Economische crisis? Mijn schuld.

Een spook waart over Europa en het heet deflatie. De prijzen stijgen niet meer of beginnen zelfs te dalen. Het lijkt de natte droom van iedere consument. Meer krijgen voor evenveel geld, meer moet dat toch niet zijn?

Neen, dus, deflatie kan het prille economische herstel fnuiken. Bedrijven zien de verkoop slinken en schrappen banen. Op zoek naar wat rendement voor het spaargeld veroorzaken beleggers bubbels, opgeblazen markten van pseudo-opportuniteiten die vroeg of laat uit elkaar spatten.

De Gentse economist Gert Peersman zegt er in De Morgen (18 november) het volgende over: ‘Nu de economie door de financiële crisis in de problemen zit, potten veel mensen uit angst hun spaargeld op. Dat is de beruchte spaarparadox. De mensen besteden hun geld dus niet terwijl dit goed zou zijn voor de economie. Om hun omzet te behouden, zullen de bedrijven hun prijzen verlagen. Je krijgt dan een neerwaartse spiraal zoals in de jaren dertig.’

Lap, het hoge woord is er uit: de jaren dertig. De woorden van Peersman, een respectabel man, blijven door het hoofd spoken. Meer nog, ze bonken tegen mijn slapen. Hoe hard de waarheid ook, ze dient erkend te worden. Het spook heet niet ‘deflatie’. Het spook heeft een echte naam en het is de mijne. De mijne en die van mijn soortgenoten.

Laat ik het maar erkennen, ik leid een redelijk onthecht leven. Niet dat ik mezelf iets te kort doe, opofferingsbereidheid moet je bij deze jongen niet zoeken. Het zegt me gewoon weinig, zo’n auto die meer kan dan rijden, drie vakanties per jaar of etentjes in tenten met sterren. Reken zelf uit, welke desastreuze gevolgen het heeft voor onze economie dat ik het lezen van een boek soms verkies boven een citytrip. Dan hebben we het over een injectie in de economie van pakweg 50 euro (boek, paar pintjes en wat vlees en groentjes) tegenover, weekeindje Parijs, 750 euro als het daar niet te gek wordt. Waar blijft die 700 euro verschil? Ik erken het node, maar die blijft doodstil op m’n ongeïnspireerde spaarrekening staan.

Rijden met mijn autootje tot het ding door de ophanging gaat, is nog zo’n daad van anti-economisch terrorisme. Zelf een lekker potje garen voor enkele vrienden, daarbij de verzamelde bende masterchefs negerend – hoe asociaal kan een mens zijn. Naar het werk fietsen, daarmee het fitnessabonnement overbodig makend – geen revolutionaire daden die zwaarder schade berokkenen aan het systeem. 

Ik ben een deflationarist en als ik er goed over nadenk; dergelijk laakbaar gedrag zou strafbaar moeten gemaakt worden. Hoge boetes kunnen het euvel enigszins herstellen, want dan komt het opgepotte geld bij de overheid terecht en die weet er wel raad mee.

Deflatie? Mea culpa, mea maxima culpa. 

<Vindt u dit artikel informatief? Misschien is het dan ook een goed idee om ons te steunen. Klik hier.>