CD&V wil N-VA aanpakken met een judogreep

‘Ik kan hem verslaan’, noteerde Het Laatste Nieuws voorbije weekeinde uit de mond van minister-president Kris Peeters. Met ‘hem’ wordt natuurlijk Bart De Wever bedoeld. Die liet de gesmeten handschoen liggen waar ze de grond raakte maar het volstaat dat een politicus beweert bdw electoraal aan te kunnen om te schrijven dat die blaakt van zelfvertrouwen.

In het Vlaams parlement beweerde minister-president Peeters vandaag dan weer dat het ’te vroeg is om nu al in campagne te gaan’. Hij kwam ooit geloofwaardiger uit de hoek, want er was niet alleen de geciteerde uitspraak van het weekeinde die alles had van een campagne-manoeuvre. Gisteren haalde Peeters de pers met de uitspraak ‘wie het middenveld wil destabiliseren, schat het belang van de vrijwilligers te laag in’. Wie wel wat van ironie houdt, zal opmerken dat zo’n uitspraak alleen gericht kan zijn aan het adres van de ACW-top, want het is daar dat het Vlaamse middenveld vandaag zwaar gedestabiliseerd wordt.

Maar Peeters’ insinuatie was natuurlijk een omfloerste aanval op N-VA. Het zware offensief dat Peter Dedecker namens N-VA lanceerde tegen het ACW-instituut raakt die steunpilaar van de CD&V-structuur tot diep in de kern. Wat niemand ooit voor mogelijk hield, gebeurde: de machtige ACW ging aan het wankelen. Een dier wordt echter alleen maar gevaarlijker als het geraakt wordt.

Bij CD&V beseft iedereen welke zware collaterale schade dat ACW-debacle aan de zo al zwaar verzwakte partij kan toebrengen. In de peilingen zakt CD&V naar een beschamende derde plaats, na SP.A zowaar. De partij van Bart De Wever kan volgens die metingen op haast drie keer zoveel aanhang rekenen. De uitspraak van Peeters dat hij De Wever kan verslaan, klinkt tegen die achtergrond niet zozeer moedig als wel overmoedig.

Peeters en de CD&V-strategen zijn door de wol geverfd. Ze weten dat alleen de Vlaamse minister-president met enige kans op succes het veld in kan worden gestuurd. Maar er is meer nodig dan een sterke kandidaat wanneer het partijmerk zelf zo besmeurd is. De jongste dagen werd duidelijk uit welk vaatje CD&V zal tappen om N-VA te lijf te gaan. Judoka’s kennen het beginsel: de beweging van de tegenstander aangrijpen om die over de schouder te wippen.

De aanval van N-VA op de ACW-structuur moet daarom – zo klinkt het devies bij de spindoctors van CD&V – vertaald worden als een aanval op de ACW-mensen. In een opiniebijdrage voor De Standaard vroegen de voorzitters van de ACW-organisaties pathetisch en niet bepaald intellectueel correct of alle vrijwilligers misschien fraudeurs zijn. Peeters maakt van een dossier tegen het ACW-beleid een poging tot destabilisering van het middenveld. Fractieleider Koen Van den Heuvel profileert CD&V van op de banken van het Vlaams parlement in volle ACW-storm als de partij van het middenveld. De strategie is duidelijk.

N-VA houdt daar ook best rekening mee en doet er verstandig aan het onderscheid dik in de verf te zetten tussen het hekelen van mistoestanden van de ACW-top en het miskennen van de verdiensten van de vele duizenden vrijwilligers bij organisaties met ACW-stempel. Dat lijkt niet alleen electoraal-strategisch essentieel; een geloofwaardig Vlaams-nationalisme moet ook om principiële redenen dé bondgenoot zijn van een levend en verbindend Vlaams middenveld.

De ACW-top bestaat uit verklaarde tegenstanders van de N-VA, zoals uitdrukkelijk bleek toen de toenmalige voorzitter van de ACV-poot Luc Cortebeeck in 2010 opriep niet voor die partij te stemmen. Zo’n oprispingen die herinneren aan tijden die lang voorbij zijn, kunnen de partij van De Wever alleen maar baat bijbrengen. Wie oog heeft voor grondstromen kan en moet in Vlaanderen echter wel ten volle inzetten op het ACW-publiek.