De keuze van Israël

Het Hamas-handvest verwerpt elke oplossing die niet uitmondt in een kalifaat. Het roept ook op tot een genocide op de Joden, met de slogan ‘From the river to the sea’. Dit staat in schril contrast met de genocidaire intenties die nu worden toegeschreven aan Israël.

En wat met de uitspraken van Saleh al-Arouri, de Hamas-leider die op 2 januari door een drone in Libanon werd gedood. In een interview uit 2007 met de The Times zei hij: ‘Het is onze taak het Palestijnse volk geradicaliseerd te houden. De meesten van hen zouden onmiddellijk berusten in een vrede die hen zou in staat stellen verder te gaan met hun leven. Het is onze taak ze woedend te houden’.

Al-Arouri was de verbindingsman van Hamas met Hezbollah, beide gesteund en gefinancierd door Iran. Terwijl Hamas tegen Hezbollah en Iran stond in de Syrische burgeroorlog. Een illustratie van de grote complexiteit in het Midden-Oosten.

Israël heeft dus met een hoogst ongewone vijand te maken. En een ongewoon conflict. Zou Israël in de strijd voor haar overleving tegen zulk een vijand – na tweemaal door het oog van een naald te kruipen in 1967 en 1973 –  rekening moeten houden met de grillen van westerse elites, en met media en een publieke opinie voor wie de oorlog moet stoppen en plaats maken voor diplomatie? Zij mogen zich vergissen, Israël niet.

Want, wat kun je bespreken met een partij die uw bestaansrecht niet erkent? Hamas is een dictatuur die zelfs haar eigen bevolking tiranniseert. De laatste verkiezingen in Gaza dateren van 2006. Het brein achter de terreuraanval op Israël is Yahya Sinwar die in de jaren ’80 door Israël veroordeeld werd voor 12 moorden op Palestijnen.

Blijvende vrede

Een echte kans op blijvende vrede vraagt om de uitschakeling van terreurorganisaties. Want succes in terreur is een stimulus tot herhaling van terreur. Dat is de les van de geschiedenis en van het debat in de jaren ’80 over de houding tegenover de terreur van Fatah/PLO.

De Yom Kippur-oorlog van 1973 werd gestart door Egypte met de bedoeling de Joodse staat te vernietigen. Het werd een nederlaag voor de Egyptische leider Anwar Sadat. Beseffend dat hij militair tekortschoot gooide hij het over een andere boeg door vrede na te streven. Die kwam er in 1979 na de Camp David-akkoorden van 1978. Die vrede had een blijvend karakter. Ook de vrede met Jordanië, die in 1972 de Palestijnse verzetsbeweging Fatah/PLO bloedig versloeg.

Daarop verhuisde de PLO naar Libanon en lag daar mee aan de basis van de burgeroorlog (1975-1990). Die vrede met Egypte en Jordanië geldt tot vandaag. In het kader van de Abraham-akkoorden van 2020 normaliseerden ook de Verenigde Arabische Emiraten, Bahrein en Marokko hun relaties met Israël. Allemaal stappen naar meer normalisatie in het Midden-Oosten.

Groen licht

Het groene licht voor de terreur van Hamas van 7 oktober kwam van zijn financier, de theocratische staat Iran, een schurkenstaat die ook de vernietiging nastreeft van Israël. Israël is daarentegen de enige democratie in de regio. De uitvoerende macht kan er democratisch in vraag worden gesteld, wat in geen enkele Arabische staat mogelijk is. Dit terwijl Israël door verschillende UNO-organen meer veroordelingen onderging dan alle andere landen samen.

De nakende toenadering van Saoedi-Arabië tot Israël zou voor Iran ook een motief geweest zijn om verdere pacificatie van de regio te dwarsbomen, omdat Saoedi-Arabië, naast Iran en Turkije, er de hegemonie nastreeft.

Voor een kans op blijvende vrede moet Hamas verslagen worden. Gegeven het gebruik van hun eigen bevolking als menselijk schild, is dat helaas niet mogelijk zonder burgerslachtoffers. De eis van proportionaliteit loopt daarom mank. Vergelijkbaar met de uitschakeling van ISIS bij de bevrijding van Mosul in Irak en Raqqa in Syrië (2014-2017). Dat resulteerde in de verwoesting van die steden. Maar toen stond bijna heel de wereld achter deze strijd tegen ISIS.

Slachtoffers

Hamas besefte dat haar slachting, moordpartij en gijzelneming deze reactie van Israël zou uitlokken. Dat was trouwens ook de bedoeling. Haar charter indachtig zou dat haar goed uitkomen. Zij in het Westen die beweren dat Israël domweg in een door Hamas geplaatste val is gelopen, missen de bal.

Het ergste voor een nog gevaarlijker toestand op termijn zou de overhaaste compromisbereidheid van de Joodse staat zijn. Deze oorlog verhindert dat later een groter aantal slachtoffers zal vallen. De vele nuttige idioten die rabiaat anti-Israël zijn en daarmee denken aan de goede kant van de geschiedenis te staan, het komt Hamas goed uit. Het doet denken aan de tegenstand in Europa tegen het Nato-dubbelbesluit van begin jaren ’80 om in Europa cruise missiles en Pershing raketten te plaatsen. Zelfs West-Europese eerste ministers kwamen ertegen in verzet. Ook dat kwam de USSR toen goed uit.