De hotelopvang van Theo Francken

De Theo Francken van 4 jaar geleden zou staatssecretaris Theo Francken op zijn smoel slaan. Dat lijkt Francken zelf ook te beseffen, want hij keek zeer ongelukkig toen hij in VTM Nieuws mocht reageren op een beslissing van de stad Oostende, waar ze 100 asielzoekers gaan opvangen in 30 gehuurde appartementen aan de zeedijk. “Dat is ook een manier van werken. Er is een belofte van de burgemeester om daar heel snel mee voort te maken, dus dat is ook een goede zaak, denk ik”. 

De Theo Francken van 4 weken geleden klonk nog heel anders. ‘Moet ik soms hotels aanbieden’, vroeg Francken begin september nog scherp aan zijn criticasters. Asielzoekers op een hotel: dat is een schrikbeeld uit een echt gebeurd verleden. Tijdens de asielcrisis van 2010-2011 huurde de federale regering noodgedwongen hotelkamers voor asielzoekers. Toenmalig staattsecretaris Melchior Wathelet junior (cdH) werd daar hard voor aangepakt door toenmalig backbencher Theo Francken. ‘Mijnheer Wathelet, u kan het niet aan’, hoonde Francken toen meer dan eens. 

N-VA heeft de hotelopvang lang gebruikt als schoolvoorbeeld van alles wat verziekt was in het Belgische asielbeleid. Onder Maggie De Block verdween de hotelopvang, maar onder N-VA-er Theo Francken worden er vandaag dus appartementen afgehuurd met zicht op zee. Wat vroeger een schrijnende schande was, is nu ‘ook een manier van werken’, zelfs ‘een goede zaak’. Zelfs als er echt geen echt alternatief zou bestaan, dan nog is het zeer pijnlijk dat Francken de appartementopvang legitimeert en goedpraat. 

In een moeilijk land en een weerbarstige realiteit is het voor veel N-VA’ers pijnlijk wakkerworden. Niet weinig partijleden heeft het moeilijk met de realiteit van het N-VA-beleid. Teleurstelling doet een significant aantal leden afhaken – wat het N-VA-hoofdkwartier zorgen baart. Vorige week kregen 5.500 kaderleden en mandatarissen van de N-VA een mail in de elektronische postbus: ‘Werf snel nog één nieuw lid in 2015’, met de dringende vraag om elk nog één nieuw lid te werven. Als de Barricade de (niet zelden druk cumulerende) kaderleden de straat moet opsturen om nog snel wat zieltjes te winnen, dan kan dat maar één oorzaak hebben: er zit een knik in het ledenaantal. Na een lange opmars is de groei in het ledenbestand blijkbaar geëindigd. Een slechte peiling kan een partij wel hebben, maar als de militanten afhaken, moeten er alarmen beginnen afgaan.