De zelfmoordstrategie van de Brusselse Vlamingen

Op de nieuwjaarsreceptie van de Brusselse afdeling van de Vlaamse Volksbeweging (VVB) is Daniel Buyle afgelopen zaterdag scherp van leer getrokken tegen de Vlaamse academici en politici die meer heil zien in Brusselse gemeenschapsvorming en het ontwikkelen van een soort Brusselse stadstaat dan in het aanhalen van de band met Vlaanderen en het inzetten op Vlaamse gemeenschapsvorming in de hoofdstad. Ook zei hij dat de Brusselse Vlamingen na de zesde staatshervorming in de kou staan. Er zijn immers geen ernstige interne hervormingen binnen Brussel tot stand gekomen doordat de Vlaamse politici slecht waren voorbereid op dit debat.

Daniel Buyle is griffier van de Raad van de Vlaamse Gemeenschapscommissie, maar sprak in persoonlijke naam. Hij bracht een klassieke historische schets van de ontwikkeling van de Vlaamse gemeenschap in Brussel sinds de ‘catacombentijd’ van de jaren 1950 en 1960 en de hoogtijdagen van het FDF in de jaren 1970. Over de partijpolitieke en ideologische grenzen heen bestond er toen een consensus bij de Vlaams-Brusselse politici over de belangenbehartiging van de Vlaamse gemeenschap in de hoofdstad en over de band tussen Brussel en Vlaanderen. ‘Die politieke consensus en krachtenbundeling gedurende een paar decennia heeft de Vlamingen in Brussel overigens geen windeieren opgeleverd. Ze heeft geleid tot massale investeringen van de Vlaamse overheid in de hoofdstad en tot de verankering van Brussel in de grote Vlaamse Gemeenschap.’

Maar die tijd is nu voorbij. ‘Je hoort pleidooien voor de vorming van een Brusselse gemeenschap (met een Brusselse identitieit), voor tweetalige lijsten voor het Brussels regionaal parlement, voor het overhevelen van gemeenschapsbevoegdheden als onderwijs en cultuur naar het Brussels gewest, enzovoort. Dergelijke pleidooien zijn niet alleen heilloos voor de Vlamingen in Brussel, ze kunnen op termijn ook leiden naar politieke zelfmoord. Ze gaan namelijk in tegen alles wat de Vlamingen sinds de catacombentijd moeizaam hebben opgebouwd en verwezenlijkt in de hoofdstad. Bij sommigen zijn die pleidooien toe te schrijven aan politieke onwetendheid. Dat is al erg genoeg, want je eigen geschiedenis niet kennen, kan rampzalige gevolgen hebben. Bij anderen – en dat is veel erger – maken die pleidooien deel uit van een nieuwe Vlaams-Brusselse strategie die helaas kan leiden tot de zelfvernietiging van de Vlaamse gemeenschap in de hoofdstad. Als de Vlaams-Brusselse politici de Vlaamse gemeenschapsvorming loslaten, de band met Vlaanderen doorknippen en zich laten opsluiten in een Brussels keurslijf, spuwen ze niet alleen in de Vlaamse hand waaruit ze al die jaren hebben gegeten, ze zagen dan ook de tak af waarop ze nu nog comfortabel zitten.’

Buyle waarschuwt dat de politieke verdeeldheid over de Vlaams-Brusselse strategie nefast is. ‘Ze zorgt voor een gespannen verhouding met Vlaanderen en voor het niet afronden van het kerntakendebat tussen de Vlaamse overheid en de VGC. Ze dreigt de belangstelling van Vlaanderen voor zijn hoofdstad aan te tasten en legt een hypotheek op de noodzakelijke Vlaamse investeringen in Brussel. Welk kamp het pleit wint, is bepalend voor de toekomst van de Vlamingen in Brussel.’

Foto (c) Reporters