Christenen zijn te braaf

De veertigdaagse vastentijd is begonnen, de voorbereidingstijd op Pasen. De kerk heeft zich helemaal voorbereid op ‘een digitale vasten’ want van enige verspoeling van de opgelegde coronarestricties op vieringen is geen sprake;  hoewel heel wat vooraanstaande gelovigen gevraagd hebben om te kunnen terugkeren naar de vorige werkwijze voor gebedsplaatsen: 1 persoon per 10 vierkante meter in plaats van maximum 15 personen voor een heel gebouw. Midden januari (2021) hebben de vertegenwoordigers van de rooms-katholieke, protestants-evangelische, Israëlitische, anglicaanse, islamitische en orthodoxe erediensten minister Vincent Van Quickenborne hierover gezamenlijk aangesproken.

Aangesproken. Een andere manier om iets ‘te vragen’, is op tafel kloppen, met betogingen, met vlaggen, met pamfletten, mét aantallen.

Pontius Pilatus

In zijn Jezus-boek schrijft Joseph Ratzinger (paus-emeritus Benedictus) over de Pascha-amnestie, dat cruciale moment in de geschiedenis, toen de joden in Jeruzalem konden kiezen tussen de terdoodveroordeling van de verzetsstrijder Barabbas of die van Jezus van Nazareth.

Even een opfrissing van het gebeuren: Jezus, ‘de profeet uit Nazareth’ wordt door de tempelaristocratie, de Hoge Raad, in de joodse hoofdstad Jeruzalem wegens godslastering ter dood veroordeeld. Maar aangezien voltrekking van de doodstraf aan de Romeinen was voorbehouden, moest het proces naar de  Romeinse prefect Pontius Pilatus worden verlegd. De rechter Pilatus wou echter Jezus niet veroordelen wegens een religieuze reden – godslastering / blasfemie – en vond niet echt een politieke reden. Maar de druk vanwege de Hoge Raad was groot en dus legt Pilatus de bal bij het volk: het volk mocht kiezen tussen de vrijlating van Barabbas of Jezus. U kent het vervolg.

Is een petitie druk, dwang?

Over dit cruciaal moment schrijft Joseph Ratzinger: ‘De sympathisanten van Jezus ontbreken op de plaats van de rechtsspraak. Ze zijn er niet uit angst maar ze ontbreken ook omdat ze niet als massa optreden. Hun stem zal op Pinksteren hoorbaar worden in de preek van Petrus, die de mensen ‘in het hart’ raakt die tevoren voor Barabbas hadden gekozen.’

‘Omdat ze niet als massa optreden.’ In de geschiedenis van de Kerk hebben we ooit andere zaken gezien; denken we maar aan de periode van de kruistochten (1095-1270) waar men acht maal als massa optrad. Maar de Kerk is sindsdien veranderd en paus Benedictus ziet in het gebeuren van de amnestie een keuze voor geweldloosheid, in al haar vormen. Geen dwang, geen roepen en tieren. Mensen de liefde van God tonen gebeurt door die mens aan te spreken zodat je zijn ‘hart raakt.’ Maar is een petitie druk, dwang, macht?

Christenen zijn geen fan van petities

In het voorjaar van 2015 besliste Vlaams minister van Media en Cultuur Gatz om de zendtijd voor levensbeschouwelijke derden op de openbare omroep te schrappen. Voor de uitzendingen van Braambos (katholieken), Lichtpunt (humanistisch-vrijzinnigen), MTRO (moslims), Pro-Erts (protestanten), Israëlitisch-Godsdienstige Uitzendingen en van de Orthodoxe Kerk was er geen plaats meer in de programmatie van de VRT. Er zou een een alternatief komen.

Dat alternatief is er heel even geweest, maar niet op zondagvoormiddag en vandaag is er niets meer. Het aanbod voor christenen op zondagvoormiddag, zeker in vergelijking met de buurlanden, is bedroevend. Toen kwam er een petitie met een zeer matig resultaat. Christenen zijn geen fan van petities.

Een petitie?

Op 17 februari is er ter ondersteuning van de vraag naar een terugkeer naar de regel van 1 persoon per 10 vierkante meter in plaats van maximum 15 personen voor een hele gebedsplaats een petitie gestart door ‘joodse, moslim en christelijke burgers’ .

Ik ben benieuwd hoe dit evolueert, want u weet … christenen zijn geen fan van petities ‘als massa’ maar hopen dat ze de ministers ‘in hun hart’ kunnen aanspreken.

U kan de petitie zelf opvolgen op de site via statistieken. De teller staat – op het moment van dit schrijven – op 11 458 waarvan het (overgrote) merendeel uit Brussel.