S.A.R.S.: de Sanitair-Autoritaire Restrictieve Staat

De  gezondheidscrisis veroorzaakt door het SARS-CoV-2 virus duurt nu al bijna twee jaar. Een groeiend deel van de bevolking vraagt zich intussen terecht af of we hier nog ooit volledig uit geraken. Zeker omdat de vaccinatiecampagne niet bracht wat men beloofde. Het rijk van de vrijheid bleek een flop, en alles dreigt intussen weer van voren af aan te herbeginnen.  De ‘beknotte democratie’ lijkt meer en meer het nieuwe normaal in het eens zo vrije ‘Westen’.

Vrijheid van denken verdampt

Wie vandaag rond corona een alternatieve mening durft te verwoorden, krijgt steevast pek en veren over zich heen. Dat ondervond onlangs ook Bart De Wever wanneer hij de gezondheidscrisis probeerde te relativeren tijdens ‘De afspraak op vrijdag’ van 3 december.

Deugddenkend Vlaanderen zag hierin meteen een oproep tot een geriatrische genocide. De intellectuele vrijheid om alleen nog maar te mogen spreken, de zo geroemde vrijheid van meningsuiting, lijkt als het ware te verdampen. Mede hierdoor bestaat het gevaar dat vroegere democratieën doorslaan van restrictieve (beperkende) staten naar repressieve (onderdrukkende) staten.

De wereld volgens Xi Jinping

Het politiek opportunisme van de Chinese leider Xi Jinping gaat hierbij voorop. Lees dat ik hierbij spreek over opportunisme, en niet over een ingewikkelde en allesomvattende complottheorie. Hou het simpel: de geslepen politicus speelde gewoon handig in op wat hem geen windeieren zal leggen.

Je ziet het patroon duidelijk ontstaan als je keek naar de documentaire: ‘De wereld volgens Xi Jinping’. Het leuke hieraan: dit programma verscheen niet op één of andere alternatieve zender zoals blckbx.tv, maar je kon het gewoon eind augustus op Canvas zien. Er ontrafelde zich een waarheid waar je niet naast mag kijken.

Een correctie voor China

In de hierboven aangehaalde documentaire zie je een beeld ontstaan van een leider die met een haast religieuze passie het communisme predikt. Volgens Xi Jinping vormt de collectieve welvaart de hoeksteen tot het succes van een samenleving, het individu doet er niet meer toe. Waar dictaturen in het verleden op internationale fora nog officieel predikten de democratie en de mensenrechten te respecteren, daar stellen Chinese diplomaten vandaag onomwonden dat deze ‘waanideeën’ van het Westen hen worst zullen wezen.

Vóór hij aan de macht kwam, zag Xi Jinping met lede ogen aan hoe zijn voorgangers de teugels te veel los lieten, waardoor het individualisme China binnensijpelde. Corona bood hem een uitstekende gelegenheid om dit te corrigeren. Het lockdownprincipe bestond tot dan enkel om bijvoorbeeld een kortstondige dreiging door terreur aan te pakken. China paste het als eerste toe om een virus te bestrijden. Zero-COVID mag intussen een wetenschappelijke illusie heten, op politiek vlak doet het (nog steeds) zijn werk. Eens opgehokt, maak je mensen willoos tam: Xi Jinping wikt en beschikt.

Ook op internationaal vlak scoorde hij, want via de World Health Organization (WHO) (bij ons vooral vertegenwoordigd door de Wilde Zalmen) verkondigde China zijn aanpak aan de wereld.

Tedros Adhonom Ghebreyesus

In dit opzicht deed bij ons professor Goossens, soms wel een buitenbeentje,  reeds in juni 2020 een merkwaardige uitspraak. Een transcriptie hiervan luidt als volgt: ‘De wereld kreeg van de WHO de Chinese aanpak in Wuhan voorgeschoteld als exemplarisch. Een extreme lockdown… waardoor we de mist zijn ingegaan. We hadden die lockdown wellicht kunnen voorkomen.’

Wie verder durft te graven, ziet effectief een niet te ontkennen patroon. De sterke man van de WHO, Tedros Adhonom Ghebreyesus, kreeg deze positie dankzij de steun van… China. Voordien werkte hij vanaf 2012 als minister van buitenlandse zaken in Ethiopië. China steunde dat land toen reeds bij grote infrastructuurwerken en bouwde o.a. een spoorlijn naar Djibouti en een volledige metro in de hoofdstad. En wat doet een minister van buitenlandse zaken dan? Juist ja: vriendjes blijven met hen die dit mogelijk maken. Hoezeer zit deze man dan niet gevangen in de fuik van de Chinezen?

Een directeur-generaal van de WHO is verre van almachtig, maar met het juiste duwtje links en het juiste duwtje rechts, kan hij er wel voor zorgen dat een bepaald standpunt de steun van de meerderheid krijgt.

Paniek in het Westen

Uiteraard ligt de verantwoordelijkheid niet alleen bij de WHO. Het Westen vergat de waarden waarvoor de democratie staat, omdat het zich overgaf aan paniek: men geloofde dat er een ziekte als de pest op ons afkwam, alles ging op slot.

Ook hierin herken je de sluwe hand van Xi Jinping. Hij herhaalde wat Stalin hem reeds op sublieme wijze voordeed, toen deze liet uitschijnen dat Hitler mogelijk ondergedoken verder leefde: informatie achterhouden om het Westen bang te maken van haar eigen schaduw.

Ook China hield moedwillig feiten achter om de ziekte vele keren erger te doen lijken dan ze uiteindelijk is. Hierdoor scoorde het land op zowel economisch als politiek vlak: lockdowns geven in onze samenleving nooit hetzelfde rendement als in een dictatuur.

Over de Sont

Maar aan de overkant van de Sont, weerstaat een dapper volk het dictaat van de WHO. Sinds het begin van deze crisis, blijft men in Zweden de grondwet boven alles stellen. Men kwam mede hierdoor tot de conclusie dat bepaalde maatregelen door de WHO voorgeschreven, gewoon niet passen binnen een democratie. Deze ontkenning wekte de woede op van de Zweedse WHO afdeling en daarbuiten.

Wat zien we intussen? Dat niettegenstaande alle doemdenken rond de gevolgde koers, Zweden de afgelopen zomer en herfst de gezondheidscrisis veel beter onder controle hield dan de rest van Europese Unie (COVID 19- Zweden). Wijt dit succes weer niet direct aan hun lage bevolkingsdichtheid. Dat is wetenschappelijke zelfbegoocheling die  voorbijgaat aan de werkelijke demografische dynamiek van het land.

De Tegenbeweging

Hoelang nog voor Europa het Zweedse voorbeeld durft te volgen, en het principe van de democratie weer vooropstelt? Trouw blijven aan de WHO, doet ons meer en meer afglijden naar een steeds repressiever wordende staat. De uitrol van  2G modellen die men her en der in Europa doordrukt, toont dit nogmaals aan.

De vraag voor 2022: wordt  ‘De Tegenbeweging’ sterk genoeg om het tij te keren?