De gevolgen van een QR code op het werk

Mensen uit mijn netwerk kennen mij als een kritisch en weloverwogen geluid. Meer dan anderhalf jaar geleden durfde ik aan kennissen mijn voorgevoel over een verplicht coronapaspoort kenbaar maken. Ik voorzag een testsamenleving en de afschaffing van privacy. Ondertussen is bewezen dat ik alvast die ijsberg op tijd zag, terwijl de rest van het schip klaar werd gemaakt om te gaan houden van het leven in de reddingsboten. Ik bleek het correct ingeschat te hebben. Niet vanuit enige medische kennis, maar door inzicht in de nakende ‘Chinese democratie’, de opkomende ‘surveillance state’ en het cultuurmarxisme dat voorafging aan de coronacrisis.

De komende tijd stelt ons allen voor een keuze omdat ieder verantwoordelijk is voor het uitvoeren van een systeem. Ieder die uitvoert is actor in zijn daad van uitvoeren. Ieder die uitvoert vereenzelvigt zijn wil met de daad van het uitvoeren van een systeem. Velen verstoppen zich achter argumenten als ‘het zijn nu eenmaal de maatregelen’, ‘ik volg slechts het RIVM’ (Rijks Instituut Volksgezondheid en Milieu, red), ‘het bestuur heeft beslist’.

In dit soort redeneringen hebben we onze laatste menselijkheid opgeofferd om een robot in een grotere machine te worden. De werkelijkheid is dat men zichzelf wat voorhoudt. Dit weten wij als samenleving wanneer wij vinden dat het maar al te makkelijk is voor Duisters na WO2 om weg te komen met ‘Wir habben es nicht gewusst’. Als samenleving verwerpen we die redenering nagenoeg collectief met het antwoord: ‘Je had het moeten weten; Je had op moeten staan; Je had niet moeten zwijgen…’. Met andere woorden: we achten ieder verantwoordelijk in zijn tijd om te handelen met een vrije wil. Een vrije wil houdt niet op te bestaan wanneer een systeem tot stand komt. Dit is schijn en geeft ons valse gemoedsrust. Het stelt ons in staat om zoals Pilatus onze handen in valse onschuld te wassen. Maar Pilatus was landvoogd en bij machte wat anders te kiezen. Systemisch handelen vermoordde God zelf.

Laat ons even kritisch kijken naar de gevolgen van een QR-code op de werkvloer. De laatste tijd wordt daar erg makkelijk over gesproken zonder de gevolgen doordacht te belichten.

Als een QR-verplichting in bepaalde beroepsgroepen wordt ingevoerd, kan je er van uit gaan dat die sluipenderwijze naar alle beroepsgroepen zal doorsijpelen. Wat gebeurt er dan? Er ontstaat een groep werklozen zonder uitkering, geschorst zonder loon, zonder mogelijkheid om toegang te krijgen tot een inkomen. Deze overweging wordt uit elk gesprek over dit onderwerp weggelaten en is het grootste gemis. Hierover moet het juist gaan.

Deze groep zal zijn spaargeld opeten om vervolgens dakloos te worden en te eten uit de hand die geeft. Wij zullen het als samenleving niet toestaan dat kinderen ‘moeten boeten voor de keuzes van hun ouders’ dus misschien worden de kinderen uit huis geplaatst. Sommigen in deze groep zullen in het nauw gedreven rare sprongen maken. Dat kan dan weer aanleiding zijn voor nog meer ontmenselijking en repressie ten aanzien van die groep. Uiteindelijk is iedereen slachtoffer. Wat overblijft is een maatschappelijke machine draaiende op angst en lust. Niets mag en tegelijk is er de illusie dat alles mag: enkele lusten mogen naar hartenlust excessief botgevierd worden om de strakke omkadering elders uit het beeld te krijgen. Orwell en Huxley gaven ons reeds een glimp van de toekomst. Geen vrede, geen menselijkheid, geen keuze.

Het is je eigen keuze?

Er is een veel gehoorde drogredenering: ‘het is je eigen keuze geen QR-code aan te schaffen’. Consistent is die uitspraak niet echt, aangezien wij al jaren eensgezind religie erkennen als discriminatiegrond. Ook religie is een vrije keuze, toch? Bovendien is de redenering op elk vlak in strijd met het relativistisch wereldbeeld dat tegenwoordig dominant is. Hieruit blijkt nogmaals hoe dun het laagje vernis is.

Bovendien is het eveneens je eigen keuze om mee te werken aan een systeem van uitsluiting. Men vraagt ons het geweten uit te schakelen en alle logica over boord te gooien; te liegen tegen onszelf. Het geweten is het belangrijkste bezit van een mens. Het is het fundament van beschaving en een van de belangrijkste onderscheidende factoren van mens-dier. Het stelt ons in staat mededogen te kennen en promoot ware Liefde en samenhang in een maatschappij. Het is zorgelijk dat advocaten voor deze drogredenering het vanzelfsprekend vinden dat mensen hun geweten uitschakelen.

Een kleine moeite

Op de radio gehoord ‘Als dat is wat ik moet doen voor vrijheid, dan is dat een kleine moeite’. Wij moeten niets doen voor vrijheid. Vrijheid wordt ons niet gegeven, maar is een geestelijk bezit. Vrijheid is de potentie te kiezen voor wat lustelijkheden overstijgt; het alternatief is geregeerd worden door de dierlijke reflexen.

Waarom moet het een normaal gespreksonderwerp zijn om mensen met een bezwaard geweten en een rechte rug, die nog weten wat het woord vrijheid betekent, alles af te nemen waar zij heel hun leven aan gewerkt hebben? Mijn lot heb ik aanvaard, maar kan jij leven met jouw keuze?