De 5 factoren die de EU de das omdeden

In de vorige bijdrage in deze reeks zag ik de kloof tussen de EU en de burger vooreerst veroorzaakt door het ons opsolferen van miljoenen migranten, vanaf het midden van vorige eeuw binnengehaald als goedkope productiefactoren om de arbeidslonen laag te kunnen houden. De Europese instellingen hebben het wel niet georganiseerd maar ze stonden er bij en keken er naar; ze legden de werkgevers geen strobreed in de weg. Hoe dat bij de werkende klasse in Vlaanderen aankwam bleek al in 1991 op ‘Zwarte Zondag’ maar dat duidelijke signaal werd ronduit genegeerd; de boodschapper werd ei zo na gelyncht en in een ‘cordon sanitaire’ opgesloten. Het resultaat van dat wegkijken: we zitten nu met ruim 50 miljoen niet-Europese inwoners, vorig jaar met royaal één miljoen verhoogd op commando van de leidster van de machtigste lidstaat. De Europese instellingen stonden er weer bij te kijken. Een beetje zoals de Trumpkiezer in de VS voelt de Europese burger zich verraden door de nationale en Europese elites, inbegrepen het politiek correcte establishment dat de eigen identiteit wil uitvegen (zie laatst nog het idiote ‘pietenpact’).

De tweede factor die de Europese gezindheid van de kiezer zwaar heeft aangetast is de graaicultuur in en rond de EU. De hoge ambtenarensalarissen, de opeenstapeling van instellingen, de zelfbediening van de Commissieleden, de steeds weer in de media vertoonde handelwijze van talloze Parlementsleden, het heeft allemaal een moordend effect. Bijna alle leden van de Commissie Barroso blijken een riante ‘afscheidsvergoeding’ te ontvangen. De 8.000 euro per maand die de gewezen Belgische Commissaris Karel De Gucht twee jaar na het einde van zijn mandaat ontvangt – naast de honderdduizenden euro emolumenten als beheerder van Arcelor Mittal e.a. – is dodelijk voor de Europese gedachte; zonder nog te spreken van het gerechtelijk onderzoek naar zijn 1,5 miljoen euro transacties van Fortis- en Bricsnetaandelen wegens handel met voorkennis. Neelie Kroes had dan weer gedurende haar mandaat van Commissaris bezoldigde beheersmandaten in bedrijven uit haar branche geheim gehouden. En voorzitter Barroso werd triomfantelijk binnengehaald bij Goldman Sachs, dat bij de systeemcrisis van de voorbije jaren zo’n kwalijke rol had gespeeld.

Propagandisten

Het sedert 1979 rechtstreeks verkozen Europees Parlement heeft ontgoochelende en zelfs averechtse gevolgen gehad. Goed, het heeft zich opgewerkt tot medebeslissingsorgaan, naast de statenkamer, de Raad van Ministers. Er werden nog twee andere inspraakorganen bedacht om de burger zijn zeg te laten doen: het Economisch en Sociaal Comité en het Comité van de regio’s Met al die honderden bezoldigde promotoren viel de ‘Europese Beweging’ stil. Wat zouden die vele duizenden voorstanders van een verenigd Europa zich nog in Europakringen en andere vrijwilligersverenigingen uitsloven voor dit eeuwenoude ideaal? De instellingen hadden toch massa’s goedbetaalde propagandisten, ‘vrijgestelden’ in Belgisch vakbondsjargon. Alleen hollen de verkozenen voortdurend heen en weer tussen hun ‘constituencies’ (lokale kieskringen) en plenaire zittingen in Brussel of Straatsburg en doen ze ergens hun ding in fractievergaderingen alom, commissie- en delegatiebijeenkomsten her en der, zonder de talloze cursussen en trainingen te vergeten die het systeem voor hen in petto heeft. De kiezer krijgt hen zelden te zien; niet te verwonderen dat de opkomst, bij de acht voorbije verkiezingen, tussen 1979 en 2014 Europawijd kromp van 62 naar 43%.

Ten vierde kan die kiezer het ingewikkelde Europese kluwen zo ‘ver van zijn bed’ helemaal niet meer behappen. Wat moet de gewone burger met een CETA-verdrag van 1600 pagina’s? De EU-wetgeving is het onvermijdelijk resultaat van ontelbare compromissen, bereikt na jarenlang getouwtrek van links en rechts in het parlement en van aanvankelijk zes, nu zelfs 28 nationale belangen in de Raad van Ministers en zijn werkgroepen. Het resultaat daarvan, het ‘acquit communautaire’ dat nieuwe lidstaten bij toetreding in hun wetgeving moeten integreren, bedraagt dan ook vele duizenden stukken wetgeving en beslaat tienduizenden pagina’s. Het verdient allemaal geen schoonheidsprijs en het lijkt nodeloos ingewikkeld maar het is wel het resultaat van wat alle soorten mensen en belangengroepen hebben aangebracht. De burger voelt er zich door vervreemd.

Verzet

Ten slotte, ten vijfde is er een ‘exogene’ factor: allerhande groepen die het project willen kelderen. De geest van Henry Morgenthau en Henry Dexter White, die het platgebombardeerde nazi-Duitsland wilden reduceren tot een agrarische staat zonder industrie, waart nog sterk in Washington. Velen huiveren voor een sterk Europa en zaaien hier tweedracht; de Europese landen laten zich toch zo gemakkelijk tegen elkaar opzetten. Verwant met hen zijn diegenen die geen Europese munt willen omdat die de hegemonie van de US dollar aantast; Nobelprijs Stiglitz is zo’n uitslover in het gevecht tegen de euro. Georges Soros zit met zijn Foundation in dezelfde hoek complotten te smeden die Europa verzwakken. Op militair-industrieel vlak hebben zulke krachten altijd geageerd tegen Europees defensiebeleid, al vanaf de jaren 50 toen René Pleven in het kielzog van de EGKS de Europese Defensiegemeenschap (EDG) ontwierp, die door de verenigde communisten en gaullisten werd gekelderd. Decennia later zat het State department met het gemeenschappelijk buitenlands beleid van de EU in de maag, met als dieptepunt het recente ‘Fuck the EU’ van Victoria Nuland.

Al deze krachten vinden gewillige en vaak onbewuste bondgenoten in de Europese samenleving: antiglobalisten, andersglobalisten, anarchisten, pacifisten, extreemlinks en extreemrechts, nationalisten en regionalisten, kortom een cocktail van activisten waar de EU niet tegen gewapend is, ook al omdat ze in eigen rangen zijn geïnfiltreerd. Zo is de EU verworden tot wat Charles de Gaulle ‘un machin’ noemde: een project dat bezieling mist, geen uitstraling meer heeft, geen kompas maar wel de arrogantie van de macht. De burger voelt dit aan, komt in opstand en ziet de oude droom grotendeels verkwanseld. Zo komt het dat velen JA zeggen tegen Europa maar NEE tegen de EU.

In een volgende en laatste bijdrage kom ik, op basis van deze vaststellingen en vanuit mijn eigen zestigjarige ervaring met remedies en oplossingen.

Foto: (c) Reporters
Lees ook de vorige delen van deze reeks: (1) Is het Europees project nu op sterven na dood?; (2) Het ‘njet’ van Magnette opende de doos van Pandora en (3) De stem van de burger maakt niet onverdeeld gelukkig.

Dit artikel kadert in het project ‘Soevereiniteitsbewegingen in Europa’ dat tot stand komt met de steun van de Vlaamse overheid.