Eens moslim, altijd moslim

Telkens wanneer moslimfundamentalisten een aanslag plegen in het westen, wordt er terecht op gewezen dat ook moslims slachtoffer zijn van dergelijk geweld. Overal ter wereld wordt er in naam van de islam geweld gepleegd. Het merendeel van dat geweld vind plaats in het Midden Oosten. Soennieten blazen sjiitische heiligdommen op, Sjiitische milities vallen soennitische burgers aan. Fundamentalisten doden moslims die zich te Westers gedragen. Bij aanslagen tegen westerse doelwitten in het Midden-Oosten, vallen vaak heel wat slachtoffers onder toevallige voorbijgangers, lokale veiligheidsdiensten of personeel. Velen onder hen zijn moslim.

Maar naast directe slachtoffers, wijzen onze media ook uitgebreid op mogelijke indirecte gevolgen de terreur. Moslims in Europa zouden wel eens het slachtoffer kunnen worden van wraakacties, of van haatgevoelens en discriminatie. (Intussen werden in Frankrijk 2 moskeeën en een kebab zaak aangevallen. Gelukkig zonder gewonden) Om dit te benadrukken, nodigde Reyers Laat Ruben L. Oppenheimer (Cartoonist) en Rachida Aziz (modeontwerpster en columnist bij De Standaard) uit. In haar inleiding vertelt Kathleen Cools dat zij elk een groep vertegenwoordigen die slachtoffer is van de aanslag op Charlie Hebdo. Ruben als cartoonist, en Rachida als moslima. Al bleek dat laatste een misrekening. Aan het begin van het gesprek benadrukt Rachida Aziz meteen dat ze nooit antwoord heeft gegeven op de vraag of ze al dan niet moslima is. Ja, ze komt uit een islamitisch, Antwerps-Marokaans gezin, en ja, ze was ooit praktiserend moslim. Maar ze wil niet antwoorden of ze dat vandaag nog is. Dat is uiteraard haar goed recht. Maar blijkbaar had niemand bij Reyers Laat er aan gedacht haar die vraag te stellen voor ze werd uitgenodigd als vertegenwoordiger van de moslimgemeenschap.

Voor moslimfundamentalisten is het duidelijk: wie als moslim werd geboren, is moslim voor het leven. Op het verlaten van de islam staat de doodstraf. Herinner u de Soedanese vrouw, dochter van een christelijke moeder en een islamitische vader. Haar vader heeft ze nooit gekend. Ze werd door haar moeder als christen opgevoed, maar werd in mei 2014 veroordeeld tot de doodstraf omdat ze zich als moslim tot het christendom zou hebben bekeerd. Als kind van een islamitische vader, wordt ze immers verondersteld moslim te zijn. Na zware internationale druk, werd ze uiteindelijk toch vrijgelaten. Ze woont inmiddels in Italië.

Afghanistan, Saudi-Arabië, Koeweit, Iran, Qatar. Het zijn slechts enkele van de landen waar op afvalligheid de doodstraf staat. Daarnaast zijn er ook landen die mildere straffen voorzien. Zo kan in Jordanië het huwelijk van een afvallige ontbonden worden, kunnen z’n bezittingen verbeurd worden verklaard, kan hem zijn erfenis worden ontzegd en kan hij een gevangenisstraf oplopen.

Ook in het westen gaan velen er al te makkelijk van uit dat kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen van migranten uit overwegend islamitische landen, per definitie moslim zijn. Niet alleen gaan ze zo voorbij aan christelijke en andere minderheden in die landen. Ze ontzeggen ook kinderen van moslims de persoonlijke keuze over hun religie.

Eén van de dodelijk slachtoffers van aanslag op Charlie Hebdo, is Moustapha Ourrad. Hij werkte al jaren als eindredacteur voor Charlie Hebdo, en ook voor het tijdschrift VIVA. Hij was een Berber, afkomstig uit Algerije. Maar, zo benadrukken zijn collega’s bij VIVA, hij was geen moslim. Toch wordt Moustapha Ourrad op sociale media opgevoerd als symbool voor de islamitische slachtoffers van terreur. Zijn foto wordt verspreid onder de hashtag #JeSuisMuslim. In de strijd tegen de polarisatie was er nog wat plaats in het hokje van de ‘moslimslachtoffers’. Meer dan een voornaam is dan niet nodig om conclusies te trekken.

Religie: in het westen beschouwen we het als een persoonlijke keuze. Je naam zegt hoogstens iets over de religie van je ouders. Niemand gaat ervan uit dat je christen bent, enkel omdat je Thomas heet. Laat dan ook Rachida en Moustapha zelf beslissen tot welke religie ze wel of niet willen behoren. Het is één van die fundamentele vrijheden waar de fundamentalisten ons om haten.