De stoet der wanhoop

De hongerstakingen waarmee staatssecretaris voor asiel en migratie Sammy Mahdi (CD&V) nu geconfronteerd wordt, stonden in de sterren geschreven, vindt zijn voorganger Theo Francken (N-VA). Hij doet in deze vrije tribune een oproep om een nakende asielcrisis uit Afghanistan te voorkomen. 

‘Met Noord-Afrikaanse hongerstakers valt het meestal nog mee, het zijn de Afghanen waarvoor je moet oppassen. Die gaan tot het uiterste.’ Deze opvallende uitspraak kon ik donderdag in de wandelgangen van de Kamer optekenen bij een beleidsmaker met heel wat kilometers op de teller.

Dilemma

Het lijkt er op dat staatssecretaris Mahdi van deze zwaarste categorie gespaard is, want de groep der wanhoop van een 400-tal illegalen telt amper Afghanen. Althans, zo vermoeden we. De exacte samenstelling van deze groep blijft een raadsel. Ze weigeren hun persoonlijke gegevens over te maken uit vrees dat de dienst Vreemdelingenzaken met deze identificatiegegevens bij de ambassades van de landen van herkomst zal aankloppen om de terugkeerpapieren en laissez-passers te bekomen om ze het vliegtuig op te zetten.

Maar als we niet weten wie ze zijn, hoe kunnen we ze dan helpen? Een dilemma waarmee ook ik geconfronteerd werd toen de opengrenzen-lobby me via hongerstakingen testte. Want vergis u niet, dat doen ze bij elke nieuwe regering. Wat Mahdi meemaakt stond in de sterren geschreven.

Dichtgenaaide monden

Zelfs in deze groep der wanhoop bestaan er gradaties. Sommigen protesteren mee in de hoop papieren te krijgen, maar hebben hier al wel een leventje in illegaliteit opgebouwd. Bij anderen is het een en al ellende en uitzichtloosheid. Zij gaan tot het uiterste en laten zelfs hun monden dichtnaaien in de hoop op de volkswoede en -gunst. Let op, ik schrijf ‘laten’ want die monden worden dichtgenaaid door professionelen. Het vermoeden is sterk dat de PvdA-artsen van geneeskunde voor het volk dat doen. Hoe dit strookt met de dokterseed van Hippocrates is maar de vraag.

Hongerstakingsrecord

Mahdi zegt zich niet te laten chanteren. Premier De Croo steunt hem, zo bleek uit het debat in de Kamer. PS, ECOLO en Groen weigerden te applaudisseren. Zij blijven pleiten voor een andere aanpak en voeden zo de hoop der hopelozen. 102 dagen van hongerstaking is het trieste record, niet toevallig onder de linkse regering Di Rupo. Met deze bonte coalitie en de diffuse signalen die worden uitgezonden, zou dat record wel eens kunnen sneuvelen. De patstelling is compleet.

Eigen keuze

‘Wat zou u doen moest u Mahdi zijn?’ vroeg de radiojournalist van De Ochtend me deze week. ‘Ik zou nooit als vijfde wiel van de wagen in een links-progressieve, paarsgroene regering stappen.’ was mijn droge antwoord. Ik heb begrip voor en zelfs medeleven met Mahdi, het is een vreselijke catch 22 en geeft eelt op uw ziel, maar hij heeft zich als grootste interne voorstander van regeringsdeelname wel zelf in deze nesten gewerkt. Na de mislukte voorzittersverkiezingen moest en zou hij kost wat kost regeringslid worden. En daarvoor voel ik enkel misprijzen.

Afghaanse asielcrisis

Los van de hongerstakers, lijkt het er niet op dat man’s processie gauw voorbij zal zijn. Ik verwacht een Afghaanse asielcrisis zonder weerga. Door de Westerse militaire terugtrekking uit Afghanistan en de parallelle opmars van de Taliban zullen honderdduizenden Afghanen het land ontvluchten. Het land zal terug gekatapulteerd worden naar de Middeleeuwen met Allah, Mohammed en de sharia als enige leidraad.

Wir schaffen das

België is al decennia een populaire bestemming voor de grote Afghaanse diaspora. Als ze horen dat de erkenningsgraad voor Afghaanse vluchtelingen fors stijgt, én men weet dat vanwege de hoge erkenningsgraad er door deze ‘Wir schaffen das’-regering gratis opvang in individuele huizen en appartementen voorzien wordt, zal het snel uit de hand lopen. Mijn parlementair initiatief om deze opvang in individuele huizen en appartementen stop te zetten, werd deze week door meerderheid + PvdA weggestemd. Mijn oproep om te kiezen voor een paradigmashift en de weg van Australië, Denemarken en het Verenigd Koninkrijk op te gaan en te stoppen met het dweilen met de kraan open, viel op een koude steen.

Aangezien van de Belgische regering geen daadkracht noch ontrading te verwachten valt, zullen hopelijk andere Europese Lidstaten alles in het werk stellen om de te verwachten Afghaanse asielcrisis te voorkomen. In dat opzicht schreef ik deze week de Premier van Slovenië aan met het verzoek om de illegale migratiestromen vanuit Afghanistan als prioriteit te beschouwen. Als toekomstig voorzitter van de Europese Unie én als belangrijk migratie-doorreisland zal mijn oproep daar vermoedelijk niet in dovemansoren vallen.