De grote genderambities van Leuven

Dat er vandaag veel problemen zijn in onze samenleving, hoef ik u niet te zeggen. Tien jaar geleden zette psychiater Dirk De Wachter ze eens op een rijtje in zijn boek Borderline Times, het einde van de normaliteit.

‘En daar zitten wij dan’, schreef hij, ‘in een geïndividualiseerde, neoliberale, postmoderne maatschappij. Ieder van ons op zijn geïndividualiseerde, neoliberale, postmoderne eilandje. Mens naast mens naast mens naast mens. Met z’n allen bedolven onder het puin van de postmoderne, neoliberale individualistische explosie.’

Ik-cultuur

De Wachter gebruikte het beeld van een explosie: iets is met een enorme kracht kapot gesprongen en nu liggen we allen bedolven onder de brokstukken, en we zijn allen alleen. En dat heeft te maken met drie zaken: individualiteit, een neoliberaal gedachtengoed en de postmoderniteit.

We leven vandaag in een ik-cultuur waar ieder zijn eigen mannetje moet staan. Jijzelf moet aangeven dat je iemand bent, dat je belangrijk bent, dat je recht hebt om hier te zijn. Je moet jezelf dus permanent ‘verkopen’ door je eigenheid, je authentiek-zijn te tonen door meningen, expressies, kleding, tattoos …  Het komt door een neoliberaal gedachtengoed dat een extreme nadruk legt op een zeer specifieke invulling van het begrip vrijheid en de eigen verantwoordelijkheid van ieder mens.

Post-moderniteit

De periode na 1750 duidt men als de Moderniteit. Hier deed de westerse mens een gigantische poging om vanuit een neutrale, externe positie – denk aan de wetenschap – een definitief antwoord te vinden op de intrinsieke onzekerheid van het menselijk bestaan, inclusief van de zin ervan (definitie van filosoof De Dijn). Wel, die poging is mislukt en vandaag zitten we dus in de periode erna: de post-moderniteit. En we zitten met de gebakken peren: héél veel van het gemeengoed en de traditie werd afgebroken, weinig degelijks werd er opgebouwd. Psychiater De Wachter gaf zijn boek als ondertitel ‘Het einde van de normaliteit’. Het oude, het destijds algemeen aanvaarde, het normale is verdwenen. Alles ligt te grabbel en nieuwe (machts)partijen zullen het weer invullen.

Nu, tien jaar later, zitten we nog steeds in deze situatie – de afbraak en de nieuwe invulling – en het is over één belangrijk thema dat ik u wil aanspreken: de genderideologie.

Genderideologie

In 2015 werd in Europa beslist dat er drie geslachten zijn. Ik weet niet of u dit thema ooit in een verkiezingsprogramma heeft gezien of dat er ooit een politicus u hier over heeft aangesproken, maar het is daar beslist. Het is één voorbeeld van de nieuwe invulling na de afbraak, na de kaalslag. Zo’n beslissing moet dan ook ingevoerd worden en dat heeft op zoveel gebieden zéér verregaande gevolgen. Het blijft niet bij het simpele gebruik van ‘M/V/X’ of het vervangen van ‘vader’ en ‘moeder’ op documenten door ‘ouder 1’ en ‘ouder 2’ of het feit dat ambtenaren u niet meer mogen verwelkomen met ‘Dames en heren’ of aanschrijven met ‘Geachte heer, geachte mevrouw.’

Velen – filosofen, wetenschappers, dokters, de kerk, burgers – zijn helemaal niet akkoord met het gegeven dat men het biologisch geslacht (man en vrouw) vervangt (de afbraak weet u nog) door een louter psychologisch gevoel van ‘gender’ (de nieuwe invulling). Over heel de wereld is er dan ook een politiek debat, een politieke strijd zeg maar, gaande.

Waarschuwing van Franciscus

Uit de veelheid van boeken en teksten hierover wil ik enkel de herhaalde waarschuwing meegeven van paus Franciscus, iemand die men zeker geen gebrek aan medeleven, aan empathie en besef van de noodzaak aan dialoog kan verwijten. De paus staat heel dicht bij elke mens die worstelt met zijn (seksuele) eigenheid maar waarschuwt tegelijkertijd héél expliciet voor de gevaren van de genderideologie voor die concrete mens zelf en de samenleving in haar geheel.

In De vreugde van de liefde (Amoris laetitia) van 2016 schrijft hij: ‘Een andere uitdaging komt naar voor in verschillende vormen van genderideologie die het verschil en de natuurlijke wederkerigheid van man en vrouw ontkent. Zij beoogt een samenleving zonder verschil in geslacht en holt de antropologische basis van het gezin uit. Deze ideologie steunt op opvoedkundige projecten en juridische standpunten die een persoonlijke identiteit en een affectieve intimiteit bevorderen die radicaal losgekoppeld zijn van het biologische verschil tussen man en vrouw. De menselijke identiteit wordt overgelaten aan een individuele keuze, die zelfs met de tijd kan evolueren. Het is verontrustend dat bepaalde ideologieën van deze aard, die beweren een antwoord te zijn op vaak begrijpbare verlangens, zich willen doordrukken als een unieke gedachte die zelfs de opvoeding van kinderen bepaalt.’

Ideologische kolonisatie

In 2019 publiceerde de Congregatie voor de katholieke opvoeding een tekst van 20 blz. met de titel ‘Als man en vrouw schiep Hij hen. Voor een weg van dialoog over het gendervraagstuk bij de opvoeding.’ Want nieuwe ideeën, een nieuw gedachtengoed in een samenleving invoeren, doet men ook via de opvoeding van kinderen, thuis en op school. Maar kinderen zijn ook gemakkelijk beïnvloedbaar en ze zijn daarom een gegeerde doelgroep van de ideologen. De paus noemt dit ‘ideologische kolonisatie.’ Daarom moeten kinderen hier extra beschermd worden.

En die noodzaak ervaar ik nu heel sterk in Leuven, waar ik geboren en getogen ben. Op 23 september jl. maakte het stadsbestuur haar ambities voor ‘een vernieuwd regenboogbeleid‘ bekend. Als belangrijke doelstelling vermeldt men ‘genderbewustzijn verhogen’, ‘werken aan zichtbaarheid en correcte beeldvorming’ en ‘het lokaal, regionaal en (inter)nationaal uitwisselen van kennis en versterken van bondgenootschappen’. Lees: de verdere indoctrinatie. Daarnaast is er ook de zorg voor de persoon zelf via de ondersteuning van verenigingen en de opvang bij geweld.

Platform voor queer-festivals

En de, zoals reeds vermeld, gegeerde doelgroep van de jongeren krijgt een prominente plaats in het Leuvens beleid. (Vrije) Secundaire scholen worden ‘ondersteund’ door een organisatie die een tekst zoals ‘Als  man en vrouw schiep Hij hen’ ziet als pure ketterij. Een regenboogvlag ophangen of een zebrapad inkleuren is al lang niet meer voldoende om de boodschap van de genderideologie uit te dragen.

In het jargon: het moet ‘zichtbaarder’. In een stad met 41 scholen basisonderwijs, 24 scholen secundair onderwijs en een universiteit – alles samen 11.200 + 13.800 + 55.000 of een 80.000 jongeren – geeft het Leuvens stadsbestuur zichzelf nu een platform om systematisch queer-projecten zoals festivals te organiseren zodat ‘queerness in zijn breedheid’ bij de jongeren in de stad zichtbaar wordt.

In Leuven staat nu effectief te gebeuren waar zovelen al zolang voor waarschuwen.

Er zijn vandaag veel problemen in onze samenleving. Staat de burger van Leuven (en de omliggende gemeenten) toe dat de genderideologie op een dergelijke schaal aan hun kinderen en kleinkinderen ‘zichtbaar’ wordt gemaakt? Of zullen zij hun kinderen beschermen tegen deze zeer betwiste afbraak met nieuwe invulling? Een bezorgde mail naar de door hen verkozen schepen of gemeenteraadslid kan een begin zijn om de kinderen te beschermen.