Een kerstbestand van vijf jaar… en meer

Neen, de N-VA-campagne ‘de verandering werkt’, wordt geen grootschalige campagne om de voordelen van een onafhankelijk Vlaanderen in de verf te zetten, maar wel om de goede resultaten van het regeringsbeleid te benadrukken. De partij gaat er met andere woorden van uit dat de regering vooral met een perceptieprobleem te kampen heeft. Nu, het zou maar erg zijn dat er niets positiefs te melden valt, maar of dat opweegt tegen wat de mensen dagelijks aan den lijve ondervinden? En dan denk ik heus niet alleen aan de rekeningen voor essentiële behoeften die naar omhoog gaan, maar veeleer aan heel onze leefomgeving, in de eerste plaats aan de aan migratie verbonden problemen. Zo’n goed nieuwscampagne kan dus een omgekeerd effect genereren, want zoals Abraham Lincoln het ooit voorhield: ‘You can fool all the people some of the time, and some of the people all the time, but you cannot fool all the people all the time’. Anders gezegd, je kan een blinde wijsmaken dat hij op een paard zit en niet op een ezel, zolang de ezel maar niet begint te balken.

Wat voorspelbaar geen deel zal uitmaken van de campagne, dat zijn de resultaten van het regeringsbeleid op het communautaire vlak, want van dat front valt er ronduit niets te melden, zelfs niet een voor de verandering correcte naleving van bestaande taalwetten. Er heerst daar immers al twee jaar een kerstbestand. Er wordt een potje voetbal gespeeld, er worden wat sigaretten uitgewisseld en familiefoto’s bekeken, maar aan schieten komt men niet meer toe.

Voor de oprechte Vlaams-nationalisten die in de loop van de jaren beslisten om zich voor de N-VA in te zetten, moeten het toch wel deprimerende tijden zijn. Neem het van mij aan, voor de beweegredenen van sommigen onder hen kan ik wel degelijk begrip opbrengen, in zoverre ze hoopten door hun inbreng en inzet in een beleidspartij hun Vlaams-nationale verzuchtingen sneller of met meer kans op slagen dan vanuit de oppositie, tot stand te kunnen brengen. Evenwel heb ik de indruk dat een aantal onder hen dezelfde weg opgaat als de mensen die begin jaren negentig werden gelokt door de Vlaamse sirenezangen van Guy Verhofstadt en die de Volksunie inruilden voor de VLD. De meeste onder hen werden blauwer dan de liberalen en keerden zich af van hun Vlaamse overtuiging. Ook bij de N-VA merk je van langsom meer gecrispeerde reacties op Vlaams-nationale kritiek, zelfs als die uit niet-partijpolitieke hoek komt. Die wordt dan als vervelend of onrechtvaardig aangevoeld en het debat wordt uit de weg gegaan. Naarmate die frustratie groeit is het niet ondenkbeeldig dat sommige Vlaams-nationalisten zich ook van hun Vlaamse overtuiging zullen afkeren. In zoverre dat nu al niet gebeurd is.

Luk Van Nieuwenhuysen

De auteur is oud-Vlaams Parlementslid van het Vlaams Belang

Foto: © Reporters