Meesterlijke Waalse strategie: hoe de Vlaamse meerderheid het overwicht in België verspeelde

Vlaamse partijen voeren met overgave de strategie uit van de Franstaligen om de Vlaamse meerderheid te breken. Inclusief het toepassen van het cordon sanitaire tegen het Vlaams Belang en, desnoods, de N-VA.

Een blik op de geschiedenis toont aan dat gebrek aan strategisch inzicht een constante lijkt in het politieke denken van de Zuidelijke Nederlanden. De opstand tegen Spanje begon daar in de zestiende eeuw. Het Eedverbond der Edelen werd in 1565 op de Brusselse Koudenberg gesloten en de Beeldenstorm en de hagenpreken trokken vanuit het Zuid-Vlaamse Steenvoorde noordwaarts.

Maar enkele dagen voor de Noordelijke provincies in 1579 de Unie van Utrecht vormden en zodoende de grondslag legden voor hun onafhankelijkheid, liet het Zuiden zich lijmen met de Unie van Atrecht. Onder Spaanse militaire dwang, zeer doeltreffend onder Alexander Farnese (de zoon van Margaretha van Parma, bastaardzus van Filips II) geraakte het Zuiden helemaal los van de opstandige beweging van Willem van Oranje.

Voorafspiegeling

Na de val van Antwerpen in 1580 en de massale uittocht van de Zuid-Nederlandse elite naar het Noorden, liet het Zuiden zich inpakken door de bezetter en liet het zich met Albrecht en Isabella twee decennia lang de illusie van zelfbestuur aanpraten. Het werd verankerd in de gezagsgetrouwe Contrareformatie. Het lijkt wel een voorafspiegeling van wat nog zou komen.

Twee eeuwen lang vervreemdden de Zuidelijke Nederlanden zodanig van het Noorden dat ze het Verenigd Koninkrijk der Nederlanden na 1815 nooit van harte omarmden. Ze lieten zich meeslepen in de Belgische secessie, die door Parijse agenten zwaar werd in de hand gewerkt. De Vlamingen ontpopten zich zelfs tot goede Belgen, Hendrik Conscience voorop. Ze leerden zich tevreden te stellen met tweederangs-rollen voor de verfranste bovenlaag en beperkten zich tot het opeisen van het recht hun taal te gebruiken.

Van de kust tot de Ardennen

Begin 20ste eeuw bleek deze verfranste bovenlaag te verdampen en te vernederlandsen. Daardoor zou de Waalse minderheid nooit meer België kunnen beheersen; een Vlaamse meerderheid zou voortaan het lot van België bepalen. De Waalse socialistische voorman Jules Destrée was een van de eersten die dit besefte. In zijn beroemde brief van 1912 aan de koning schreef hij ‘Sire il n’ y a plus de Belges’. Zo ontstond een dubbele Waalse strategie.

Ten eerste, zoveel mogelijk bevoegdheden uit België weghalen en federalisme nastreven. Zoveel mogelijk macht uit Brussel weghalen en in eigen handen krijgen. Men kon zelfs de Vlamingen er toe brengen hetzelfde na te streven. In plaats van hun meerderheid uit te spelen en kordaat het landsbestuur op te eisen van de kust tot de Ardennen, zoals de Walen vreesden, gingen de Vlamingen de Waalse droom najagen. Zelfbestuur werd zelfs een Vlaamse eis, van in de loopgraven aan de IJzer tot op heden.

De Vlamingen waren zelfs bereid daar een prijs voor te betalen en hun meerderheid op te geven met de grondwetsherziening van 1970. Voor belangrijke aangelegenheden is sedertdien een tweederdemeerderheid vereist plus een meerderheid in elk van beide taalgroepen De Vlaamse meerderheid in België werd verder uitgeschakeld door de alarmbelprocedure en de mogelijkheid van de minderheid om een belangenconflict in te roepen.

Neutralisatie

Om de Vlaamse meerderheid verder te neutraliseren, kwam het eigenlijke meesterplan: de meest Vlaamsgezinde partijen uitsluiten van elke inspraak, zelfs van zeggenschap in eigen huis. Claude Eerdekens was de bedenker van het meesterplan: een cordon sanitaire, dat door de Vlamingen zelf zou worden voltrokken, verpakt als een strijd tegen racisme. Jos Geysels was de uitvoerder, hij zou de Vlaamse partijen mobiliseren in deze ‘strijd tegen racisme’. De Vlamingen zouden dus een Waals plan met grenzeloze naïviteit uitvoeren, als gewillige beulen die hun eigen terechtstelling op verzoek van de Franstaligen voltrekken.

De Waalse voorhoede, verpersoonlijkt door PS-voorzitter Paul Magnette, kon zelfs decreteren dat wanneer de N-VA in 2024 een Vlaamse regering zou vormen met het vermaledijde VB, de N-VA zou worden uitgesloten van elke federale regering. Het cordon werd zodoende uitgebreid tot de twee partijen die samen de helft van de Vlaamse kiezers zouden vertegenwoordigen.

De Walen dicteren dus niet alleen de federale politiek maar ook de Vlaamse. Voorwaar, meesterlijk gespeeld.

Toemaatje

Ten slotte wist het Waalse establishment de Vlamingen te doen berusten in de oververtegenwoordiging van de Franstaligen op het federale vlak , door de Kamerzetels te verdelen op basis van het aantal bewoners en niet het aantal kiezers. Dat betekent dus, volgens de berekeningen van Mark Deweerdt en Wilfried De Wachter (verkiezingen van 2019) dat de Vlamingen 5 zetels mislopen, terwijl Wallonië twee zetels te veel kreeg, Brussel zelfs drie.

Bovendien duurde het hele proces sedert 1912 zo lang dat Brussel en twee dozijn omliggende Vlaamse gemeenten grondig werden verfranst, zodat ze zelfs de grondwettelijke voorziene Franse Gemeenschap eenzijdig wisten om te vormen tot een Fédération Wallonie-Bruxelles.

Zo kon België spijt alles worden in stand gehouden en zal het in 2030 zijn tweede eeuwfeest vieren, wat normaliter nooit had kunnen en mogen gebeuren.