Daarom blijft Open Vld bestaan

Er wordt de traditionele partijen een weg-met-ons-mentaliteit verweten. Bij de Open Vld lijkt dat te kloppen. Waarom? Bij gebrek aan eigenheid, profiel en standvastigheid. Maar veranderen lukt niet, die systeemfout noemen we ‘particratie’.

Bij het ontstaan was dit land een tweepartijenstaat. Er was een liberale en een katholieke partij. Dat waren toen de breuklijnen in de maatschappij. Je speelde muziek bij Sint Cecilia of bij ‘Willen is kunnen’.

Nieuwe tijden en partijen

Op een nieuwe breuklijn ontstonden de socialisten. Dat ging niet zonder slag of stoot. Lees er Pieter Daens van Louis Paul Boon maar op na.

De Katholieke Partij werd christendemocratisch. Nog later kwamen er flamingantische partijen. Er ontstond een groene partij. Daarna werd een Vlaams-nationalistische partij ook een anti-migratiepartij. Politiek is dus altijd in beweging. Politieke partijen moeten zich aanpassen aan de realiteit of ze worden er door ingehaald. Ze doen dan amechtige pogingen om ondanks alles relevant te blijven, of aan de macht te blijven.

Aan de macht blijven was het doel van CD&V. Maar de vraag is of ‘onze verantwoordelijkheid opnemen’, genoeg is. Waar staat die partij nog voor? Voor rustige vastheid? Verkoop je met een dragqueen-show door de partijvoorzitter een saaie, staatsdragende partij aan een nieuwe generatie? Maar is saaiheid genoeg als imago? Moet dat niet ook gevuld zijn met inhoud?

Linkser en flinkser

Hetzelfde geldt voor Open Vld. Daar worden de plaatsen duur en het gevecht voor de plaatsen komt open en bloot in de media. Daarmee geeft de partij zelf het signaal dat het om de posten van personen draait en niet om inhoud. Maar blijkbaar zijn ze er niet in staat om iedereen onder controle te houden.

De enigen die lijken te ontsnappen aan dit verhaal, zijn de socialisten. Bij Vooruit hebben ze goede peilingen. En hun voorzitter bespeelt als BV-politicus, handig de populaire media. Bespeelde. Er zit wel degelijk een storende kras op zijn imago. Maar ook de inhoud is aangepast. Bij Vooruit hebben ze door dat de wind van richting veranderd is. Ze zijn iets ‘flinkser’ geworden. De linkse partij neemt fermere standpunten in over het beperken van migratie.

Groen is niet te doen

Groen is dan weer een partij die echt nog ergens voor staat. Maar die houden dan weer zo streng vast aan hun ideologie dat het pijnlijk wordt. De kiezer lijkt wel van een beetje rekkelijkheid te houden. Zeker als standvastigheid geld kost. Maar die rekkelijkheid heeft de partij niet. Dan blijft alleen de harde kern over. Ondertussen is groen beleid overgenomen door de andere partijen.

Zo zien we partijen, op zoek naar relevantie, zwalpen van emotie naar emotie, zonder dat er nog lijn in te trekken valt. In dat bedje is ook N-VA ziek. De wereld en het land zijn veranderd, maar ons partijlandschap niet.

Gratis levensverzekering

Dat komt omdat de partijen voor zichzelf een levensverzekering voorzien hebben: de regels op de partijfinanciering en het kiessysteem, wat we samen de particratie noemen. Wat er ook gebeurt, er is geld, vaak herbelegd in vastgoed. De macht ligt centraal, wie de macht heeft, die heeft ook het geld. Waarom dan veranderen?

Tenzij, er op een dag echt te weinig stemmen zijn. Dan moet je kapitaal dienen om ontslagpremies te betalen van je te talrijke personeel. Pas dan krijgt politieke herverkaveling een kans. Als er niets meer te verliezen is, kan de focus opnieuw gaan naar een oplossing voor de problemen van de burger vandaag.

Zo heeft de burger via het stemhokje de politieke herverkaveling in de hand.