorm kon toenemen. Het multiculturele narratief kon meteen vertaald worden in een ronduit islamofiel discours.

Het progressieve verhaal rond een seculiere samenleving, gebaseerd op de verlichtingswaarden, de gelijkheid van man en vrouw, enz. mocht meteen in de vuilbak. Het werd vervangen door de waarden van een vroegmiddeleeuwse theocratie. Boerka en hoofddoek, gescheiden zwemmen, alcoholverbod in de cafés, tot en met oprispingen van homofobie. Het moest voor de groenen allemaal kunnen in naam van de godsdienstvrijheid. De kers op de taart werden de slachtrituelen tijdens het Offerfeest. Die stroken met geen enkele norm van dierenwelzijn, ooit een van dé dada’s van de groene beweging.  

Dwarsligger buiten

Dé dwarsligger in dit verhaal was Luckas Vander Taelen. Hij durfde het als groene Brusselaar aan de samenlevingsproblemen met moslim-allochtonen te benoemen. Dat doet hij tot op vandaag, weliswaar zonder partijlidkaart. Meteen was hij voor Ecolo een schietschijf. Na een berucht opiniestuk in 2009 in De Standaard kwam Vander Taelen ook op ramkoers met Meyrem Almaci, toen al voorzitster, die strikt de orders van Ecolo opvolgde. Tot op vandaag. De magere oogst bij de regeringsonderhandelingen, vergeleken met de Franstalige zusterpartij, is daar een teken van. *

Het traject van ex-Groen politicus Hermes Sanctorum is ook bekend: in 2016 verliet hij de partij omdat die geen duidelijk standpunt kon/wilde innemen inzake het onverdoofd slachten. Sanctorum is een fervent pleitbezorger van dierenwelzijn, maar daar ligt geen enkele moslim van wakker. Integendeel, het schaap moet bloeden en stuiptrekken, het afzien hoort bij het ritueel. Iets wat Hermes Sanctorum als onverenigbaar zag met zijn ecologisch engagement. Ook zijn vertrek was voor Almaci een zorg minder.

Na de zeer matige uitslag bij de federale verkiezingen in 2019 – en dat brengt ons bij de recente regeringsonderhandelingen- werd de discussie heropend tussen de ecologisten en de islamofiele pro-migratielijn. Almaci ging met heel haar gewicht op laatst genoemde optie zitten. Dat doet ze tot op vandaag. Door het recht op onverdoofd slachten te blijven verdedigen, hoopt Ecolo/Groen dé partij van de Belgische allochtonen te worden, aangevuld met wat nuttige idioten uit het linkse kamp. Niet voor niets promoot het Vilvoordse Groen-kamerlid Jessica Soors vandaag het Arabisch als derde landstaal.

Ecolo leidt de dans

De machtsstrijd tussen Meyrem Almaci en Kristof Calvo kan niet los gezien worden van deze shift. Calvo is niet van het allure van Luckas vander Taelen of Hermes Sanctorum, maar gaat ook niet bepaald voluit voor de islamiseringspiste. Ooit liet liet hij zich in een interview met De Zondag ontvallen dat het misschien niet aangewezen is om de islam zomaar achterna te lopen (‘Ik erken die angst voor de islam ook. Wij mogen daar niet nonchalant mee omspringen. Ik pieker ook’). Voor echte islamcritici is dat een softe uitspraak, maar voor een groene politicus is het straffe taal.

De Brusselse Ecolo’s blijven ondertussen de dans leiden, opgejaagd in de strijd met de PS om de moslimstem. Noteer dat Tinne Van der Straeten, kersvers minister van energie, bij de jongste federale verkiezingen voor de Ecolo-lijst opkwam. Ze is in feite een satelliet van de Franstalige groenen. In die Ecolo/Groen-combine is geen plaats voor enige dissidentie aangaande toenadering tot de islam. Annemie Maes, Brussels parlementslid voor Groen, kreeg vorig jaar geen verkiesbare plaats meer omwille van haar ondubbelzinnige eis tot verbod op het onverdoofd slachten. Er zijn nog wel wat groene politici die off the record hun bedenkingen hebben bij deze ontwikkeling, maar ze willen hier liever niet genoemd worden. Het geeft een idee van de sfeer.

Brussel offerhoofdstad

Met de uitdrijving van Calvo slaat de huidige Groen-voorzitster een dubbelslag. Ze elimineert een politieke concurrent én ze gaat verder in haar reorganisatie van Groen tot migrantenpartij. Met de Brusselse Ecolo’s als hefboom. Het eigenlijke milieuverhaal wordt dan meer een alibi, een mistgordijn. Fietspaden en propere auto’s, de zogenaamde ecologische transitie, het blijkt de façade voor een cultuuromslag waarin de sharia-samenleving weer wat dichterbij komt. Nogmaals: dat allochtone gezinnen zo kroostrijk zijn, maakt dit vooruitzicht nog realistischer.

Amusant is, dat twee vrouwen en een omgebouwde man in deze saga de hoofdrol vertolken. De moslims denken er het hunne van. In hun universum is dat allemaal ondenkbaar. Het hoort bij de farcen van het democratisch bestel. Vlaanderen is ondertussen een pispaal armer. Het ware mooi geweest, zo’n minister, elke dag de volle laag, helaas. Wat gaat Calvo nu doen? Eens diep nadenken, zegt hij zelf. Dat is zonder meer goed nieuws. Een groene die echt nadenkt, dat kan ik als vrijdenker alleen maar toejuichen. Nog eentje op weg naar de uitgang?

* (Correctie, zondag 4/10 19.30 h) Dé dwarsligger in dit verhaal was Luckas Vander Taelen, die het als groene Brusselaar aandurfde de samenlevingsproblemen met moslim-allochtonen te benoemen. Dat doet hij tot op vandaag, weliswaar zonder partijlidkaart. Meteen was hij voor Ecolo een schietschijf. Na een berucht opiniestuk in 2009 in De Standaard kwam Vander Taelen op ramkoers met het toenmalig bestuur onder Wouter Van Besien. Meyrem Almaci werd korte tijd nadien mede-voorzitster, die strikt de orders van Ecolo opvolgde. Tot op vandaag: de magere oogst bij de regeringsonderhandelingen, vergeleken met de Franstalige zusterpartij, is daar een teken van.