Vuilkar voor de rechter

Nog nooit gezien in de nochtans altijd verrassende Brusselse politiek : een gemeente die de gewestelijke netheidsdienst aanklaagt. Nochtans is dat wat in Schaarbeek gebeurt. De schepen van netheid Deborah Lorenzino (Défi) daagt Net Brussel voor de rechtbank!

Zij vindt het ongehoord dat ze een privé-firma moest inschakelen aan 10.000 € per dag om vuilnis op te halen en de straten in de Noordwijk proper te houden. Haar verontwaardiging is begrijpelijk. Maar onbegrijpelijker is dat dit vreemde gebeuren haar niet aanzet tot enige reflectie over de onmacht van kleine politici om grote problemen aan te pakken.

Lachgas

Net Brussel is niet in staking gegaan. De noeste werkers die toch een en ander gewoon zijn, willen niet meer in de Noordwijk komen, omdat hun veiligheid niet kan worden gegarandeerd. Al twee jaar vraagt Net Brussel aan de gemeente om de onveiligheid aan te pakken.

Trop is teveel, zeiden de vuilnisophalers toen ze voor de zoveelste keer werden lastig gevallen door drugsverslaafden. Die zijn vaak onder invloed van goedkope drugs of lachgas, wat hen in een gevaarlijke euforie brengt. Lege lachgascontainers, die een behoorlijk probleem vormen bij verbranding, sieren steeds meer Brusselse straten. Schaarbeek weigert ook de verkoop aan banden te leggen van {alcohol], overvloedig gebruikt door marginalen.

De wijken rond het station en de populaire Brabantstraat worden al lange tijd geteisterd door niet aflatend gratuit geweld. Eerst had de gemeente de opruimers laten begeleiden door straatwachten, maar dat wou ze niet permanent doen. En toen waren er weer problemen en zag Net Brussel geen andere mogelijkheid dan te stoppen. Sindsdien is er geen verschil meer tussen een openbaar stort en de straten in de buurt…

Tramstation

Ik schreef meer dan vijf jaar geleden al twee stukken over de groeiende onveiligheid in de buurt. Toen had dat vooral te maken met de overlast die grote groepen transmigranten veroorzaakten in het overdekte tramstation. Ik schreef toen dat die weliswaar geen mensen lastig vielen, maar dat er door de afwezigheid van enig gezag een sfeer van straffeloosheid groeide die andere groepen aantrok. In een tweede stuk had ik het over het het institutionele kluwen van een wijk over drie gemeenten en twee politiezones. Een globale aanpak leek me de enige uitweg.

Maar de politiek keek er naar, zag dat het erg was en deed niets. Omdat het altijd de fout van een ander niveau was of omdat er te weinig middelen waren. We kennen het Calimero-refrein ondertussen. Toen N-VA nog in de federale regering Michel zat, was volgens de Schaarbeekse coryfeeën alles de fout van Theo Francken of van Jan Jambon die de gemeenten niet genoeg agenten gunde. Elk excuus was goed om niets te doen.

Moord op politieman

En het ging van kwaad naar erger. Drugsbendes begonnen er hun wetten te stellen. Een politieman werd achter het stuur van zijn combi vermoord. De onveiligheid werd zelfs veel prostituees teveel; ze zochten veiliger oorden en gingen naar Amsterdam. Bordelen, winkels en café sloten.

Dat het nu zelfs de vuilnismannen hun werk niet meer willen doen, zou een alarmerend teken aan de wand moeten zijn voor alle Brusselse bestuurders.

Getto

Want wat er in de Noordwijk gebeurt, loopt ook aan de andere kant van de stad behoorlijk fout, rond het Zuidstation. Daar gebruiken en misbruiken meedogenloze drugsbendes minderjarige jongeren die zonder enig statuut een even anoniem als gevaarlijk leven lijden. Ging alles daar niet anders zijn na de grote opruimactie van deze zomer?

Dat de Schaarbeekse schepen naar de rechtbank stapt is ongehoord. Het is de verantwoordelijkheid van haar college om de veiligheid te waarborgen. Waarom is ze niet een keer met haar burgemeester op een ochtend in solidariteit mee gestapt met Net Brussel, om te tonen dat ze het menen met een strak veiligheidsbeleid en dat ze niet willen dat de Noordwijk een op zichzelf gekeerd getto wordt waar enkel criminelen nog op hun gemak zijn ?

Als ze dat niet kan, dan moet ze het maar zeggen. En misschien eindelijk beseffen dat het ongehoord is dat politici hun eigen politiek comfort en de daarbij horende totaal inefficiënte Brusselse structuren verkiezen boven de enige oplossing van het gezond verstand : een sterk regionaal bestuur dat eindelijk de problemen aanpakt vóór de wijken rond de stations veranderen in vuile no-gozones.