De speeltijd is voorbij

Si vis pacem, para bellum. ‘Als je vrede wil, bereid je dan voor op oorlog.’

Europese asielcrisis in 2015, jihadi-terreuraanslagen in Europa, wereldwijde coronapandemie, het inflatiespook en nu oorlog … deze opeenvolging van crisissen in Europa in een tijdsbestek van amper 7 jaar is ongezien.

Controleverlies

Er verschuift iets fundamenteels, iets dieper liggends, maar veel mensen kunnen er zo moeilijk hun vinger op leggen. Ik benoem het als een algemeen gevoel van controleverlies. Verlies van controle over uw werk, uw pensioen, uw spaargeld, uw huishoudbudget, uw veiligheid, uw wijk en buurt, uw gezondheid, uw waarden en tradities… Dit gevoel van controleverlies maakt de Europese bevolking onrustig en electoraal opstandig.

Huiswerk maken

Voor mij is de hoofdoorzaak voor dit controleverlies nochtans even zichtbaar als een kloppende slagader op de pols: Europa vergat haar huiswerk te doen. Het Vrije (Europese) Westen werd vadsig en lui na de val van de Berlijnse Muur in 1989. We hebben toch gewonnen, nietwaar. We lieten onze dekking zakken en krijgen nu de ene pandoering na de andere.

De pamperstaat

Een hele generatie Europese post-koude oorlog leiders heeft boter op het hoofd. De links-liberale doctrine van consumentisme, globalisering en hyperindividuele mensenrechten blijkt in plaats van solide grond, eerder een door de vingers glippende hand zand. De ongeziene Westerse welvaartcreatie werd aangewend om te investeren in zachte veiligheid: de sociale zekerheid. De welvaartsstaat werd zo een pamperstaat, waar het verschil tussen werken en niet werken stilaan onvoelbaar is. De ongebreidelde massamigratie – het nec plus ultra van de links-liberale doctrine – verpauperde daarenboven onze Europese steden. De vervreemding en angst namen hand over hand toe. Terwijl de investeringen gingen naar de uitbouw van de Europese instellingen of ‘het klimaat’, verdween de veiligheidscultuur. Investeringen in harde veiligheid waren decennialang taboe.

De krekel

Het ‘post-koude oorlogse’ België was zowat de emanatie van deze krekelhouding. Elke dag feest terwijl defensie kapot werd bespaard. Het voeden van de sociale zekerheid was voor ‘leiders’ als Dehaene, Di Rupo en Verhofstadt de heilige graal om elk compromis te fiksen. Onze ‘goede kant van de geschiedenis’-media kirde in een cocktail van plezier en onwetendheid vrolijk mee. Zes bric-à-brac staatshervormingen brachten de federale balans uit evenwicht. Het resultaat van al deze compromissen à la Belge: een overgefinancierde sociale zekerheid en onvolkomen bevoegde deelstaten, met de federale autoriteitsdepartementen (defensie, binnenlandse zaken (en vreemdelingenzaken), buitenlandse zaken, justitie en financiën) op water en brood. Dit crashdieet voor de veiligheidsdepartementen betalen we nu cash. We kunnen NAVO-partnerland Oekraïne niet eens helpen aan wapens zonder in ons eigen restvlees te snijden. Zo diep zijn we door het ijs gezakt.

Reset

De speeltijd is voorbij. Time is up. Tijd voor een reset. Op vlak van leiderschap, de organisatie van de democratie, veiligheid, activering. migratie, energie-onafhankelijkheid, defensie… we moeten keuzes maken.

Het Vrije Westen moet terug weerbaar worden. En dat betekent: opofferingen. Door iedereen.

Het boek Navo, hersendood of klaar voor de toekomst? door Theo Francken is te koop bij Doorbraak Boeken. Klik hier.