De hechte band van een familie

Het was een opmerkelijke constante in de communicatie van de PS: ja, de N-VA heeft de verkiezingen overtuigd gewonnen, maar de ‘socialistische familie’ blijft wel de grootste van het land. Ook in de gesprekken rond coalitievorming komt het familiale argument naar boven. We gaan het hier niet hebben over wie nu eigenlijk écht de grootste is van het land, daar leest u hier meer over, want die politieke partijen tonen vooral hoe menselijk de politiek is. En dat gaat over zowel de mooie kant als de wat kleinere kantjes van de mens.

Neem nu de Vlaams-nationalistische familie. Want ja, die bestaat sinds de jongste verkiezingen ook officieel, nadat zowel Magnette als Di Rupo meenden te weten dat N-VA en Vlaams Belang er samen eigenlijk op achteruit zijn gegaan in vergelijking met de vorige verkiezingen. Deze twee partijen hebben, logischerwijze, geen familie in het zuiden van het land. Het is een oervlaamse familie dus, hoewel de twee leden een toch wat moeilijke relatie hebben met elkaar. Ze staan schouder aan schouder tegenover de andere families van het land, maar kunnen daardoor ook niet altijd door dezelfde deur. Een tijd geleden beslisten ze zelfs hun jaarlijkse familiefeest apart te vieren, de ene op de IJzerbedevaart, de andere op de Ijzerwake.

De oudste van de twee, Vlaams Belang, won een twintigtal jaar geleden de politieke loterij, maar heeft dat electorale fortuin intussen helemaal verbrast. Het jongere broertje, N-VA, is dan weer uitgegroeid tot een stevige kerel, die het bovendien veel bedachtzamer en rationeler blijkt aan te pakken. Vraag is nu of ze niet te veel idealen van de familie op het spel zullen zetten om de macht naar zich toe te trekken. De oudere zal daar ongetwijfeld met argusogen op toekijken.

De andere families hebben wortels in zowel het noorden als het zuiden van het land en ze gaan daar verschillend mee om. De liberalen houden er een zakelijke, wat afstandelijke relatie op na, zoals het liberalen betaamt, natuurlijk. Je zal hen alleen in verkiezingstijd al eens samen zien, de rest van de tijd doen ze elk wat ze willen, als echte individualisten. De Franstalige poot van de familie is de meest flamboyante van de twee, die regelmatig al eens naast de schoenen gaat lopen en niet te beroerd is om de Vlaamse broeders de poten vanonder de stoel te zagen. Zo gaat dat nu eenmaal bij liberalen: ieder voor zich en alles voor de winst.

Ook de christendemocraten hebben geen al te uitbundige relatie. Wellicht ingebakken kuisheid en goed fatsoen. Altijd beducht om wat de mensen wel niet zullen denken, houden ze de kerk zoveel mogelijk in het midden. Enerzijds neigt de Vlaamse tak wat meer naar centrumrechts, anderzijds neigt de Franstalige naar centrumlinks. Enerzijds is de Vlaamse tak behoorlijk groot, anderzijds de Franstalige redelijk klein. Enerzijds wil de Vlaamse tak aan hun kant best wel met de grootste partij in zee gaan, anderzijds de Franstalige aan hun kant ook.

Samen sterk
Nee, dan gaat het er veel warmer aan toe bij de linkse(re) families. Die hameren, met wat verschil in intensiteit, wel constant op de nauwe banden die hun familie onderhouden. Zelfs al noemen ze zich in beide landstalen totaal anders, zoals Groen en Ecolo, toch roemen ze de eenheid in diversiteit van hun duurzame relatie. De socialisten hangen ook heel erg aan elkaar. Als de ene kant wat uitdunt, springt de andere meteen bij om de getallen groot te houden. Samen sterk. Net als de communisten, die zelfs nog een stap verder gaan en zichzelf de enige echt nationale familie noemen.

Nu is die samenhang ook bij links, net als bij elke normale familie, ook weer niet zo groot als de erfenis verdeeld moet worden. Zowel bij de groenen als de socialisten gaan beide taaldelen apart hun ideeën en voorstellen aan de koning voorleggen. Enkel de communisten toonden zich wel degelijk één hechte familie door samen naar de koning te gaan. Hoewel ze nog wel een stapje verder hadden kunnen gaan en één van de twee zetels aan Peter Mertens te geven. Dat die twee zetels in een Waalse kieskring behaald zijn, zou hen niet mogen tegenhouden. Temeer daar Mertens er qua voorkeurstemmen met kop en schouders bovenuit stak. En dat het niet mag van de wet, hoeft voor revolutionairen nu toch ook geen obstakel te zijn.

Afijn, het is met politieke families zoals met alle andere families. Niets menselijks is hen vreemd.