Cultuurstrijd verloren?

‘He, ho, Western Civ has got to go!’, scandeerden ze in 1968 op de Amerikaanse campussen. Het was de perfecte samenvatting van een programma waaraan decennia lang met grote doortastendheid zou gewerkt worden, zowel in Europa als in Amerika. De sloop van de fundamenten van de westerse beschaving deed alle pijlers van het gebouw wankelen. Deconstructie van het culturele verhaal, verwerping van het verleden waar we zo trots op terugblikten, minachting voor de nationale culturen,  het burgerschap gereduceerd tot een pakket van rechten zonder plichten.

Religie werd afgevoerd naar de privésfeer, als een kwestie zonder maatschappelijke relevantie. Recht en politiek schikten zich in een positivisme dat de band verbrak tussen wetten en moraal. De universiteiten, althans de christelijke, werden pluralistisch, dus zonder wereldbeeld.

Het gepruts met de menselijke persoon

Na de aanval op de beschaving begon het gepruts met de menselijke persoon. Ontdaan van geest, geweten en een metafysica van de mens, kun je met het lichaam naar believen experimenteren.  En dat gebeurde ook. De seksuele revolutie brandde het morele landschap kaal. Scheiding, abortus, euthanasie, homohuwelijk, transgenderisme: de brand woedt voort. Steeds nieuwe discriminaties moeten verdwijnen, steeds nieuwe rechten moeten worden opgeëist.

Zullen wij dat alles blijven ondergaan? Gaan we elke nieuwe mode toejuichen, wel beseffend dat iets akeligs aan de gang is? Gaan wij die ideologie van het individu zonder bindingen blijven accepteren en meelopen, zwijgend, zoals de Maranen in het vroegere Spanje, of de dhimmi’s in Arabische landen?

Schermutselingen

Het lijkt erop alsof de cultuurstrijd gestreden en gewonnen is. Hier en daar zijn er nog wel schermutselingen. Sommigen blijven pleiten voor de vrijheid van godsdienst, anderen bekritiseren de liberalisering van abortus en euthanasie. Nog anderen vinden het homohuwelijk een brug te ver, maar zij worden zelfs al in eigen kamp de mond gesnoerd. Kerkleiders doen hun best te tonen dat zij zich verzoend hebben met de liberale orde. Ze proberen enkel nog een niche af te smeken in de illusoire hoop dat het kerkvolk daar gerust gelaten wordt.

En nu woedt het transgenderisme. Gaan we ons al bij voorbaat gewonnen geven bij die nieuwste afbraak? Ons beleefd verdedigen en wijzen op de delicate situatie in meisjeskleedkamers of sportclubs? Gaan we aub begrip vragen voor ouders die hun kinderen willen beschermen tegen fatale chirurgische misvormingen? Alles maar blijven ondergaan, in naam van de civiele vrede, de tolerantie, de vooruitgang?

Of is het tijd voor een tegenoffensief? Is er een thema waarop de redelijken onder ons zeggen: ‘Nu moet het stoppen’? Is er een punt waar zij bereid zijn de cultuurstrijd weer te openen?

Ja, zo zijn er wel enkele thema’s. Het zijn doorgaans ideeën die gewone mensen onmiddellijk inzien, maar waar intellectuelen, rechters en academici doorgaans meer last mee hebben.

Huwelijk en seksuele geaardheid

Denken we aan het huwelijk. Het huwelijk is een samenlevingscontract tussen man en vrouw, in sommige gevallen personen van hetzelfde geslacht, maar in elk geval enkel van twee personen. Laten we dat uitdrukkelijk in een wet zetten. Een parlementslid die dat wetsvoorstel indient, zou iedereen verplichten stelling te nemen over polygamie, ook diegene die gekant zijn tegen elke maatregel om morele remmen te leggen op de manier waarop mensen hun seksualiteit beleven. En de Raad van State zou dit voorstel niet kunnen afwimpelen zonder impliciet polygamie toe te laten. Is er een volksvertegenwoordiger die zulk een voorstel van het gezond verstand wil neerleggen?

Het verbod op discriminatie tegen seksuele geaardheid heeft ruim ingang gevonden in het taalgebruik en in de wet. Nu is seksuele geaardheid een heel breed begrip met veel, vaak verschuivende vormen van seksualiteit. Pedofilie en seks met dieren zijn zo’n vormen. Zelfs homoactivisten bestempelen die praktijken als ongeoorloofd. We kunnen dus niets aanvangen met dat algemeen verbod op discriminatie van seksuele geaardheid. Het is hoog tijd om die vage formule af te schaffen, want pedofilie nestelt zich al een hele tijd zachtjes in de plooien van deze samenleving. En het is ook tijd om duidelijk te stellen vanaf welke leeftijd we van pedofilie spreken. Welke volksvertegenwoordiger neemt het initiatief?

Transgenderisme en abortus

Er is behoefte aan wetgeving om ouders te beschermen tegen wetten die het ouderlijk gezag beknotten bij kinderen die overhoop liggen met hun seksuele identiteit. Het betreft ouders die willen vasthouden aan de objectieve waarheid van de natuur van man en vrouw. Welnu, momenteel loopt in sommige Europese landen een campagne voor zogenaamde kinderrechten. Wat is edeler dan het recht van het kind? Maar in die campagne marcheren jakobijnen mee die het kind willen seksualiseren met handleidingen, experimenten en met transgenderverhalen. Is er een parlementslid onder de redelijken die zo’n wetsvoorstel wil schrijven?

Weinig thema’s raken zo aan het begrip mens, en aan wie als mens bescherming verdient, als abortus. Nu is er in vele landen een tendens om de termijn te verlengen binnen dewelke de vrouw abortus kan vragen. En voor de resterende zwangerschapsperiode wordt in toenemende mate afgezien van de voorwaarde ‘levensgevaar’ en laat men ook abortus toe indien de vrouw ‘psychisch’ lijdt. Het gevolg is dat abortus tot de negende maand de facto mogelijk wordt.

Moord

Die liberalisering heeft gevolgen voor de manier waarop een abortus uitgevoerd wordt. In plaats van het hoofd van het kind te verbrijzelen, denkt men meer aan het laten afkomen, om het dan in de vagina te doden. Het gebeurt soms dat het kind de abortus overleeft. Er zijn reeds gevallen bekend (New York, Virginia) waarin het kind dan op een koude steen gelegd wordt – met respect, wordt dan gezegd – en men laat het sterven. Die situaties gaan meer voorkomen in de mate dat de wetgevingen geliberaliseerd worden. Maar dit is moord.

Zijn we bereid te accepteren dat het recht op abortus ook geldt nà de zwangerschap? Omvat het recht op abortus ook het recht om pasgeboren kinderen te doden? Het behoort tot de natuurwet dat je een geboren, onschuldige, mens niet mag doden. Is het dan geen tijd om nu een wettekst te schrijven, die dat stelt? Is er een parlementslid die daartoe het initiatief wil nemen?

Tegen de progressieve ideologie

Ziedaar enkele situaties met een grote morele lading. Het zijn situaties waarvoor redelijke burgers en politici morele argumenten kunnen aanvoeren, in volle openheid, zonder dat het morele argument moet weggemoffeld worden in procedures of in positivistische tekstuitleg.

Tegen de progressieve ideologie die nu als een betonlaag op het maatschappelijk denken weegt, tegen de seksuele revolutie die blijft doorrazen, en tegen de gnostische sloop van de menselijke persoon, daar helpen geen schroomvallige of bedeesde aanpak. Daar helpt alleen de frontale confrontatie over de fundamenten van de moraal. Een alternatief is er niet.

Laten we het tegenoffensief inzetten.