Eén jaar regering De Croo

Vrijdag 1 oktober was het exact één jaar geleden dat de paars-groene regering-De Croo de eed aflegde. Naast een abnormale start met begrotingsdebatten in het Europese Parlement wegens de toen geldende coronamaatregelen, en een eedaflegging voor de maar liefst twintig ministers en staatssecretarissen zonder een handdruk van de koning, werd het een turbulent jaar. Wisten we toen dat het slechts een teken aan de wand was voor wat nog komen zou.

Euforie

Vol euforie legde het formateursduo De Croo-Magnette de verklaring af aan de pers dat hun federale regering, bovendien de eerste die bestaat uit de vier partijfamilies, volledig gendergelijk zou worden. Een mijlpaal in de geschiedenis! Dat hun regering weliswaar opnieuw uit een Vlaamse minderheid zou bestaan werd per abuis over het hoofd gezien. Een degelijke vertegenwoordiging van de bevolking die instaat voor 83% van de export en 70 procent van de belastingen? ‘Daar houden we geen rekening mee’, dachten De Croo en Magnette bij de verdeling van de lucratieve postjes.

Amper na het aanbieden van de andere wang door de zachtmoedige Vlaming, werd al snel de tweede slag in het gezicht geïncasseerd. Toen de ministers hun beleidsnota’s kwamen voorstellen in de Kamer werd duidelijk dat ruim de helft van de Franstalige ministers het Nederlands niet machtig is. Et pour les Flamands la même chose.

De paars-groene belastingtsunami

De ruim 6 miljoen Vlamingen konden op dat moment nog niet helemaal inschatten hoe de nieuwe paars-groene federale regering hen ging opzadelen met extra belastingen, de geldkraan naar het buitenland volop zou laten stromen en bij symbooldossiers volop de kaart van de Franstaligen ging trekken. Helaas weten we na één jaar beter.

De Vlaming kreeg de ene na de andere belastingverhoging door de strot geramd. Ook nieuwe effectentaksen en een extra vermogensbelasting konden uiteraard niet ontbreken voor een regering waar op papier een liberale premier aan het roer staat, maar waar achter de schermen vooral de Waalse socialisten de plak zwaaien.

Jammer genoeg werd ook aan onze veiligheid gemorreld. Het besluit van de vorige federale regering om vrouwen van IS-strijders niet terug te halen werd namelijk met één pennentrek van tafel geveegd. Zo lopen tientallen vrouwen die in het heetst van de strijd België waren ontvlucht om zich te scharen achter ‘het kalifaat’ in Syrië, dankzij paars-groen tegenwoordig terug rond in onze vredige dorpsstraten.

Ieder op zijn eiland

Komen de Vlaamse partijen dan niet op voor hun volk, horen we u hardop denken? Hierna volgt een beknopte bloemlezing van één jaar paars-groen beleid. Waar de Vlaamse socialisten niet verder komen dan kassierster Deborah tot een BV te verheffen, is de CD&V op haar beurt voorlopig hard aan het werk om een degelijke communicatiespecialist te zoeken. Dit om de blunders van haar Minister van Binnenlandse Zaken Annelies Verlinden zoveel mogelijk te beperken.

De groene energieminister Tinne van der Straeten weigert op haar beurt elk rechtstreeks tv-debat met energiespecialisten van andere partijen. Bovendien doet ze er met haar oogkleppenbeleid rond de kerncentrales alles aan om het licht voor ons allen straks uit te doen. Gelukkig kunnen we nog rekenen op Open Vld. Het ritueel verbranden van hun partijprogramma in ruil voor de post van Eerste Minister zal ons straks toch nog een lichtpuntje in het duister bieden.

We hebben dan ook oprecht te doen met de dweil van de Wetstraat. Vrijwel elk blauw voorstel botst namelijk vroeg of laat op een rood-groene ‘non’, waarna de hele regering voor een voldongen feit komt te staan. Gelukkig kan iron lady Eva De Bleeker straks het tij keren! Gewapend uit roestvrijstaal gaat ze straks de begrotingsbesprekingen tegemoet. We hopen alvast dat ze haar naamgenote er op heeft nagelezen: “The problem with socialism is that you eventually run out of other people’s money.”

De Franstalige groenen van Ecolo hebben dan weer andere zorgen. Minister voor Mobiliteit Gilkinet doet niets liever dan over de sporen rollen met de NMBS-top. Op eigen houtje communiceren en beslissingen nemen over het al dan niet sluiten van loketten of het invoeren van een ‘raammaatregel’? Het valt bij weinigen in de smaak.

Hulp uit onverwachte hoek

De enige rationele stem in deze federale regering blijkt dan ook niet uit Vlaanderen te komen, maar uit Bergen. Aangezien de voorzitter van voetbalclub Francs Borains, Georges-Louis Bouchez, best wat tijd over heeft, klust hij namelijk bij als voorzitter van de Franstalige liberalen (MR). Deze Waalse pitbull tackelt de ene na de andere beslissing van de federale regering, waar zijn partij nota bene zelf deel van uitmaakt.

Van verstrengingen van coronamaatregelen tot benoemingen van vrouwen met een hoofddoek als regeringscommissaris, het liefst van al maakt hij ze allemaal met de grond gelijk. Wil iemand eens controleren of de ministers en staatssecretarissen van MR wel zijn opgenomen in de uitnodigingenlijst voor de federale ministerraden? De stroom van kritische tweets is namelijk eindeloos.

De Vlaamse zijlijn

Ondertussen speelt Bouchez ook zelf nog af en toe mee bij zijn voetbalploeg in het hartje van Henegouwen. Meneer Bouchez, mocht u ooit een tekort hebben aan lijnrechters, neem dan even een kijkje in het federale halfrond bij de grootste partij daar, de N-VA. Ze herbergt genoeg capabele mensen die met argusogen het FC De Kampioenenvoetbal van deze federale regering in de gaten houden. Een partij bovendien die zonder veel gewetenswroeging aan de kant geschoven werd bij de federale regeringsonderhandelingen en zo vlotjes naar de tribunes werd verwezen.

De gegronde kritiek op het paniekvoetbal tijdens de coronacrisis krijgt nog te vaak de stempel van (extreem-)rechts geblaat. Denk onder meer aan de dubieuze leveringen van mondmaskers en het uitblijven van een onderzoek naar de grote territoriale verschillen in COVID-besmettingen en -sterfte, maar eveneens het aankaarten van de oplopende staatsschuld die totaal uit het oog wordt verloren.

Vlaanderen gevangen

Vlaanderen zit meer dan ooit gevangen in een noodlottige Belgische realiteit en dat is bijzonder pijnlijk om vast te stellen. De huidige regering-De Croo is meer dan ooit een kibbelkabinet waar stilstand hand in hand gaat met belastingverhogingen en blunders vanjewelste. Vlaanderen is hiervan de grootste dupe en betaalt daarbovenop nog miljarden aan transfers per jaar. Dat terwijl in Wallonië door alle politieke strekkingen ballonnetjes opgelaten worden met voorstellen om de ‘gratis-politiek’ verder aan te moedigen. Daar zeggen wij, als Vlamingen, best radicaal neen tegen.

Het enige thema waar paars-groen alvast zeker op heeft bespaard, is namelijk de pensioengarantie van onze komende generaties. Je zou het met enige ironie alvast hun meest profijtige regeringspunt kunnen noemen. Want besparen op de rug van de jeugd, dat is pas goedkoop!