De schizofrenie van Voka

Onopvallend wordt de uitvoering van de zesde staatshervorming genoemd, wat er nog aan zou moeten mankeren. De 56 bladzijden van het Memorandum brengen op een verstandige en routineuze wijze alle klaagliederen die Voka’ers delen met het VBO, de Union Wallonne des Entreprises en BECI, geen zus van Becel, maar Brussels Entreprises Commerce & Industry, in het Engels, het tussentaaltje van het betere België. Er moet meer voor: investeren en stimuleren, een efficiëntere overheid, sociaal-economische doorbraken, maar dat allemaal in een land dat hoe dan ook na 25 mei in confederale richting zal evolueren.

Van die evidentie heeft de leiding van Voka en zijn raad van beheer schrik. Het VEV onder een René De Feyter en zijn team had veel meer lef en durfde de problemen, ook de politieke, noemen en verhelderen. Sedert het VEV in zijn beleidsorganen ook, omdat het voor die heren en bedrijven niet anders meer kon gezien de groeiende economische beleidsmacht van de Vlaamse regering, vertegenwoordigers zag opduiken van de in hart en nieren unverfroren unitair redenerende Grandes Boîtes van het soort Electrabel, Solvay, UCB, Fortis is de Vlaamse bedrijvenorganisatie tandenlozer en irrelevanter geworden.

Wie zich al maanden keert tegen de zogenaamde alliantie Voka-N-VA zal verheugd vaststellen dat die alliantie, op basis van dit Memorandum, een carnavalstoeter blijkt te zijn. Wie rond de constitutionele brei in België draait als een begijn zal buiten marxiserend wijwater vanuit Wallonië niks binnenhalen.

Herman De Bode weet daar alles van. Hij heeft zich in januari ge-out als lid van N-VA. Waar is de partijpolitieke wortel van ex-McKinsey-partner De Bode? Eerste bedrijf van een bedrijfsdrama. Een diepgaande studie van McKinsey Brussel over een zweepslag voor economisch België leidde in 2003 meteen tot een interview in Trends met de baas: Herman De Bode. In dat gesprek wees Trends op het redelijk absurde om gans België onder één deken te leggen waardoor de gemiddelden, de voorbeelden, de beleidsadviezen, de steekhoudendheid van het studiewerk vaak naast de kwestie waren door hun belgicistische stramien. Dat was eerder gewoontedenken dan kwaad opzet. Herman De Bode voelde daar en toen aan, zei hij later, dat de Belgische economie op een, laten wij een woord van vandaag gebruiken, ‘confederale wijze’ moest herbekeken worden om het beleid van Brussel en de twee gemeenschappen/gewesten optimaal te maken. Het tweede bedrijf. Het lidmaatschap van Herman De Bode van de Denkgroep in De Warande volgde en hij werkte daar naast voorzitter Remi Vermeiren en veertien andere onafhankelijke denkers en doeners. In de herfst van 2005 publiceerde de Denkgroep in De Warande haar manifest Voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa en werd de deelname van Herman De Bode aan die reflectiegroep openbaar. Het derde bedrijf. Bij McKinsey België was het meteen hommeles om interne redenen en vooral omdat een groep vooraanstaande Franstaligen, waaronder burggraaf Davignon, baron Georges Jacobs, de consultant bedreigden om zijn markt in België voor privé- en publieke opdrachten droog te leggen. Een McKinseyiaan die de fundamentele herbouw van België – in confederale zin of independentistische zin voor de gemeenschappen – onderschreef, dat kon niet kunnen, en het wapen was dubbel: een boycot van het raadgevende bedrijf en broodroof van Herman De Bode. Die stond, omwille van zijn leiderschapstalent en de resultaten van het bureau Brussel, klaar op een voetstuk om internationaal op te klimmen bij McKinsey. Dat mocht niet zijn. Herman De Bode werd niet aan de deur gezet, wel diende hij zich voortaan en voornamelijk buiten België toe te leggen op advies voor gemeenschapswerk en humanitaire projecten. De braverds van Voka staan tien jaar na 2003 en de te laken studie van McKinsey toen geen tien stappen verder. Consulteer die tekst en leg hem naast het Memorandum 2014, daar zit plagiaat in. Leeuwen zonder tanden zijn clownesk.